Ордэн Базыльян: Розніца паміж версіямі

[недагледжаная версія][недагледжаная версія]
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
→‎Гісторыя: clean up, replaced: асейс → асійс using AWB (7893)
др clean up using AWB (7893)
Радок 1:
[[File:Herb bazylianów.jpg|thumb|150px|right|Герб OSBM]]
'''Ордэн Базылянаў''' так сама '''Базыльяне''', '''Базыляны''', '''Базиліане''' ({{lang-la|OSBM - Ordo Sancti Basilii Magni}}) - агульныагульная назоўназва некалькіх [[каталіцтва|каталіцкіх]] [[манах|манаскіх]] ордэнаў Візантыйскага абраду, якія прытрымліваюцца статуту, складзеным святым Васілём Вялікім.
 
Мэтай "OSBM" (Ордэну Базылянаў), згодна з яго Канстытуцыі, яўляецца выхаванне супольнага жыцця дзеля ўласнага асвячэння праз выканання абяцанняў і запаведзяў Любові ўтойваючы дзеля выратавання блізкіх пасродкам благовестовання праз правядзенне місій і рэколекцій, навуковай і выдавецкай дзейнасці, пастырства і працы з моладдзю.
Радок 6:
[[Image:BASIL.jpg|thumb|святы [[Васіль Вялікі]]]]
== Гісторыя ==
Заснавальнікам Ордэну лічыцца св. Васіль Вялікі ([[329]]-[[379]] гг.), адзін з найслаўнейшых ў Усходняй Царквы. Дагэтуль яго Правілы (шырокія і кароткія) разам з іншымі аскетычным сачыненнямі складаюць аснову Канстытуцыі Ордэна, хоць у больш тысячагадовай гісторыі лад жыцця манахаў падлягаў пэўным зменам. АрхіяпіскапАрхіепіскап Цезарэі Кападакійскай Васіль Вялікі й Рыгор Назіянзійскі распрацавалі манаскі статут у дзвюх версіях - поўнай і кароткай. Статут святога Васіля Вялікага зрабіў моцны ўплыў як на ўсходнюю царкву, гэтак і на заходні манаскі статут святога [[Бенедыкт Нурсійскі|Бенедыкта Нурсійскага]]. У адрозненні ад Антонія Вялікага, які навучаў пустэльніцкаму жыццю, і ад Пахомія, які намагаўся злучыць пустэльніцтва з элементамі манаскай "кінобіі" (сумеснага жыцця), Васіль Вялікі пабудаваў свой статут выключна на "кінобіі" й звязваў сузіральны лад жыцця з грамадзка-карыснай дзейнасцю. У [[ІХ]] ст. статут Васіля Вялікага лёг у падмурак статуту, распрацаванага Тэадорам Студытам.
 
Манаскае жыццё ва [[Русь|Кіеўскай Русі]], у тыповай для Усходу форме, сваімі каранямі сыходзіць у часы князя [[Уладзімір Святаславіч|Уладзіміра Вялікага]] ([[980]]-[[1015]]), калі ў пячорах у наваколлях Кіева пасяліліся першыя манахі. Найбольшы ўплыў на развіццё гэтага жыцця мелі св. Антоні Пячэрскі († [[1073]]) і яго паслядоўнік - св. [[Феадосій Пячэрскі]] († [[1074]]). Пасля татарскіх набегаў, што ў сярэдзіне [[XIII]] ст. знішчылі Кіеўскую Русь, манахі шукалі сабе месца на паўночных і заходніх тэрыторыях краю, закладваючы новыя манастыры. Такім чынам, яны дабраліся да Галіцка-Валынскага княства, якое ўвайшло ў межы [[Вялікае Княства Літоўскае|Вялікага Княства Літоўскага]] і [[Польшча|Польскага Каралеўства]].