Манах: Розніца паміж версіямі
| [недагледжаная версія] | [недагледжаная версія] |
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
Krupski Oleg (размовы | уклад) Няма тлумачэння праўкі |
Krupski Oleg (размовы | уклад) Няма тлумачэння праўкі |
||
Радок 4:
Інстытут манаства характэрны для каталіцкага і праваслаўнага [[хрысціянства]], [[індуізм]]у і [[будызм]]у. Часам да манахам прылічаюць і дэрвішаў [[Іслам]]а - але гэта спрэчнае, паколькі падабенства чыста знешняе, так як дэрвіша маглі жаніцца, мелі ўласныя дома і жылі сваім уласным жыццём. З'явіліся манахі ў сярэдзіне I тыс. да н.э. у будызме. З з III ст. н.э. манаства з'явілася і ў [[Хрысціянства|хрысціянстве]] з [[Сірыя|Сірыі]] і Егіпта, як форма ўвасаблення аскетычнага ідэала, якое яўляецца адлюстраваннем дуалістычнага светаразумення, у супрацьпастаўленні духа і цела (дабра і зла). Манахаў няма толькі ў [[Пратэстанцтва|пратэстантызме]].
Традыцыя лічыць заснавальнікамі хрысціянскага манаства [[Егіпет|егіпецкіх]] падзвіжнікаў святых Антонія Вялікага і Пахомія. На [[Русь|Русі]] заснавальнікамі манаства лічаць вялебных Антонія і [[Феадосій Пячэрскі|Феадосія]] Пячэрскіх, якія стварылі ў X-[[XI]] ст. [[Кіева-Пячэрская лаўра|Кіева-Пячэрскі манастыр]]. Манах (манах) прымае абяцанні не набытаковасць (адмова ад асабістай уласнасці), цноты (бясшлюбнасці), паслушэнства (абсалютнага падпарадкавання Статуту і манастырскай ўлады, поўнага адмовы ад уласнай волі). Манахі аднаго манастыра называюцца браціяй. І маюць тры ступені: рясафор, малосхімнік, вялікасхімнік. Адзення праваслаўных манахаў чорныя - сімвал адмовы ад свецкага і смутку. Прыняцце манаства адбываецца ва ўрачыстым абрадзе (Чыне) пастрыжэння. З манаства фармуецца вышэйшае кіраўніцтва царквы - [[епіскап]]ат.
У хрысціянстве першыя манахі былі людзі, якія хацелі весці больш набожны лад жыцця ў параўнанні з іншымі людзьмі і дзеля гэтага сыходзілі ад свету, адасоблялісь. І [[свядомасць|свядома]] абмяжоўвае сябе, з пэўнай мэтай, каб дасягнуць пэўнага развіцця. З часам яны сталі аб'ядноўвацца ў [[манастыр]]ы - супольнасці манахаў. Задачы асабістага выратавання зліваліся з агульнацаркоўнымі задачамі (і сацыяльнымі). Сыход манахаў ад свецкага, адмова ад каштоўнасцяў свецкага жыцця, прыняцце часовых або пастаянных абяцанняў цноты, убогасці і паслухмянасці спалучаліся з імкненнем ўздзейнічаць на свет сваім прыкладам (і пропаведдзю). У Заходняй Еўропе манаства распаўсюдзілася з IV ст.. Папулярнасцю карысталіся бенедыктыны. Клюнійская рэформа ў X-XI ст. ўмацавала сувязь манаства з папства, спрыяла ўзмацненню папскай улады. І ў значнай ступені падпарадкавала жыццё і дзейнасць каталіцкага духавенства прынцыпам манаства. Зліццё ідэй манаства з місіяй кліру ўвасобілася ў інстытуце статутных канонікаў (canonici regolari), якія спалучалі святарскі стан з прыняццем манаскіх абяцанняў. Найважнейшым напрамкам у Каталіцкай Царквы сталі з XIII ст. жабруючыя Ордэны, якія займалі панавальнае становішча да пачатку Контррэфармацыі. Іх адціснулі езуіты і розныя манаскія кангрэгацыі. У сучасным свеце налічваецца 213917 каталіцкіх манахаў, з іх 149176 манахі ў [[cвятар]]стве, і 908158 манашак розных манаскіх аб'яднанняў.
| |||