Інтэрлінгвістыка
Інтэрлінгві́стыка — раздзел мовазнаўства, які вывучае розныя аспекты міжмоўных зносін і, у прыватнасці, міжнародныя мовы як сродак такіх зносін. асноўная ўвага звяртаецца на праацэсы стварэння і функцыянавання міжнародных штучных моў якія даследуюцца ў сувязі з пытаннямі шматмоўя, узаемаўплыву моў стварэння інтэрнацыяналізмаў і г. д.[1].
Інтэрлінгвістыка сфарміравалася на базе тэорыі лінгвапраектавання, закладзенай творамі Рэнэ Дэкарта (1629 г.) і развітай Г. В. Лейбніцам і іншымі.[1] Тэрмін «інтэрлінгвістыка» з'явіўся ў 1911 годзе і быў вызначаны яго аўтарам Жулем Мейсмансам як навука аб «натуральных законах фарміравання агульных дапаможных моў», пад якімі ён меў на ўвазе любыя мовы, якія здольныя выступаць у ролі пасрэднікаў міжмоўных (і нават міждыялектных) зносін[2]. З другой паловы XX стагоддзя інтэрлігвістыка канцэнтруецца на вывучэнні штучных моў (якія разглядаюцца як адзін са сродкаўпераадолення моўнага бар'ера), і звычайна разглядаецца як раздел мовазнаўства, які вывучае міжнародныя мовы ў кантэксце агульнай тэорыі міжмоўных зносін[3].
Зноскі
- ↑ а б Кузнецов 1990, с. 196—197.
- ↑ Meysmans J. Une science nouvelle // Lingua internationale. — Bruxelles: 1911. — № 8.
- ↑ Кузнецов 1991, с. 25.
Літаратура правіць
- (eo) Vĕra Barandovská-Frank, (2020), Interlingvistiko. Enkonduko en la sciencon pri planlingvoj Архівавана 30 чэрвеня 2021., 333 pp., Poznań, Univ. Adam Mickiewicz, ISBN 9788365483539
- (en) Gobbo, Federico, 2020, Introduction to Interlinguistics, München: GRIN Publishing
- Кузнецов С. Н. Интерлингвистика // Лингвистический энциклопедический словарь / Гл. ред. В. Н. Ярцева. — Сов. энциклопедия, 1990. — 685 с. — ISBN 5-85270-031-2. — С. 196—197.
- Кузнецов С. Н. Основные этапы становления интерлингвистической теории // Проблемы международного вспомогательного языка. — М., 1991. — 263 с. — ISBN 5-02-016810-6. — С. 25—40.