Даменіка Скарлаці: Розніца паміж версіямі

{{вызнч|1=Даменіка СКАРЛАЦІ}} ([[26 кастрычніка]] [[1685]], [[Горад Неапаль|Неапаль]]  — [[23 ліпеня]] [[1757]], [[Горад Мадрыд|Мадрыд]]), кампазітар і віртуоз [[клавесін]]у. Сын [[Алесандра Скарлаці]].

У раннія гады ён служыў як арганіст ў каралеўскай капліцы ў [[Горад Неапаль|Неапалі]], а ў [[1703]] ён ужо быў гатовы пісаць оперы. Ён працягнуў сваю працу ў [[Горад Рым|Рыме]], а яго [[патрон]]ам з [[1709]] па [[1714]] была [[Марыя Казіміра]], каралева [[РП|Рэчы Паспалітае]]. Ён стаўся дырэктарам музыкі ў партугальскай амбасадзе ў [[1714]] і Юліанскай капліцы ў [[Ватыкан|Ватыкане]]е ў [[1715]]. Падчас сваёй больш позняй кар’ерыкар'еры ён падарожнічаў у [[Горад Лісабон|Лісабон]], таксама ў [[Горад Лондан|Лондан]] і вярнуўся ў [[Горад Рым|Рым]]. Але апошнія гады свайго жыцця ён правёў у [[Горад Мадрыд|Мадрыдзе]], дзе яго колішняя студэнтка, [[Інфанта]] Марыя Барбара, зараз каралева [[Іспанія|Іспаніі]], увяла яго ў сваё акружэнне, сплочвала яму свой доўг, і пакідала яго зыход у галечу па-за межамі смерці.

Яго спадчына складае прыблізна 555 санатаў (большасць сола для клавесіна) і іх арыгінальнасць, бліскучасць і шматварыянтнасць апярэджвае клавішную музыку свайго часу, а таксама ён шануецца за яго сцэнічныя творы і царкоўную музыку.

* Sitwell, Sacheverell, A Background for Domenico Scarlatti, 1685-17571685—1757 (1935; repr. 1970)