Палеаграфія: Розніца паміж версіямі

 

Агульнай палеаграфіі не існуе, а ў залежнасці ад [[алфавіт]]аў, а таксама і [[мова|моў]], адрозніваюць палеаграфіі арабскую, армянскую, грузінскую, [[глаголіца|глаголіцкую]], грэчаскую, індыйскую, [[кірыліца|кірыліцкая]], кітайскую, лацінскую і інш. Напрыклад, славянская палеаграфія, у залежнасці ад мовы і асаблівасцяў культурнага развіцця, падзяляецца на балгарскую, беларускую, заходнеславянскую, украінскую, рускую і сербскую.

 

 

Прадметам палеаграфіі з’яўляецца вывучэнне менавіта старажытных, або тых, што, прынамсі, маюць прыкметы старажытнасці, рукапісных помнікаў пісьменнасці як такой, г. зн. такіх, прызначэнне якіх павінна было служыць сродкам перадачы інфармацыі, але не прадметаў матэрыяльнай культуры, якія маюць якія-небудзь надпісы. Надпісы на побытавых прадметах, вышыўкі тэкстаў на прадметах з тканіны, літарныя і лічбавыя знакі на помніках архітэктуры, скульптуры, жывапісу, манетах, пячатках, камянях ''звычайна''<ref>[[В. Н. Шчэпкін|Щепкин В. Н.]] Цели и метод палеографии.</ref> не ўваходзяць у прадмет палеаграфіі.<ref>Беларуская палеаграфія, як і некаторыя іншыя, з-за нястачы старажытных, да [[XIII стагоддзе|XIII ст.]], пісьмовых крыніц выкарыстоўвае даныя вывучэння таксама і гэтых напісанняў.</ref> Палеаграфія не займаецца экспертызай сучасных даследчыку почыркаў ці рукапісаў, хаця ў метадах даследавання і экспертызы ёсць пэўнае падабенства.

 

 

 

{{зноскі}}