{{вызнч|1='''Алесь}}{{вызн|1=Мілюць}}''', сапр.: {{вызн2|1=Аляксандр Макаравіч МІЛЮЦЬ}} (23 верасня ([[6 кастрычніка]]) [[1908]], в. Скорычы Карэліцкага р-на Гродзенскай вобл. — [[26 кастрычніка]] [[1944]], [[Усходняя Прусія]]), беларускі паэт.
Нарадзіўся ў сялянскай сям'і. Скончыў два класы пачатковай школы, займаўся самаадукацыяй. Пасля вызвалення родных мясцін (1944) пайшоў у Чырвоную Армію. Загінуў на фронце ва Усходняй Прусіі.
Друкаваўся з 1928 года ў заходнебеларускіх левых і рэвалюцыйных газетах і часопісах, з 1939 - — у стаўбцоўскай раённай газеце. Асноўныя матывы творчасці — пратэст супраць сацыяльнай і нацыянальнай несправядлівасці ("«Бярозы"»), заклік да грамадзянскай актыўнасці і салідарнасці прыгнечаных, паэтызацыя маральнага самаўдасканалення ("«Мой ідэал"», "«Покліч"»), апяванне хараства роднага краю ("«Вясною"»), пасля 1939 услаўляў у вершах і артыкулах новае сацыялістычнае жыццё<ref>[[У. А. Калеснік]]. {{крыніцы/ЭЛіМБел|3}} С.524.</ref>. Асобныя вершы змешчаны ў калектыўных зборніках «Мы іх не забудзем» (1949), «Сцягі і паходні» (1965), «Крывёю сэрца» (1967), «Ростані волі» (1990).
{{зноскі}}
Радок 10:
{{DEFAULTSORT:Мілюць Алесь}}
[[Катэгорыя:ПостаціПаэты беларускай літаратурыБеларусі]]
