Федэрыка Феліні: Розніца паміж версіямі
| [недагледжаная версія] | [дагледжаная версія] |
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
→Раннія гады: больш не распазнаецца як ізаляваны артыкул, removed: {{ізаляваны артыкул}} |
JerzyKundrat (размовы | уклад) ++ |
||
Радок 1:
[[File:Federico Fellini NYWTS 2.jpg|thumb|Федэрыка Феліні (1965)]]
''' Федэры́ка Фелі́ні''' (
== Біяграфія ==
Федэрыка Феліні нарадзіўся ў сям'і коміваяжора ў [[Рыміні]]. Ужо ў дзяцінстве Феліні любіў уладкоўваць прадстаўленні: вырабляў маскі, размалёўваў лялек, шыў гарнітуры. Вялікае ўражанне на яго зрабіў цырк, які прыехаў на гастролі ў яго горад. Адукацыю Фэдэрыка атрымаў класічную, скончыўшы манастырскую школу ў Фао. У [[1937]] годзе ён пераязджае ў Фларэнцыю, дзе вучыцца на рэпарцёра, падзарабляючы карыкатурыстам у фірме «Феба» свайго прыяцеля Дэмаса Баніні. У [[1938]] годзе Феліні прыязджае ў [[Рым]]. Жыве недалёка ад вакзалу, у мэбляваных пакоях, суседнічаючы з гандлярамі-кітайцамі, злодзеямі і прастытуткамі. За сваю худэчу Федэрыка атрымаў мянушку «Гандзі». У гэты час ён зарабляе на жыццё малюнкамі для газет і часопісаў і піша тэксты для вар'етэ, рэкламы і невялікіх радыёпастановак.▼
З [[1938]] па [[1942]] год Феліні публікуецца ў знакамітым гумарыстычным часопісе «Марк Аўрэлій», вядомым сваім [[антыфашызм]]ам. Каля сямісот яго твораў убачылі свет, перш чым яму прапанавалі пісаць сцэнарыі. 3 1942 у кіно — адзін са сцэнарыстаў фільмаў П. Джэрмі, Р. Раселіні («Рым — адчынены горад») і інш.▼
Памёр у [[Рым]]е ва ўзросце 73 гадоў ад [[інсульт]]а.
▲Адукацыю Фэдэрыка атрымаў класічную, скончыўшы манастырскую школу ў Фао. У [[1937]] годзе ён пераязджае ў Фларэнцыю, дзе вучыцца на рэпарцёра, падзарабляючы карыкатурыстам у фірме «Феба» свайго прыяцеля Дэмаса Баніні. У [[1938]] годзе Феліні прыязджае ў [[Рым]]. Жыве недалёка ад вакзалу, у мэбляваных пакоях, суседнічаючы з гандлярамі-кітайцамі, злодзеямі і прастытуткамі. За сваю худэчу Федэрыка атрымаў мянушку «Гандзі». У гэты час ён зарабляе на жыццё малюнкамі для газет і часопісаў і піша тэксты для вар'етэ, рэкламы і невялікіх радыёпастановак.
▲З [[1938]] па [[1942]] год Феліні публікуецца ў знакамітым гумарыстычным часопісе «Марк Аўрэлій», вядомым сваім [[антыфашызм]]ам. Каля сямісот яго твораў убачылі свет, перш чым яму прапанавалі пісаць сцэнарыі.
{{DEFAULTSORT:Феліні Федэрыка}}▼
== Творчасць ==
У першых фільмах («Агні вар'етэ», 1950; «Белы шэйх», 1952; «Мамчыны сынкі», 1953, прыз Міжнароднага кінафестывалю (МКФ) у Венецыі) уплыў неарэалізму з прыкметамі ўласнай манеры. Найб. яна выявілася ў стужках «Дарога» (1954, прыз МКФ у Венецыі, прэмія «Оскар») і «Ночы Кабірыі» (1957, прэмія «Оскар») пра барацьбу дабра і зла, трагізм чалавечага быцця, адзіноту, у якіх адчуваўся часам адчай, але заставалася надзея. У 1959 стварыў фрэску жыцця тагачаснай Італіі «Салодкае жыццё» (1959, гал. прыз МКФ у Канах) — тэма «несапраўднасці» жыцця, бессэнсоўнасць якога выявілася ў калейдаскопе выразных, часам гратэскавых вобразаў. У фільме «Восем з паловай» (1963, галоўны прыз МКФ у Маскве, «Оскар»), аўтабіяграфічным партрэце мастака ў час творчага крызісу, ужывае прыём «свядомасці» героя (характэрны і для стужкі «Джульета і духі», 1965). У канцы 1960 — пач. 1970-х г. Ф. Феліні звяртаўся да гісторыі Італіі: стараж. «Сатырыкон» (паводле Петронія, 1969) і ХХ ст. «Рым» (1972), «Амаркорд» (1974, прэмія «Оскар»). Роздум пра крызіс чалавека і чалавецгва працягваў у фільмах «Казанова Феяіні» (1976) і «Рэпетыцыя аркестра» (1979). Гумар, падчас грубаваты камізм, эмацыянальнасць, жыццярадаснасць, а галоўнае — любоў да чалавека выявіліся ў карцінах 1980-х г. «А карабель плыве...» (1983), «Джынджэр і Фрэд» (1985), «Інтэрв'ю» (1987, галоўны прыз МКФ у Маскве), дзе ў поўнай меры праявіўся яго «фантастычны» рэалізм. Апошні фільм Ф. Феліні — «Голас Месяца» (1990).
== Ушанаванне памяці ==
Аэрапорт у Рыміні названы ў яго гонар.
▲{{DEFAULTSORT:Феліні Федэрыка}}
[[Катэгорыя:Асобы]]
[[Катэгорыя:Кінарэжысёры]]
| |||