Найболей распаўсюджанае сярод гісторыкаў і асабліва філолагаў меркаванне: апавяданне пра Атлантыду — тыповы філасофскі міф, узорамі якіх мільгаюць дыялогі Платона. Сапраўды, Платон, у адрозненне ад Арыстоцеля і тым большпагатоў гісторыкаў, наогул ніколі не ставіў сваёй мэтай паведамленне чытачу нейкіх рэальных фактаў, але толькі ідэй, ілюстраваных філасофскімі міфамі. У той меры, у якой аповяд правяраем, ён аспрэчваецца ўсім наяўным археалагічным матэрыялам. Сапраўды, няма ніякіх слядоў якой-небудзь развітай цывілізацыі ў Грэцыі ці на захадзе Еўропы і Афрыкі, ні ў канцы ледніковага і паледавіковага перыядаў, ні ў наступныя тысячагоддзі. Паказальна пры гэтым, што прыхільнікі гістарычнасці Атлантыды ігнаруюць у дыялогах усю правяраную частку (уключаючы гуляючую найважную ролю тэму афінскай цывілізацыі) і засяроджваюць свае даследаванні вылучна на неправяральнай. Далей, крыніцай звестак аб'яўляюцца егіпецкія жрацы (якія славіліся ў Грэцыі захавальнікамі таямнічай старажытнай мудрасці); аднак сярод мноствы старажытнаегіпецкіх тэкстаў не выяўлена нічога, хоць аддалена што нагадвае аповяд Платона. Усе імёны і назвы ў тэксце Платона — грэцкія, што таксама сведчыць хутчэй у карысць складання іх Платонам, чым прайграванні ім якіх-небудзь старажытных адданняў. Праўда, Платон тлумачыць гэта тым, што Солон-дэ перакладаў «варварскія» імёны на грэцкую мову; але падобны зварот з імёнамі ў Грэцыі ніколі не практыкавалася.
Што да згубы Атлантыды, то відавочна, што, склаўшы гэту краіну, Платон павінен быў знішчыць яе проста для вонкавага праўдападабенства (каб растлумачыць адсутнасць слядоў такой цывілізацыі ў сучасную эпоху). Гэта значыць карціна згубы Атлантыды дыктуецца цалкам унутранымі задачамі тэксту.
