|
Заняў сталец ў [[1269]] пасля смерці бацькі. У 1273 ён ваяваў з [[яцвягі|яцвягамі]], якіх прымусіў прасіць міру. Барацьба ўспыхнула з новай сілай у [[1273]]—[[1274]] і скончылася «''перамогаю і гонарам вялікім''». Калі ў [[1279]], падчас голаду, яцвягі прасілі яго: «не патруці нас, але перакармі» — ён ім прадаў [[жыта]].
У [[1274]] Уладзімір вымушаны быў ваяваць з [[вялікія князі літоўскія|літоўскім князем]] [[Трайдзень|ТрайдзенямТрайдзенем]], які разбураўпустошыў уладзімірскія воласці, помсцячы Уладзіміру, па словах летапісца, за тое, што бацька яго забіў трох братоў Трайдзеня. Праз некаторы час ворагі прымірыліся. Аднак у наступным годзе мірнае пагадненне было парушана. Уладзімір, яго стрыечны брат [[Леў Данілавіч|Леў I Галіцкі]] разам з ханам [[Нагай|Нагаям]] распачалі ваенныя дзеянні з [[ВКЛ|Вялікім княствамКняствам]]. Уладзімір выступіў спачатку да [[Навагрудак|НавагрудкаНаваградку]], а пасля да [[Гродна|ГародніГорадні]]. Паход аднак не дасягнуў канчатковай мэты з-за сварак і адсутнасці адзінства ў стане саюзнікаў.
Уладзімір паўтарыў паход на горад у [[1277]] разам з князямі Мсціславам і Юрыем, але і на гэты раз саюзнікаў напаткала няўдача. Перабежчык паведаміў гарадзенцам абпра бязладдзі ў варожым войску, якія направілі на яго дружыну [[прусы|прусаў]]. Прусы адных пабілі, другіх узялі ў палон. На наступны дзень паўднёварускіягаліцка-валынскія князі штурмавалі Горадзен. Як паведамляе летапіс, абаронцы горада «''аки мертва стояша на забролях города''». Такога адпору нападаючыя не чакалі і сталі прасіць міру, «''како города им не имати''», ды зышлі прэч: «''городу не вспеша ничего же тако возвратит а во свояси''». Лічыцца, што з гэтага часу [[Гродна|Горадзен]] канчаткова ўвайшоў у склад ВКЛ.
У наступныя гады здзейсніў шэраг паходаў на [[Каралеўства Польскае, 1025—1385|Польшчу]]: у [[1283]] і [[1286]]. У [[Венгрыя|венгерскі]] паход у [[1285]] Уладзімір не пайшоў з-за хваробы ног.
Летапіс характарызуе яго як кнігалюба і шырока ўтворанагаадукаванага чалавека: ён «''глаголаше ясна ад кніг, зане бысть філосаф вялікі''» ([[Іпацьеўскі летапіс]] ад 1288 г.).
Не маючы нашчадстванашчадкаў, Уладзімір адпісаў «''зямлю сваю ўсю і гарады''» ЛуцкомуЛуцкаму князю [[Мсціслаў ЖанілавічДанілавіч|Мсціславу Данілавічу]]. Захаваныя ў летапісным тэксце, верагодна, не цалкам, у летапісным тэксце, дзве граматы Уладзіміра з'яўляюцца найстаражытным узорам княжых духоўных грамат. Памёр Уладзімір у канцы 1288.
Князь Уладзімір Васількавіч лічыцца заснавальнікам [[горад КамянецКаменец|КамянцаКаменца]], па яго загаду пабудавана славутая [[Камянецкая вежа]]. У горадзе ў 200 метраўметрах ад вежы пастаўлены помнік князю-заснавальніку.
{{зноскі}}
| 