Караль Эмерыкавіч Чапскі: Розніца паміж версіямі

Караль Чапскі пачынаў з таго, што ў 1890—1891 гадах набраў крэдытаў на 225 тыс. руб. і пачаў добраўпарадкоўваць гарадскую гаспадарку. Але плаціць працэнты і вяртаць даўгі гораду не было чым. Тады граф пайшоў на неардынарны крок — выклаў з уласнай кішэні больш за 28 тыс. руб. на аплату працэнтаў і нядоімкі. Гарадскі галава быў перадавым для свайго часу эканамістам — разглядаў гарадскую гаспадарку як спрыяльную сферу для прадпрымальніцтва, разумеў важнасць крэдыту і інвестыцыяў для яе развіцця. А таму сістэматычна браў кароткатэрміновыя крэдыты для гораду ў Мінскім і Маскоўскім зямельных банках, Азова-Данскім банку, Мінскім камерцыйным банку, Дзяржаўным банку, Мінскім таварыстве ўзаемнага крэдыту, але зноў жа — за ўласнымі зарукай і подпісам. У 1892 г. ягоная пазыка гораду склала ўжо больш як 48 тыс.руб., у 1893 г. — больш за 27 тыс. руб. , у 1894 г. — каля 16 тыс. руб., у 1898 г. — 38,6 тыс. руб. На 1 студзеня 1899 г. горад быў вінаваты крэдыторам 803,948 руб. З гэтай сумы 37,468 руб. належала вярнуць гарадскому галаве.

 

Караль Чапскі адзін з першых у Расійскай імперыі ў 1899 годзе дамогся дазволу на паўтарамільённую муніцыпальную пазыку для Мінска на 50 гадоў. Рэалізацыя гарадскіх аблігацыяў адбывалася ў 1899—1907 гадах па ўсёй Расіі. Праўда, неспрыяльная кан’юнктура пачатку ХХ ст. хутка абясцэньвала аблігацыі і тым руйнавала амбітныя планы гарадскога галавы. Не чакаючы рэалізацыі аблігацыйнай пазыкі, ён ўсё ж праводзіў пашырэнне водаправоду, брукаванне Траецкага рынку, мінскіх вуліц уласным коштам. У сувязі з рэалізацыяй аблігацыяў горад завінаваціўся Каралю Чапскаму да пачатку 1901 года больш чым 200 тыс. руб.