Найвышэйшая рада БНР: Розніца паміж версіямі

Прадстаўнікі [[Беларуская партыя сацыялістаў-рэвалюцыянераў|Беларускай партыі сацыялістаў-рэвалюцыянераў]] (БПС-Р) і [[Беларуская партыя сацыялістаў-федэралістаў|Беларускай партыі сацыялістаў-федэралістаў]] (БПС-Ф) абвінавачвалі сацыял-дэмакратычнае кіраўніцтва Рады БНР у згодніцтве і супрацоўніцтве з польскімі акупацыйнымі ўладамі. У выніку бальшыня Рады (50 чалавек) абвясцілазасталася, сябестала неафіцыйна звацца [[Народная рада БНР|Народнай радай Беларускай Народнай Рэспублікі]], а меншыня (37 чалавек), —выйшла з яе складу і стала называць сябе Найвышэйшай Радай БНР.

Старшынёй Найвышэйшай Рады БНР быў абраны [[Язэп Юр’евіч Лёсік|Язэп Лёсік]], які дагэтуль узначальваў Раду БНР. У прэзідыум увайшлі [[Сымон Аляксандравіч Рак-Міхайлоўскі|Сымон Рак-Міхайлоўскі]], [[Іван Мікітавіч Серада|Ян Серада]], [[Аляксандр Мікітавіч Уласаў|Аляксандр Уласаў]], [[Кузьма Юр’евіч Цярэшчанка|Кузьма Цярэшчанка]]. Былі пацверджаныя паўнамоцтвы [[Антон Іванавіч Луцкевіч|Антона Луцкевіча]] ў якасці старшыні [[Рада Народных Міністраў БНР|Рады Міністраў]]. Польскія ўлады прызналі Найвышэйшую раду, аднак мала лічыліся з ёй. Гэта прымусіла Антона Луцкевіча 28 лютага 1920 года адмовіцца ад пасады старшыні Рады Міністраў.

Пасля падпісання польска-беларускай дамовы 24 сакавіка 1920 года (афіцыйная назва — «''Прапановы супольнай канферэнцыі прадстаўнікоў Беларусі і прадстаўнікоў польскага ўрада''», падпісаныя з беларускага боку [[Вацлаў Леанардавіч Іваноўскі|Вацлавам Іваноўскім]] і [[Аркадзь Антонавіч Смоліч|Аркадзем Смолічам]]) Рада атрымала фінансавыя датацыі, што прывяло да істотнага росту яе ўплыву — праз стварэнне апарату і новыя магчымасці працаўладкавання для беларускіх дзеячаў у Менску. У чэрвені 1920 года Найвышэйшая рада БНР патрабавала ад Польшчы прызнаць незалежнасць БНР, мяркуючы што да выбараў Устаноўчага сойма Беларусі будзе знаходзіцца пад пратэктаратам [[Ліга Нацый|Лігі Нацый]].

Зразумеўшы памылковасць арыентацыі на Польшчу, сацыял-дэмакраты прынялі ўдзел у [[Нацыянальна-палітычная нарада (1920)|нацыянальна-палітычнай нарадзе 20 кастрычніка 1920 года]] ў [[Рыга|Рызе]], якую праводзілі БПС-Р і БПС-Ф. Сябра прэзідыума Найвышэйшай рады Кузьма Цярэшчанка ад яе імя прызнаў гэтак званую Народную раду БНР (ці проста Раду БНР) адзіным паўнамоцным прадстаўніком беларускага народа. Найвышэйшая рада спыніла сваё існаванне.