Элізабет Олін: Розніца паміж версіямі

'''Элізабет Олін''' ({{lang-sv|Elisabeth Olin}}, {{ДН|23|12|1740}}, [[Стакгольм]] — {{ДС|26|3|1828}}, [[Стакгольм]]) — шведская [[опера|оперная]] [[спявак|спявачка]] і [[кампазітар]]. Выканала галоўную жаночую ролю ў адкрыцці [[Каралеўская опера ў Стакгольме|Шведскай каралеўскай оперы]] ў [[1773]] годзе, яе называюць першай шведскай опернай прымадонай. Разам з {{нп3|Фрэдрыка Лёф|Фрэдрыкай Лёф|ru|Лёф, Фредрика}} была самай паспяховай актрысай ўу [[XVIII стагоддзе|XVIII стагоддзі]] ў [[Швецыя|Швецыі]].

Маці ЭлізабэтЭлізабет, Ліза Сёдэрман-ЛілстромЛільстром, была спявачкай і акторкайактрысай, прымадонай на сцэне ў тэатры Сторы Болхусет і членам праўлення тэатра, а яе бацька, Петэр Лілстром, быў музыкам у аркестры тэатра. Яна дэбютавала на сцэне ў якасці дзіцячага акцёра ў п’есе «Сірын» з боку сваёй маці ў 1747 годзе. Калі ў 1753—1754 гадах шведская тэатральная група была звольненая, яна стала вядомай як канцэртная спявачка. Такім чынам, яна павінна была дэбютаваць ў 1750-х гадах, але яе імя не было пацверджана яшчэ некалькі год. Яна вядомая як вучаніца італьянскай опернай спявачкі Джавані Крочэ, якая тады працавала ў Стакгольме. У 1761 годзе яна была ўпершыню была пацверджана ў якасці канцэртнай спявачкі на канцэрце Фердынанда Зеллбелла. Апублікавала сваю ўласную кампазіцыю ў 1768 годзе. З’яўласяЗ’яўлялася адным з кампазітараў-укладальнікаў ГуставіадыГуставіяды — гераічнага верша уў дванаццаці песнях Эрыка СкьёльдэбрандаСк’ёльдэбранда, на які шведскія кампазітары стварылі калекцыю з дванаццаці твораў — яе ўклад быў песняй нумар восем.

Грала Галатаў ўу Асіс і Галатаў Гендэля ў СтенборгаСтэнборга (1773), Эўрыдыку ў Арфеі і Эўрыдыцы (опера) Глюка ў СтенборгаСтэнборга і Сілву ў Сілва Бертана, трыяле ў СтенборгаСтэнборга (сезон 1773—1774), Аліну ў Аліне, каралеву Галконды з Качыныя у СтенборгаСтэнборга 1775—1776, Пракрысу ў Аракрысе і Цефале ў СтенборгаСтэнборга 1777—1778, Клітаймнесту ў Іфігеніі ў Аўлісе Глюка ў СтенборгаСтэнборга (1778—1779) і Зульму ў Карэ і Алонзо 1782—1783.

У 1774 годзе яна згуляла Мечтільду ў Біргер-графе і Метільда супраць СтенборгаСтэнборга ў Ріксалене на вяселлі герцага Карла. У 1776 годзе ў Аталі яе пераканалі згуляць галасавую ролю на песенных вечарынак. Рэжысёр Зібет піша Густаву III, што яна выкарыстоўвала свае адносіны са СтенборгомСтэнборгам: ''яна, несумненна, занадта далікатная, каб жадаць зняважыць свайго палюбоўніка, адмаўляючыся з’яўляцца ў п’есе, у якой ён не можа адысці ад гульні.'' Олін дзякуючы свайму сацыяльнаму статусу члена вышэйшага класа мела перавагу ва ўсіх перамовах, таму што гэта было расцэнена як вялікае вызваленне чалавека ад яго сацыяльнага класа, каб выступаць наогул. У той час актрысы лічыліся прастытуткамі, хоць Олін ніколі не была закранута гэтай рэпутацыяй. Калі ў «Оперным тэатры» шукалі спевакоў, адзінай, хто адважыўся, была Олін. Гэта дало ёй вельмі добрую перамоўную пазіцыю, і пасьля перамоваў па зарплаце Густаў расказаў: ''«Яна застаецца вельмі дарагой».'' Яна атрымлівала большы заробак, чым любая іншая мастачка ў Швецыі, і вышэй, чым любая іншая жанчына, незалежна ад прафесіі. У якасці адзінага акцёра ў краіне яна мела прыватны домік.

Яе называлі «першым драматычным мастаком Швецыі», «Шведскай Маранай» (у гонар славутай нямецкай опернай спявачкі Элізабэт Мара) і «адным з патрыярхаў оперы». Яна атрымала заробак у 666 рыксдалераў і 32 шылінгі, што было вышэй, чым у любога іншага супрацоўніка оперы. СтенборгСтэнборг, зорка мужчынскага полу, штогод атрымліваў 444 рыксдалераў, а таксама бенефіцыяры.

5 снежня 1782 года Олін была абрана членам № 85 у Каралеўскай музычнай акадэміі і стала першай жанчынай у акадэміі. Олін папрасілася сысці з Оперы ў 1782 годзе, але сышла ў адстаўку толькі ў 1784 годзе. Прычынай, меркавана, былі адносіны з дачкой СтенборгаСтэнборга (?). Фармальна яна заставалася ў прафесіі да 1803 года, але на самой справе не з’яўлялася на сцэне, за выключэннем некалькіх гастроляў. Яе запрасілі выступіць на вяселлі караля ў 1797 годзе. 27 лютага 1808 года яна зрабіла сваё апошняе публічнае выступленне, калі выканала арыю Траеты на канцэрце ў РыдархусетеРыдархусеце пры ўдзеле Хафнера, канцэртмайстра Мюлера, Жанет Васеліўс і піяністкі Караліны Стэнборг, якая дэбютавала ў Нарчопінге ва ўзросце дзесяці гадоў у 1804 годзе ў гонар Карла Стэнборга, які спяваў у апошні раз.