Семантыка

Сема́́нтыка — галіна мовазнаўства, што вывучае сэнсавы змест слоў. Слова «семантыка» вынайшаў у канцы XIX стагоддзя французскі лінгвіст Мішэль Брэаль, аўтар першага трактата аб семантыцы.

У прыватнасці, семантыка мае наступныя аб’екты вывучэння:

• значэнне складаных слоў;
• унутраная форма слоў, у якiх сустракаецца адсылка да пэўнага канцэпту, або канцэптуальнай структуры;
• сэнсавыя адносіны паміж словамі (адносіны аманіміі, сінаніміі, антаніміі, полісеміі, гіпераніміі, гіпаніміі, і г. д.);
• размеркаванне актантаў усярэдзіне выказванняў;
• умовы сапраўднасці выказвання;
• крытычны аналіз гаворкі;
• прагматыка, у той ступені, у якой яна лічыцца галіной семантыкі.

Нарэшце, семантыка знайшла новую вобласць ужывання ў вывучэнні моў праграмавання ў інфарматыцы, для якой яна была развітая фармальна.