Сямібанкіршчына: Розніца паміж версіямі

'''Сямібанкіршчына''' (''сем банкіраў''; слова ўтворана па аналогіі з рускім гістарычным тэрмінам [[сямібаяршчына]])  — папулярнае ў [[сродкі масавай інфармацыі|сродках масавай інфармацыі]] [[1996]] і шэрагу наступных гадоў назва групы з сямі (розныя крыніцы звалі розныя прозвішчы, таму фактычна  — дзевяці) буйных прадстаўнікоў расійскага фінансавага бізнэсу, якія гулялі значную палітычную і эканамічную ролю, што валодалі [[СМІ]] і нефармальна аб’яднаўшыхся, нягледзячы на ўнутраныя рознагалоссі, з мэтай забяспечыць перавыбранне [[Барыс Ельцын|Б. М. Ельцына]] на наступны тэрмін на [[Прэзідэнцкія выбары ў Расіі 1996 году|прэзідэнцкіх выбарах 1996 года]]:

# [[Барыс Беразоўскі]]  — «Логоваз»

# [[Міхаіл Хадаркоўскі]]  — «Роспром Груп» («Менатеп»)

# [[Міхаіл Фрыдман]]  — «Альфа Груп»

# [[Пётр Авен]]  — «Альфа Груп»

# [[Уладзімір Гусінскі]]  — «Мост Груп»

# [[Уладзімір Патанін]]  — «Онэксимбанк»

# [[Аляксандр Смаленскі]]  — «СБС-Агро» (''«Банк Столичный»'')

# [[Уладзімір Вінаградаў]]  — «Инкомбанк»

# [[Віталь Малкін]]  — «Российский кредит»

Тэрмін уведзены [[14 лістапада]] [[1996]] года журналістам Андрэем Фадзіным, які апублікаваў у [[Общая Газета|«Общей газете»]] артыкул «Семибанкирщина как новорусский вариант семибоярщины». Спіс банкіраў у артыкуле абапіраўся на дадзеныя [[1 лістапада]] [[1996]] году Барысам Беразоўскім інтэрв'юінтэрв’ю [[Financial Times]], дзе ён назваў імёны сямі чалавек, якія кантралююць больш 50  % расійскай эканомікі і якія сумесна ўплываюць на прыняцце найважных унутрыпалітычных рашэнняў у Расіі.

Падчас другога тэрміна Ельцына і распачатага ў [[2000]] кіравання [[Уладзімір Пуцін|У. У. Пуціна]] лёс чальцоў аб'яднанняаб’яднання быў розны. Да цяперашняга часу захавалі сваё становішча толькі Фрыдман і Патанін; палітычная значнасць Смаленскага рэзка зменшылася яшчэ пры Ельцыне, хоць ён па-ранейшаму валодае буйнымі капіталамі. Вінаградаў таксама пачаў губляць уплыў яшчэ ў канцы [[1990-я|1990-х]], а ў [[2008]] годзе ён памёр ад [[інсульт]]у (і быў на той час у цяжкіх матэрыяльных умовах). Віталь Малкін пасля краху банка пачаў палітычную кар'ерукар’еру і цяпер прадстаўляе [[Бурація|Бурацію]] у [[Савет Федэрацыі|Савеце Федэрацыі]]. Нарэшце, Беразоўскі (хоць ён і спрыяў узвышэнню Пуціна і яго партыі «Единство» ў 1999 годзе), Гусінскі і Хадаркоўскі пры Пуціне па палітычных прычынах апынуліся [[persona non grata|personae non gratae]]: першыя двое пакінулі Расію ўжо ў [[2000]], М. Хадаркоўскі ў [[2003]] быў арыштаваны, а затым асуджаны на 8 гадоў турмы, па афіцыйнай версіі  — за ўхіленне ад падаткаў.