Элізабет Олін: Розніца паміж версіямі

'''Элізабет Олін''' ({{lang-sv|Elisabeth Olin}}, {{ДН|23|12|1740}}, [[Стакгольм]] — {{ДС|26|3|1828}}, [[Стакгольм]]) — шведская [[опера|оперная]] [[спявак|спявачка]] і [[кампазітар]]. Выканала галоўную жаночую ролю ў адкрыцці [[Каралеўская опера ў Стакгольме|Шведскай каралеўскай оперы]] ў [[1773]] годзе, і яе называюць першай шведскай опернай прымадонай. Разам з {{нп3|Фрэдрыка Лёф|Фрэдрыкай Лёф|ru|Лёф, Фредрика}} была самай паспяховай актрысай жаночага полу ў [[XVIII стагоддзе|XVIII стагоддзі]] ў [[Швецыя|Швецыі]].

Першая жанчына, якая атрымала тытул {{нп3|Прыдворная спявачка (Швецыя)|прыдворнай спявачкі|en|Hovsångare}} ({{lang-sv|Hovsångare}}) (1773), і першая жанчыныжанчына, якая стала членам [[Шведская каралеўская акадэмія музыкі|Шведскай каралеўскай акадэміі музыкі]] (1782).

Маці Элізабэт, Ліза Сёдэрман-Лілстром, была спявачкай і акторкай, прымадонай на сцэне ў тэатры Сторы Болхусет і членам праўлення тэатра, а яе бацька, Петэр Лілстром, быў музыкам у аркестры тэатра. Яна дэбютавала на сцэне ў якасці дзіцячага акцёра ў п’есе «Сірын» з боку сваёй маці ў 1747 годзе. Калі ў 1753—1754 гадах шведская тэатральная група была звольненая, яна стала вядомай як канцэртная спявачка. Такім чынам, яна павінна была дэбютаваць ў 1750-х гадах, але яе імя не было пацверджана яшчэ некалькі год. Яна вядомая як вучаніца італьянскай опернай спявачкі Джавані Крочэ, якая тады працавала ў Стакгольме. У 1761 годзе яна была ўпершыню была пацверджана ў якасці канцэртнай спявачкі на канцэрце Фердынанда Зеллбелла. Яна апублікавалаАпублікавала сваю ўласную кампазіцыю ў 1768 годзе. ЯнаЗ’яўлася з’яўласяадным часткайз кампазітараў-укладальнікаў Густавіады, гэта быў— гераічныгераічнага вершверша у дванаццаці песнях. ЭрыкЭрыка СкьёльдэбрандСкьёльдэбранда, дзена які шведскія кампазітары ўнеслі свае творы ўстварылі калекцыю з дванаццаці твораў; — яе ўклад быў песняй нумар восем.

Яна гралаГрала Галатаў ў Асіс і Галатаў Гендэля ў кроплі СтенбургеСтенборга (1773), Эўрыдыку ў Арфеі і Эўрыдыцы (опера) Глюка ў СтенбургеСтенборга і Сілву ў Сілва Бертана, трыяле ў СтенбургеСтенборга (сезон 1773—1774), Аліну ў Аліне, каралеву Галконды з Качыныя у СтенбургеСтенборга 1775—1776, Пракрысу ў Аракрысе і Цефале ў СтенбургеСтенборга 1777—1778, Клітаймнесту ў Іфігеніі ў Аўлісе Глюка ў СтенбургеСтенборга (1778—1779) і Зульму ў Карэ і Алонзо 1782—1783.

У 1774 годзе яна згуляла Мечтільду ў Біргер-графе і Метільда супраць Стенборга ў Ріксалене на вяселлі герцага Карла. У 1776 годзе ў Аталі яе пераканалі згуляць галасавую ролю на песенных вечарынак. Рэжысёр Зібет піша Густаву III, што яна выкарыстоўвала свае адносіны са Стенборгом: ''яна, несумненна, занадта далікатная, каб жадаць зняважыць свайго палюбоўніка, адмаўляючыся з’яўляцца ў п’есе, у якой ён не можа адысці ад гульні.'' Олін дзякуючы свайму сацыяльнаму статусу члена вышэйшага класа, мела перавагу ва ўсіх перамовах, таму што гэта было расцэнена як вялікае вызваленне чалавека ад яеяго сацыяльнага класа, каб выступаць наогул;. АктрысыУ лічылісятой прастытуткамічас ўактрысы тойлічыліся часпрастытуткамі, хоць Олін ніколі не была закранута гэтай рэпутацыяй. Калі ў «Оперным тэатры» шукалі спевакоў, адзінадзінай, хто адважыўся, была Олін. Гэта дало ёй вельмі добрую перамоўную пазіцыю, і пасьля перамоваў па зарплаце Густаў расказаў: ''«Яна застаецца вельмі дарагой».''; Яна атрымлівала большы заробак, чым любая іншая мастачка ў Швецыі, і вышэй, чым любая іншая жанчына, незалежна ад прафесіі, выплачанай ў Швецыі да яе. У якасці адзінага акцёра ў краіне яна мела прыватны домік.

5 снежня 1782 года Олін была абрана членам № 85 у Каралеўскай музычнай акадэміі і стала першай жанчынай у акадэміі. Олін папрасілася сысці з Оперы ў 1782 годзе, іале сышла ў адстаўку толькі ў 1784 годзе. Прычынай, павінна быцьмеркавана, былі адносіны дачкіз садачкой СтенбаргамСтенборга (?). Фармальна яна заставалася ў прафесіі да 1803 года, але на самой справе не з’яўлялася на сцэне, за выключэннем некалькіх гастроляў. Яе запрасілі выступіць на вяселлі караля ў 1797 годзе. 27 лютага 1808 года яна зрабіла сваё апошняе публічнае выступленне, калі выканала арыю Траеты на канцэрце ў Рыдархусете пры ўдзеле Хафнера, канцэртмайстра Мюлера, Жанет Васеліўс і піяністкі Караліны Стэнборг, якая дэбютавала ў Нарчопінге ва ўзросце дзесяці гадоў у 1804 годзе ў карысцьгонар Карла Стэнборга, які спяваў у апошні раз.