Розніца паміж версіямі "Беларускі лацінскі алфавіт"

| '''Заўвагі:''' colspan=5 | Выбухны лацінскі гук "g", які рэдка выступае ў беларускай мове, ці не адрозніваўся ў лацінскім запісе наогул, ці запісваўся, па-рознаму, як «Gg» або як дыграф «HGhg». Пэўныя аўтары (напрыклад, [[Ян Станкевіч|Янам Станкевічам]]<ref>Ян Станкевіч. Гук «ґ» у беларускай мове // Ян Станкевіч. Збор твораў у двух тамах. Т. 2. - Мн.: Энцыклапедыкс, 2002. ISBN 985-6599-46-6</ref>) прапаноўвалі больш шырокае ўвядзенне («вяртанне») у арфаэпію гэтага гуку і, адпаведна, спосабаў яго графічнай (правапіснай) перадачы. [[Апостраф]] не выкарыстоўваецца.

|- align=left valign=bottom

|- align=left valign=bottom

| colspan=5 | ² Як, напрыклад, у тагачасных творах А. Станкевіча, у 5-м (неафіцыйным) выданні беларускай граматыкі [[Браніслаў Тарашкевіч|Браніслава Тарашкевіча]] ([[1929]]).

Некаторыя аўтары прапануюць адмовіцца ад спецыфічнай літары '''ł''': для цвёрдага '''л''' ужываць літару '''l''', а мяккасць гуку абазначаць як і для астатніх зычных ('''ль''' абазначаць літарай '''ĺ''' па аналогіі з '''ć''', '''ń''', '''ś''' і '''ź'''). Таксама прапануецца адмовіцца ад не вельмі зручнага спалучэння '''ch''', якое адпавядае кірылічнай літары '''х''': для '''х''' ужываць літару '''h''', а для фрыкатыўнага '''г''' — '''g'''. Для абазначэння ж выбухнога гуку '''ґ''', калі гэта сапраўды неабходна, можна ўвесці нейкі новы знак, напрыклад '''ġ'''.{{крыніца?}}

 

 

== Вонкавыя спасылкі ==

| Юры Туронак. Беларуская кніга пад нямецкім кантролем, 2002.

}}

 

{{Беларускія перыядычныя выданні 1900-1950}}

 

[[ba:Лацинка]]