Саната: Розніца паміж версіямі
| [недагледжаная версія] | [недагледжаная версія] |
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
др →Літаратура |
дрНяма тлумачэння праўкі |
||
Радок 7:
У 17 ст. атрымалі распаўсюджванне т.зв. трыо-санаты для 2 ці 3 выканаўцаў з суправаджэннем генерал-басу. Найважнейшая становішча займалі таксама саната для адной скрыпкі і генерал баса, перш за ўсё ў кампазітараў т.зв. італьянскай скрыпічных школы - А. Вівальдзі, А. Карэлі і інш Саната для скрыпкі з цалкам выпісана шмат распрацаванай партыяй клавіра з'явіліся ў І. С. Баха.
У раннекласічны перыяд (сярэдзіна 18 ст.) Інтэнсіўна фармаваўся тып класічнай санаты (асабліва ў саната для фартэпіяна К. Ф. Э. Баха і Д. Скарлаці. Ён канчаткова сфарміраваўся ў перыяд венскага класіцызму (канец 18 ст.) У творчасці
У творчасці кампазітараў-рамантыкаў адбывалася узбагачэнне і пераасэнсаванне жанру класічнай санаты (пераважна
У канцы 19 - пачатку 20 стст. яркія тэндэнцыі да абнаўлення выступаюць ў саната французскіх кампазітараў Г. форы, П. Дюка, М. Равэль, К. Дэбюсі, рускіх кампазітараў А. М. Скрабіна, Н. К. Метнера. У 20 ст. саната застаецца адным з вядучых музычных жанраў. Новыя вобразы і сродкі выразнасці істотна змяняюць яе аблічча. Да выдатным узорам сучаснай музыкі належаць санаты CC Пракоф 'ева (10 для фартэпіяна, 2 скрыпічных), Д. Д. Шастаковіча (2 для фартэпіяна, 2 скрыпічных, виолончельные), П. Хіндеміта (каля 30 саната амаль для ўсіх інструментаў), Б. Бартака (6 саната для розных саставаў . У 50-70-х гг тэрмін "саната", як у далёкім мінулым, часам разумеецца толькі як абазначэнне інструментальнай п'есы (саната для віяланчэлі з аркестрам К. Пэндэрэцкага.
| |||