Беларусы ў Мельбурне: Розніца паміж версіямі

Першая паваенная група беларусаў прыбыла ў мельбурнскі порт 28 чэрвеня 1948 года і праз два дні была размешчааяразмешчаная ў лагеры Банагіля за 400 км ад места. Такі шлях прайшло шмат беларускіх імігрантаў сюды ў 1949—1950<ref name=":0">{{Кніга|год=2004|мова=be-tarask|аўтар=[[Наталля Гардзіенка|Гардзіенка Натальля]]|частка=Частка ІІ. Паўстагодзьдзя Беларускай Аўстраліі|спасылка=https://kamunikat.org/usie_knihi.html?pubid=4752|загаловак=Беларусы ў Аўстраліі|старонкі=66}}</ref>. Некаторыя ў час адпрацаваньня кантрактаў або па іх вярталіся ў сталіцу штата [[Вікторыя (штат)|Вікторыі]], каб палепшыць сваё жыццё. Як мяркуе [[Наталля Сяргееўна Гардзіенка|Наталля Гардзіенка]], на той час у Мельбурне налічвалася блізу 200 беларусаў<ref name=":0" />.

Прыхільнікі БЦР прыкладалі намаганні ў стварэнні будаўнічага кааператыва, каб дапамагаць будаваць дамы беларусам, але невядома ці была рэалізаваная гэтая ідэя. Вядома, што падобныя супольныя будаванні ладзіліся рэгулярна<ref name=":1">{{Кніга|год=2004|мова=be-tarask|аўтар=[[Наталля Гардзіенка|Гардзіенка Натальля]]|частка=Частка ІІ. Паўстагодзьдзя Беларускай Аўстраліі|спасылка=https://kamunikat.org/usie_knihi.html?pubid=4752|загаловак=Беларусы ў Аўстраліі|старонкі=67}}</ref>. Цягам 1950-х гадоў яны выдавалі ў Мельбурне часопісы «[[Новае Жыцьцё (Аўстралія)|Новае Жыцьцё]]», «[[Ёрш (часопіс)|Ёрш]]» «[[На варце (1955)|На варце]]», а таксама некаторыя беларускія кнігі і брашуры<ref name=":1" />. Рэгулярна ладзіліся святкаванні [[Дзень Волі|25 Сакавіка]], [[Другі Усебеларускі кангрэс|2-га Усебеларускага Кангрэсу]], [[Слуцкае паўстанне|Слуцкага збройнага чыну]] і гэтак далей. Падтрымліваліся кантакты з замежнымі выданнямі «[[Беларускае слова (1948)|Беларускае Слова]]», «Беларускі Патрыёт», «Незалежная Беларусь». Дзейнасць Аб’еднання з прычыны таго, што ў ягоным складзе было шмат былых вайскоўцаў, ішла супольна з мясцовым аддзелам [[Беларускі вызвольны рух у Аўстраліі|Беларускага Вызвольнага Руху]]<ref name=":1" />. Пад апекай БВР дзейнічала таксама спартовая каманда «Зубр», спачатку футбольная, потым валейбольная<ref name=":2">{{Кніга|год=2004|мова=be-tarask|аўтар=[[Наталля Гардзіенка|Гардзіенка Натальля]]|частка=Частка ІІ. Паўстагодзьдзя Беларускай Аўстраліі|спасылка=https://kamunikat.org/usie_knihi.html?pubid=4752|загаловак=Беларусы ў Аўстраліі|старонкі=68}}</ref>.

