Венская кухня — кулінарныя традыцыі аўстрыйскай сталіцы.

Венскі шніцаль з бульбай фры
Тафэльшпіц і яблычны хрэн
Торт Захер

Гісторыя правіць

Венская кухня мае некалькі крыніц паходжання. Італьянскі ўплыў пачаўся з 1600-х гадоў і праяўляецца ў назвах інгрэдыентаў і страў: рызібізі (па-венецыянску: risi e bisi), меланцані, мароні, біскотэ (бісквіты). У 18 стагоддзі пачынаецца французскі кулінарны ўплыў разам з уплывам французскага этыкету, мовай дыпламатыі, у колах буржуазіі суп пачалі называць булёнам ("Bouillon").

У канцы 18 стагоддзя пачалі выходзіць поварскія кнігі, у якіх упершыню з'явілася паняцце "Венская кухня", але яно памылкова спалучалася з аўстрыйскай кухняй. Кніга "Паўднёванямецкая кухня", якая выйшла ў 1858 годзе ў Грацы, акрамя аўстрыйскай і венскай кухань, утрымоўвала рэцэпты венгерскіх, польскіх, італьянскіх, яўрэйскіх і багемскіх страў.

На кухню Вены ўплывала яе геаграфічнае становішча — блізкасць ад межаў Венгрыі і Багеміі. У меню венцаў замацаваліся разнавіднасці гуляшу: венскі, фіякравы, цыганскі. Штрудэль быў пераняты з турэцкай кухні праз венгерскую. З Багеміі прыйшлі пераважна мучныя стравы — калачы і наліснікі, а таксама клёцкі, якія выступаюць у якасці гарніру да смажанай свініны.

Тыповыя стравы венскай кухні правіць

Літаратура правіць

  • Albert Kofranek: Die gute Wiener Küche.
  • Adolf und Olga Hess, Peter Kirischitz: Wiener Küche. ISBN 3-902397-26-8.
  • Franz Maier-Bruck: Das große Sacher-Kochbuch. Die österreichische Küche. Wien, München, Gütersloh u.a. 1975 ISBN 3-929626-27-6.
  • Eduard Mayer u.a.: Wiener Süßspeisen. 11. Auflage. Trauner, 2002, ISBN 3-85320-359-0.
  • Herwig Gasser / Petra Schmidt: Neue Wiener Mehlspeisen 3.Auflage , Agens Ketterl, 2006 ISBN 3-85134-014-0
  • Andreas Wojta: Meine Wiener Küche, D + R Verlagsgesellschaft, Wien 2007, ISBN 3902469110
  • Ewald Plachutta / Mario Plachutta: Plachutta-Meine Wiener Küche, Brandstätter, Wien 2008, ISBN 3850332136