Аляксандр Канстанцінавіч Шыдлоўскі: Розніца паміж версіямі

У час [[1СВ|1-й сусветнай вайны]] сям'я Шыдлоўскіх у бежанстве ў [[Сімбірск]]у. Пасля вяртання, у 1921 годзе А. Шыдлоўскі паступіў у [[Віленская беларуская гімназія|Віленскую беларускую гімназію]], дзе пазнаёміўся з беларускімі дзеячамі міжваеннага часу — Рыгорам[[Рыгор Шырма|Р. Шырмам]], Сяргеем[[Сяргей Паўловіч|С. Паўловічам]], Максімам[[Максім Гарэцкі|М. Гарэцкім]], Адамам[[Адам Станкевіч|А. Станкевічам]]. У гімназіі далучыўся да падпольнага беларускага камуністычнага руху, за што быў з гімназіі выключаны. Удзельнік нацыянальна-вызваленчага руху ў Заходняй Беларусі, за што неаднаразова арыштаваны польскімі ўладамі. У 1928 стаў інструктарам беларускага парламенцкага клуба ў польскім Сейме «Змаганне». Праз нейкі час быў арыштаваны польскімі ўладамі і прыгавораны да 5 гадоў турмы.

Пасля вызвалення А. Шыдлоўскі жыў і працаваў рабочым у Варшаве. У 1938 А. Шыдлоўскі разам са сваім братам [[Язэп Урбановіч|Язэпам Урбановічам]] ствараюць апошнюю ў Польшчы легальную беларускую арганізацыю — [[Беларускае культурнае таварыства ў Варшаве]]. Праца арганізацыі была скіраваная да беларускіх рабочых у Варшаве. Тымчасам А. Шыдлоўскі пасябраваў з паэтам-падпольшчыкам Максімам[[Максім Танк|М. Танкам]]. У гэты ж час А. Шыдлоўскі збіраў беларускія народныя песні, апрацоўваў іх, спяваў у беларускіх хорах.

З 1940 г. — артыст Беларускага ансамбля песні і танца. У час [[ВАВ|Вялікай Айчыннай вайны]] А. Шыдлоўскі быў артыстам хору Рыгора Шырмы, выступаў перад параненымі ў шпіталях, працаўнікамі тылу, ездзіў па франтах. З 1950 году А. Шыдлоўскі жыў у [[Гродна]], з 1951 настаўнічаў, з 1960 — дырэктар, у 1972—1996 — вядучы спецыяліст Гродзенскага абласногоабласнога Дома народнай творчасці (з 1991 — метадычны цэнтр).