Фалклендская вайна: Розніца паміж версіямі
| [дагледжаная версія] | [дагледжаная версія] |
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
JerzyKundrat (размовы | уклад) →Пачатак: вікіфікацыя |
JerzyKundrat (размовы | уклад) Няма тлумачэння праўкі |
||
Радок 27:
Фалклендскія астравы былі адкрыты двойчы: у [[1690]] годзе англійскімі мараплаўцамі і ў [[1694]] годзе французскімі (апошнія назвалі іх Мальвінамі, у гонар роднага горада Сан-Мала). З пачатку XIX стагоддзя (пасля атрымання незалежнасці) Аргенціна лічыла гэтыя астравы сваімі. Захоп Мальвінскіх астравоў Злучаным Каралеўствам ў [[1833]] годзе выклікаў незадаволенасць сярод насельніцтва Аргенціны. Прыйшоўшы да ўлады ў канцы 1981 года генерал-лейтэнант аргенцінскай арміі Леапольда Гальціеры вырашыў выкарыстаць народнае абурэнне з гэтай нагоды.
==
[[2 красавіка]] [[1982]] года аргенцінскі дэсант высадзіўся на астравах і пасля кароткага бою вымусіў капітуляваць невялікі гарнізон брытанскіх марскіх пехацінцаў. Пасля гэтага ў Паўднёвую Атлантыку неадкладна было адпраўлена буйное брытанскае ваенна-марское злучэнне з мэтай вяртання астравоў.
Спасылаючыся на свае гістарычныя правы, Аргенціна [[2 красавіка]] [[1982]] высадзіла дэсант на Фалклендскія астравы і Паўднёвую Георгію. Англійскі гарнізон (каля 100 чал.) і губернатар астравоў былі высланы на радзіму. У адказ брытанскі ўрад разарваў адносіны з Аргенцінай і адправіў да Фалклендаў ваенную эскадру (каля 40 баявых караблёў з 10 тыс. марскіх пехацінцаў). Міжнародныя намаганні па мірным вырашэнні канфлікту пацярпелі няўдачу.
Пасля ўвядзення брытанцамі блакады астравоў, якая ажыццяўлялася падводнымі лодкамі, узніклі значныя цяжкасці з забеспячэннем гарнізона. Адзіная бетанаваная ўзлётна-пасадачная паласа на Фалклендах была занадта кароткай для рэактыўных баявых самалётаў. Таму асноўная частка аргенцінскай авіяцыі на працягу вайны была вымушаная дзейнічаць з кантынентальных авіябаз.
Радок 34 ⟶ 36:
Брытанцы таксама сутыкнуліся са значнымі цяжкасцямі ў ходзе кампаніі. Важную ролю пры яе правядзенні згуляла амерыканская ваенная база на [[Востраў Узнясення|востраве Ушэсця]] ў цэнтральнай частцы [[Атлантычны акіян|Атлантычнага акіяна]], прадстаўленая брытанскай авіяцыі для базіравання. Адзінымі баявымі самалётамі, прыдатнымі для выкарыстання з двух брытанскіх [[Авіяносец|авіяносцаў]], былі прыкладна тры дзясяткі «Сі Харыераў», пасля ўзмоцненыя некалькімі штурмавікамі «Харыер». Яны павінны былі граць ролю перахватчыкаў і знішчальнікаў-бамбавікоў, забяспечваючы авіяцыйную падтрымку ў ходзе дэсантнай аперацыі.
У выніку баявых дзеянняў (канец красавіка — май) патоплены аргенцінскі крэйсер «Хенераль Бельграна» і англійскі эсмінец «Шэфілд».
[[25 красавіка]] брытанскія сілы высадзіліся на востраве [[Паўднёвая Георгія]], які знаходзіўся на вялікім аддаленні ад Фалклендаў і таксама захопленым аргенцінцамі.▼
▲[[25 красавіка]] брытанскія сілы высадзіліся на востраве [[Паўднёвая Георгія]], які знаходзіўся на вялікім аддаленні ад Фалклендаў і таксама захопленым аргенцінцамі. 21 мая пачаўся штурм Фалклендскіх астравоў. 15 чэрвеня аргенцінскія войскі капітулявалі.
== Вынікі ==
Аргенціна страціла 1300 чал., Англія — 250 забітымі і 300 параненымі. Вялікабрытанія стварыла на астравах ваенна-паветраную і ваенна-марскую базы з 7-тысячным гарнізонам. Паражэнне Аргенціны прывяло да звяржэння ўлады ваенных у краіне.
== Гл. таксама ==
| |||