Рэпрэсіі ў СССР: Розніца паміж версіямі

Пасля таго, як летам 1944 г. года Чырвоная армія заняла ўсю террыторыю Беларусі, у Заходняй Беларусі, Заходняй Украіне, краінах Прыбалтыцы пачалася партызанская вайна супраць савецкай улады. Яна працягвалася да сярэдзіны 1950-х гг. Асобныя акцыі супрацьдзеяння савецкай уладзе, у тым ліку і тэрарыстычныя акты адбываліся і пазней. Гэта супрацьстаянне прывяло да новай хвалі рэпрэсій. З Беларусі, Украіны і Прыбалтыкі ў Сібір пачалі актыўна дэпартаваць сем'ісем’і так званых "«лясных братоў"», іх суседзей, якіх падазравалі ў спачуванні ўдзельнікам узброенных фарміраванняў (Украінская паўстанчая армія, не склаўшыя зброю атрады польскай Арміі Крайовай і г.д.), таксама заможных сялян (да іх нярэдка далучалі тых, хто не далучался да калгасаў)і прадстаўнікоў рэлігійных меньшасцей: сапраўдна-праваслаўных хрысціян, інакеньц'еўцаўінакеньц’еўцаў, адвентыстаў-рэфармістаў і Сведкаў Іеговы. Напрыклад, міністр дзяржбяспекі СССР Абакумаў у распараджэнні ад 19 лютага 1951 г. года пісаў аб планах выселіць з тэрыторыі Беларусі, Украіны Малдавіі, Літвы, Латвіі і Эстоніі Сведкаў Іеговы і членаў іх сямей.<ref>Архіў Прэзідэнта РФ, Фонд 3, вопіс 58, дакум. 180, арк.52-53</ref> Гэтыя планы ажыццявіліся 11 сакавіка 1952 г. года падчас правядзення [[Аперацыя «Поўнач»|аперацыі «Поўнач»]].

У 1960-80-я гг. аб'ектаміаб’ектамі рэпрэсій у СССР былі дысідэнты (тыя, хто не згаджаўся з афіцыйнай палітыкай савецкага ўрада), прадстаўнікі рэлігійных меньшасцей і святары традыцыйных рэлігій, а таксама індывідуальныя прадпрыймальнікі (так званыя "«фірмачы"»), бо дзейнасць апошніх была забаронена ў Савецкім саюзе. Рэпрэсіі звычайна прыймалі форму абмежавання ў правах, высылкі з пэўнай мясцовасці альбо нават з СССР, турэмнага зняволення і ў некаторых выпадках растрэлу.