Аэрадынамічная якасць

Аэрадынамічная якасць лятальнага апарата — адносіна пад'ёмнай сілы да лабавога супраціву (або адносіна іх каэфіцыентаў) у паточнай сістэме каардынатаў пры дадзеным вугле атакі.

Паляра першага роду (паказаная зялёным), якая дэманструе залежнасць каэфіцыентаў лабавога супраціву і пад'ёмнай сілы ад вугла атакі Датычная (паказаная сінім) паказвае кропку поляры, адпаведную максімальнай якасці.

Вызначэнне

Аэрадынамічная якасць вызначаецца наступнымі суадносінамі:

${\displaystyle }$

дзе

${\displaystyle }$ — вугал атакі;

${\displaystyle }$ — каэфіцыент лабавога супраціву;

${\displaystyle }$ — каэфіцыент пад'ёмнай сілы.

Апісанне

Пад'ёмная сіла ўяўляе сабой карысны складнік аэрадынамічнай сілы, які падтрымлівае лятальны апарат у паветры. Лабавы супраціў, наадварот, прыводзіць да дадатковага выдатку энергіі лятальнага апарата і з'яўляецца шкодным складнікам. Такім чынам, іх адносіна дазваляе характарызаваць якасць лятальнага апарата. Большай аэрадынамічнай якасці адпавядае большая пад'ёмная сіла і (або) меншы супраціў руху.

Максімальнае значэнне аэрадынамічнай якасці для самалёта адпавядае найвыгоднаму вуглу атакі для ажыццяўлення планіравання на максімальную далёкасць у спакойнай атмасферы. Аэрадынамічная дасканаласць самалёта вызначаецца меншым лабавым супрацівам пры дадзенай пад'ёмнай сіле.

На паляры, якая ўяўляе сабой аб'яднаны графік залежнасці каэфіцыентаў лабавога супраціву і пад'ёмнай сілы ад вугла атакі, аэрадынамічная якасць для кожнага вугла атакі з'яўляецца тангенсамвугла нахілу лініі, якая злучае пачатак каардынат, з кропкай паляры, адпаведнай гэтаму вуглу атакі.

У больш простым прадстаўленні аэрадынамічная якасць можна расцэньваць як адлегласць, якую можа праляцець лятальны апарат з некаторай вышыні ў штыль з выключаным рухавіком (калі ён наогул ёсць). Напрыклад, на планёры якасць звычайна каля 30, а на дэльтаплане — 10). Гэта значыць, з вышыні ў 1 кіламетр спартыўны планёр зможа праляцець у ідэальных умовах прыблізна 30 км, а дэльтаплан — 10.

Аэрадынамічная якасць савецкага стратэгічнага бамбавальніка сярэдзіны 50-х гг 3М дасягнула рэкорднага значэння Категория:Статьи, требующие уточнения источников — 18,5 адзінкі (для параўнання: гэты паказчык у Ту-16 быў каля 14, а ў вельмі дасканалых па тым часе замежных самалётаў «Аўра Вулкан» і Б-47 — 17,0 і 17,25, адпаведна). Перавысіць 19 адзінак удалося пазней, на цяжкіх машынах са зменнай стрэлападобнасцю крыла: В-1В і Ту-160.

Літаратура

• В.Б. Шавров. История конструкций самолётов в СССР 1938-1950 гг. Издание 3-е, исправленное. — М.: «Машиностроение», 1994. — ISBN 5-217-00477-0.
•  Loftin L. K., Jr. Quest for performance: The evolution of modern aircraft. — Washington, D.C.: NASA Scientific and Technical Information Branch, 1985.

Спасылкі

• Словарь авиационных терминов