Кінамастацтва: Розніца паміж версіямі

[недагледжаная версія][недагледжаная версія]
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
Skip405 (размовы | уклад)
Новая старонка: {{вызн|1=Кінамастацтва}} (скарочана — кіно; ад {{lang-el|kinesis}} — рухаюся, рухаю) — від мастацтва, ...
 
Радок 17:
==Кінамастацтва ў Беларусі==
 
Дэманстрацыя кінафільмаў на [[Беларусь|Беларусі]] пачалася ў канцы 19 ст., а ў пачатку 20 ст. дзейнічала ўжо 58 [[кінатэатр]]аў. У [[1928]] годзе створана кінастудыя мастацкіх фільмаў «Савецкая Беларусь» (спачатку ў Ленінградзе, а з [[1939]] — у Мінску). З [[1946]] года пачала дзейнасць кінастудыя «[[Беларусьфільм]]». Даволі плённа беларускае кіно развівалася ў пасляваенны перыяд, асабліва на працягу [[1960-я|1960]]–[[1980-я|80-х]] гадоў. Тады працягвалі працаваць майстры старэйшага пакалення ([[Уладзімір Уладзіміравіч Корш-Саблін|У. Корш-Саблін]], М. Фігурноўскі, А. Файнцымер і інш.), з’явіліся маладыя таленавітыя кінарэжысёры (В. Тураў, М. Пташук, В. Нікіфараў, Б. Сцяпанаў, В. Рыбараў, В. Рубінчык і інш.). У іх атрымалася стварыць мноства арыгінальных, змястоўных кінастужак, прысвечаных [[Вялікая Айчынная вайна|Вялікай Айчыннай вайне]], гістарычнага мінулага і сучаснага стану грамадства, маральна-этычным праблемам («Я родам з дзяцінства» В. Турава, [[1967]]; «Я, Францыск Скарына» Б. Сцяпанава, [[1970]]; «Вянок санетаў» В. Рубінчыка, [[1977]]; «Белыя Росы» І. Дабралюбава, 1984; «Мяне завуць Арлекіна» В. Рыбарава, [[1988]] і інш.
 
Важным напрамкам развіцця кінамастацтва Беларусі стала экранізацыя вядомых твораў беларускай літаратуры: