П’ер Лоці: Розніца паміж версіямі

У [[1883]] годзе Лоці прыцягнуў шырокую ўвагу грамадскасці. Спачатку ён апублікаваў раман ''«Мой брат Іў»'' ({{lang-fr|Mon Frère Yves}}), які апісвае жыццё французскага марскога афіцэра (П’ера Лоці) і [[Брэтань|брэтонскага]] марака (Іў Кермадэк, натхнёны таварышам Лоці П’ерам ле Корам). {{нп3|Эдмунд Гос|Эдмунд Гос|ru|Госс, Эдмунд}} назваў гэты раман ''«адным з яго [Лоці] найбольш характэрных твораў»''. Па-другое, падчас службы ў [[Танкін]]е (паўночны [[В’етнам]]) у якасці ваенна-марскога афіцэра на борце {{нп5нп3|Французскі браненосец Аталанта|браненосца Atalante|en|French ironclad Atalante}}, Лоці апублікаваў тры артыкулы ў газеце ''«[[Le Figaro]]»'' у верасні і кастрычніку 1883 года пра зверствы, якія адбыліся падчас {{нп3|Бітва пры Тун-Ане|бітвы пры Тун-Ане|en|Battle of Thuận An}} ([[20 жніўня]] [[1883]] года), напад французаў на в’етнамскую прыбярэжную абарону [[Хюэ]]. За такую неасцярожнасць яму пагражалі адхіленнем ад службы, што спрыяла набыццю шырокай вядомасці ў грамадстве. У [[1884]] годзе яго сябар {{нп3|Эміль Пувілон|Эміль Пувілон|en|Émile Pouvillon}} прысвяціў яму свой раман «Нявінны».