Знешнія ўзгоркі — ўмоўная назва ўзгоркаў, якія акаляюць Палацін. Першым са знешніх узгоркаў, у кан. [[9 ст. да н.э.]], быў заселены Эсквілін, на ім пасяліліся [[сабіны]].
[[8 ст. да н.э.]] у развіцці Рыма — перыяд, які старажытнарымскія пісьменнікі назвалі ''Septimontium'' (Сямігор'еСямігор’е). Праўда, меліся на ўвазе не тыя ўзгоркі, якія зараз завуцца 7-ю рымскімі ўзгоркаў, а дзве верхавіны Палаціна — Палацый і Гермал, тры верхавіны Эсквіліна - — Цыспій, Фагутал і Опій, [[седлавіна]] Велія, якая злучала Палацін з Эсквілінам, і ўзгорак Цэліё. Такім чынам, тымчасова былі заселеныя тры ўзгоркі — Палацін, Эсквілін і Цэліё.
У [[7 ст. да н.э.]] Рым яшчэ болей пашырыўся да поўначы — былі заселеныя ўзгоркі Вімінал і Квірынал. Узгорак Капітолій быў заселены ў [[6 ст. да н.э.]], а Авенцін толькі ў сяр. [[5 ст. да н.э.]]
