Ню (мастацтва): Розніца паміж версіямі

Мяркуема, што жанр ню ў выяўленчым мастацтве зарадзіўся ў эпоху Адраджэння. Першыя выявы былі абмежаваныя рамкамі міфалагічных, алегарычных, гістарычных і бытавых вобразаў. Джарджонэ, Тыцыян, Карэджа і іншыя мастакі гэтай эпохі ўвасаблялі ў сваёй творчасці ідэальныя ўяўленні аб жаночай прыгажосці, пры гэтым часта дадаючы філасофска-паэтычныя адценні. Для стылю [[барока]] былі характэрныя ўжо больш пышныя формы, а таксама жыццёвая краса юнай квітнеючай прыгажосці. Творы ў гэтым стылі кажуць аб пачуццёвым, паўнакроўным успрыманні свету. Адным з самых прыкметных прадстаўнікоў ню ў стылі барока з'яўляецца [[Пітэр Паўль Рубенс]]. У XVIII стагоддзі ню з'яўляецца ўжо ў вобразах [[ракако]]. У карцінах з'яўляюцца вытанчана-грацыёзныя, какетлівыя, прасякнутыя пачуццёвасцю вобразы (Франсуа Бушэ). У пачатку XIX стагоддзя некаторыя мастакі спрабавалі вярнуць класічныя каноны прыгажосці («Крыніца», 1856 г.), але ўжо ў сярэдзіне стагоддзя шэраг жывапісцаў выкарыстоўвалі ню для стварэння саладжавыя, эклектычны твораў. Неўзабаве, дзякуючы творчасці Эдуарда МанеМанэ, жанр губляе міфічныя асацыяцыі, набываючы сучасны характар ​​(«Алімпія», 1863 г.). Але ў XX стагоддзі ў жывапісе жанр ню паступова пачаў вычэрпваць сябе, бо жывапісцы актыўна заняліся пошукамі новых мастацкіх сродкаў выяўлення.