Люблінскі сойм (1569): Розніца паміж версіямі
| [недагледжаная версія] | [недагледжаная версія] |
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
Новая старонка: {{пачатак артыкулу}} {{вызнч|1=Люблінскі сойм}} (10 студзеня — ... 1569). == Люблінскі сойм == Пася... |
-- |
||
Радок 3:
{{вызнч|1=Люблінскі сойм}} ([[10 студзеня]] — ... [[1569]]).
Пасяджэнні Люблінскага сойма пачаліся 10 студзеня 1569г. Буйныя польскія феадалы і каталіцкія біскупы трымаліся прыхаванай і вераломнай
▲Пасяджэнні Люблінскага сойма пачаліся 10 студзеня 1569г. Буйныя польскія феадалы і каталіцкія біскупы трымаліся прыхаванай і вераломнай тактыці нацкоўваць польскую шляхту на прадстаўнікоў Вялікага княства, каб потым заяўляць, што ліквідацыі яго дабіваюцца не яны, а польская шляхта, якая нібыта робіць гэта ў інтарэсах польскага народа. Так, напрыклад, ленчыцкі ваявода даў распараджэнне паслам ад шляхты патрабаваць далучэння да Польшчы Валынскай зямлі, аб чым захаваўся запіс у дзённіку Люблінскага сойма.
Такім чынам, прадстаўнікі княства звярталіся да польскіх феадалаў, спадзяючыся на дапамогу, а тыя думалі, як лепей абрабаваць і знішчыць сваіх сяброў і саюзнікаў. Планы польскіх феадалаў трымаліся ў тайне ад прадстаўнікоў княства – Жыгімонт неаднойчы напамінаў польскім паслам, каб трымалі ў тайне характар сваіх нарад.
Радок 12 ⟶ 11:
15 лютага прадстаўнікі Вялікага княства адмовіліся падпісаць прапанаваны ім дакумант, заявіўшы, што «''калі ж... вы, паны, не пажадаеце з намі ўвайсці ў братэрства і па-братэрску злучыцца так, як мы прапаноўваем... але пажадаеце настойваць на вашай запісцы, у якой вы шырока распісалі, як будзеце цягнуць нас да інкарпарацыі і старых дагавораў... дык нам не будзе патрэбы тут болей заставацца; давядзецца не скончыўшы справы паехаць адсюль''».<ref>Дневник Люблинского сейма 1569 года. СПб., 1869. С.78</ref> Польскія прадстаўнікі звярнуліся да Жыгімонта, каб сн прымусіў другі бок згадзіцца на прапанаваныя ўмовы «сваею каралеўскаю ўладаю», на што ён 21 лютага даў адказ, што Вялікаму княству не будзе прапанавана нічога іншага, апроч таго, чаго дабіваюцца палякі. Далей ён запатрабаваў толькі, каб было ў тайне ўсё, што адбываецца паміж імі.<ref>Дневник Люблинского сейма 1569 года. СПб., 1869. С.105.</ref>
У наступныя дні прадстаўнікоў княства спрабавалі прымусіць падпісаць прапанаваны акт, а калі не ўдалося гэтага дабіцца, 28 лютага «было абвешчана ад імя караля, што яго вялікасць загадвае Вялікаму княству прыйсці і сесці ў пасяджэнне»<ref>Дневник Люблинского сейма 1569 года. СПб., 1869. С117 – 118.</ref> сойма, што павінна было сведчыць пра фактычна здзейсненую унію насуперак волі прадстаўнікоў княства. I гэта ўсё прапаноўвалася трымаць у сакрэце. Даведаўшыся пра такое рашэнне Жыгімонта, які зноў парушыў свае клятвы, абяцанні і прысягі, прадстаўнікі княства 1 сакавіка пакінулі Люблін. Тады Жыгімонт
{{зноскі}}
''Літ.'': {{крыніцы/Юхо 1992}}
| |||