У [[Еўропа|Еўропу]] звесткі пра татарскі біфштэкс прывёз французскі афіцэр Г.Гiём ле Васер дэ Баплан, які ў сярэдзіне [[XVII стагоддзе|XVII стагоддзя]] доўгі час служыў наёмнікам на [[Украіна|Украіне]]. Паводле яго назіранняў, [[татары]], якія служылі ў войску [[Рэч Паспалітая|Рэчы Паспалітай]], выразалі дужыя кавалкі конскай [[паляндвіца|паляндвіцы]] таўшчынёй на 1 – 2 пальцы, і, моцна пасаліўшы з аднаго боку, каб выклікаць інтэнсіўнае выдзяленне крыві, укладвалі іх пад сёдлы на спіны сваіх коней; пасля 2 гадзін язды ў тэмпе маршавага пераходу мяса здымалася, выдалялася крывавая пена з аднаго боку, і ўсе аперацыі паўтараліся з другім бокам паляндвіцы, пасля чаго татарскі біфштэкс лічыўся гатовым да спажывання. [[Беларускія татары]], якія пераважна адмовіліся ад спажывання каніны, гэтую страву страцілі досыць даўно. У наш час татарскі біфштэкс, які стаў інтэрнацыянальнай стравай, гатуецца з рубленага мяса (неабавязкова з каніны).