У Мельбурне беларусы спрабавалі зарганізаваць і рэлігійнае жыццё. Спачатку беларусы далучыліся да парафіі [[Украінская праваслаўная аўтакефальная царква|Украінскай Праваслаўнай Аўтакефальнай царквы]]. Потым аформілі сваю парафію пры гэтай парафіі і раз на месяц праводзілі беларускую Службу Божую, на якой успаміналіся святыя і іерархі [[Беларуская Аўтакефальная Праваслаўная Царква|БАПЦ]]. У 1958 годзе беларускую парафію пераняў прыбылы з [[Брысбен|Брысбена]] архімандрыт [[Мадэст Яцкевіч]]. Так пачалася гісторыя БАПЦ у Мельбурне<ref name=":3">{{Кніга|год=2004|мова=be-tarask|аўтар=[[Наталля Гардзіенка|Гардзіенка Натальля]]|частка=Частка ІІ. Паўстагодзьдзя Беларускай Аўстраліі|спасылка=https://kamunikat.org/usie_knihi.html?pubid=4752|загаловак=Беларусы ў Аўстраліі|старонкі=69}}</ref>, а парафія стала парафіяй Трох Віленкіх Пакутнікаў БАПЦ<ref name=":4">{{Кніга|год=2004|мова=be-tarask|аўтар=[[Наталля Гардзіенка|Гардзіенка Натальля]]|частка=Частка ІІ. Паўстагодзьдзя Беларускай Аўстраліі|спасылка=https://kamunikat.org/usie_knihi.html?pubid=4752|загаловак=Беларусы ў Аўстраліі|старонкі=74}}</ref>. Праз некалькі гадоў архімандрыт Мадэст, будучы ў канфлікце з архіяпіскапам Сяргеем, абвясціў аб пераходзе пад юрысдыкцыю Сусветнага Патрыярхату і стварэнне ў Мельбурне асобнай парафіі Беларускай Праваслаўнай Царквы (БПЦ) Святой [[Еўфрасіння Полацкая|Еўфрасінні Полацкай]]. На чале парафіі БАПЦ застаўся [[Аляксандр Кулакоўскі]], які афіцыйна зарэгістраваў яе толькі ў 1963 годзе<ref name=":5">{{Кніга|год=2004|мова=be-tarask|аўтар=[[Наталля Гардзіенка|Гардзіенка Натальля]]|частка=Частка ІІ. Паўстагодзьдзя Беларускай Аўстраліі|спасылка=https://kamunikat.org/usie_knihi.html?pubid=4752|загаловак=Беларусы ў Аўстраліі|старонкі=75}}</ref>, а таксама ён падтрымліваў кантакт з парафіяй у Адэйландзе[[Адэлаіда|Адэлаідзе]] і кіраўніцтвам БАПЦ<ref name=":6">{{Кніга|год=2004|мова=be-tarask|аўтар=[[Наталля Гардзіенка|Гардзіенка Натальля]]|частка=Частка ІІ. Паўстагодзьдзя Беларускай Аўстраліі|спасылка=https://kamunikat.org/usie_knihi.html?pubid=4752|загаловак=Беларусы ў Аўстраліі|старонкі=76}}</ref>. Парафія архімандрыта Мадэста дзейнічала цягам 1960-х і да яе далучыліся прыхільнікі БЦР, якіякія раней былі супраць дзейнасці святара ([[Сяргей Розмысл]], [[Уладзімір Седлярэвіч]] і інш.). архімандрыт Мадэст у гэты час выдаваў свой часопіс «Праваслаўным Шляхам». Парафія Мадэста існавала да ягонай смерці<ref name=":5" />.

З другой паловы 1950-х гадоў прыхільнікі БЦР і Рады БНР пачалідзейнічацьпачалі дзейнічаць супольна. У 1955 годзе была адкрытая беларуская школа, якая знаходзілася ў раёне Сент-Албансе (які прызнаваўся за БЦРаўскі) і якой кіраваў [[Адам Жураўлевіч]]. На чале Школьнага Камітэта стаяў прафесар Мікола Нікан<ref>{{Кніга|год=2004|мова=be-tarask|аўтар=[[Наталля Гардзіенка|Гардзіенка Натальля]]|частка=Частка ІІ. Паўстагодзьдзя Беларускай Аўстраліі|спасылка=https://kamunikat.org/usie_knihi.html?pubid=4752|загаловак=Беларусы ў Аўстраліі|старонкі=71}}</ref>, потым Эўлялія Яцкевіч. У школе вучылася 25 дзяцей, ладзіліся адмысловыя калядныя святы<ref name=":7">{{Кніга|год=2004|мова=be-tarask|аўтар=[[Наталля Гардзіенка|Гардзіенка Натальля]]|частка=Частка ІІ. Паўстагодзьдзя Беларускай Аўстраліі|спасылка=https://kamunikat.org/usie_knihi.html?pubid=4752|загаловак=Беларусы ў Аўстраліі|старонкі=72}}</ref>.

Таксама падзел =беларускія арганізацыі дзяліліся на свецкія і духоўныя<ref name=":4" />, але сур’ёзнага супрацьстаяння не было<ref name=":5" />.