{{вызнч|1='''Ігнат Мікалаевіч}}{{вызн|1=Даніловіч}}ДАНІЛОВІЧ''' ([[30.7]]([[10).8]]).[[1787]], в. [[Грынявічы Вялікія]] [[Бельскі павет|Бельскага павета]], цяпер [[Падляшскае ваяводства|Падляшскае ваяводства]], [[Польшча]] — [[30.6]]([[12.7]]).[[1843]], [[Грэфенберг]], [[Чэхія]]), — гісторык права і археограф.
Нарадзіўся ў сям’ісям'і уніяцкага святара. У [[1812]] г. скончыў [[Віленскі універсітэт]], у якім з [[1814]] да [[1824]] г. выкладаў права; з [[1822]] г. прафесар. Пасля раскрыцця [[Таварыства філаматаў]], з якім ён падтрымліваў кантакты, і працэсу над яго ўдзельнікамі ў [[1824]] звольнены з работы і вымушаны пакінуць [[Вільня|Вільню]]. Яму забаранілі жыць у Літве і Беларусі. Пераехаў у [[Харкаў]], ва ун-це якога у [[1825]]—[[1829]] быў прафесарам расійскага права. У [[1830]]—[[1835]] працаваў у [[Санкт-Пецярбург]]у ў Камісіі вядомага рэфарматара [[М. Спяранскі|М. Спяранскага]] па падрыхтоўцы мясцовых законаў для зах. губерняў [[Расійская імперыя|Расійскай імперыі]]. У [[1835]]—[[1839]] выкладаў крымінальнае права ў Кіеўскім ун-це, да 1842 — у Маскоўскім ун-це. Займаўся юрыдычнай спадчынай ВКЛ — упершыню апісаў усе рукапісныя і друкаваныя экзэмпляры [[Статуты ВКЛ|Статута ВКЛ]], падрыхтаваў да выдання Статут 1529 (выд. у 1841). Даў пачатак навуковым даследаванням бел.-літоўскіх летапісаў. Марыў пра адраджэнне [[ВКЛ]] і [[старабеларуская мова|старабел. мовы]].
