Гейзерых
Гейзерых (Гензерых, каля 389—24 ці 25 студзеня 477) — кароль вандалаў у 428—477 гадах, стваральнік Каралеўства вандалаў і аланаў у Паўночнай Афрыцы. У час яго кіравання вандалы і аланы разрабавалі Рым у 455 годзе.
| Гейзерых | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| лац.: Geisericus | |||||||
 Партрэт Гейзерыха на срэбранай манеце | |||||||
|
|||||||
| Папярэднік | Алібрый | ||||||
| Пераемнік | Гундэрых | ||||||
| Нараджэнне |
невядома каля 389 |
||||||
| Смерць |
пасля 480 года |
||||||
| Род | Хасдынгі[d] | ||||||
| Бацька | Годагісл | ||||||
| Дзеці | Huneric[d], Gento[d] і Theodoric[d] | ||||||
| Дзейнасць | суверэн | ||||||
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |||||||
Біяграфія правіць
Паходжанне правіць
Гейзерых быў другім сынам караля вандалаў Гадагісла ад наложніцы з адзінакроўным братам і пераемнікам Гундэрыха.
Іардан у сваёй працы «Аб паходжанні і дзеяннах гетаў» пісаў аб ім: «Гезэрых быў невысокага росту і кульгавы з-за падзення з каня, утойлівы, нешматслоўны, зневажаў раскошу, бурны ў гневе, сквапны да багацця, вельмі недальнабачны, калі трэба было абурыць плямёны, гатовы сеяць насенне разладу і нянавісці».
Паводле слоў Пракопія Кесарыйскага, Гейзерых «цудоўна ведаў вайсковую справу і быў незвычайным чалавекам»[1].
Уварванне ў Афрыку правіць
На момант узыходжання на трон Гейзерыха ў паўночнай Афрыцы склалася цяжкая для рымскай улады сітуацыя: паўстанне военачальніка Баніфацыя, уварванне берберскіх плямёнаў і іншыя складанасці. Гэта выкарысталі аланы і вандалы. Гейзерых з 80-тысячным войскам у маі 429 года пераправіўся праз Гібралтар і, не сустрэўшы сур'ёзнага супраціву, прайшоў меней чым за год адлегласць ад Гінгіса да Карфагена, то бок каля 2 тысяч км. Вандалы захапілі буйныя і дробныя гарады, толькі Цытра і Карфаген паспяхова адбілі нашэсце. Рымскі военачальнік Баніфацый адыйшоў са сваім войскам у горад Гіпон-Рэгій, дзе цягам 14 месяцаў, да ліпеня 431 года, вытрымліваў аблогу. Затым ён сышоў, пакінуўшы горад аланам і вандалам. Гіпон-Рэгій стаў першай паўночна-афрыканскай рэзідэнцыяй Гейзерыха.
Вайна з Візантыяй за Афрыку правіць
Каля 432 года на тэрыторыі, за якую ішла барацьба у Паўночнай Афрыцы, уступіла Усходняя Рымская Імперыя пад камандаваннем Флавія Аспара, военачальніка аланскага паходжання. Абодва бакі спустошвалі багатыя правінцыі, але, відаць, пазбягалі вырашальнай бітвы. За перыяд да 435 года вандалы і аланы захапілі значную частку рымскай Паўночнай Афрыкі. Мір быў падпісаны ў 435 годзе ў Гіпон-Рэгіі. Імперыя пасля перамоў надала вандалам і аланам статус федэратаў. Паколькі тэкст дамовы да нас не дайшоў, можна толькі меркаваць, што Гейзерых, у сваю чаргу, абавязаўся пастаўляць востра неабходны Італіі аліўкавы алей і зерне, а таксама абараняць межы ад бербераў.
Бітва за панаванне ў Міжземным моры правіць
Аднак мір не быў працяглым. 19 кастрычніка 439 года Гейзерых нанес нечаканы ўдар, узяў і спустошыў вобласці, што засталіся ў рымлян (Праконсульская Афрыка і Бізацэны). Авалодаўшы карфагенскім флотам для перавозкі зерня, ён ператварыў яго у ваенны флот. Такім чынам, ён стаў уладарыць на заходнім і цэнтральным Міжземным моры. У 439—440 гадах вандальскі флот рабаваў узбярэжжы Сіцыліі і Паўднёвай Італіі. Кантынгент заходне-рымскіх войскаў і ўсходне-рымскі флот, закліканы Валентыянам ІІІ на дапамогу, дасягнулі, праўда, няшмат, але перашкодзілі вокамгненнаму захопу Сіцыліі. Аднак калі ў 442 годзе ўсходне-рымскі флот сышоў, Гейзерых заняў Сіцылію і прымусіў заходне-рымскі ўрад падпісаць з ім новую дамову. Вандалы і аланы вызваліліся ад статусу федэратаў і былі прызнаны практычна незалежнымі. Дамова ўключала таксама пашырэнне межаў каралеўства Гейзерыха, якое ўвабрала ў сябе Трыпалітанію. Імперыя захавала абедзве правінцыі Маўрытаніі, Нумідыйскую вобласць вакол Цытра і Ўсходнюю Трыпалітанію. Сіцылія некаторы час таксама належала Рымскай Імперыі.
Узмацненне каралеўскай улады правіць
У 442 годзе родаплямённая арыстакратыя вандалаў падняла паўстанне супраць улады Гейзерыха, якая ўсё расла. Паўстанне было падаўлена, і ў далейшым родаплямённая арыстакратыя перастае выконваць важную ролю ў палітыцы каралеўства. Разам з тым павялічваецца значнасць служылай знаці, што залежала ад караля. Не склікаўся болей і народны сход. Вайсковыя атрады вандалаў, сярод якіх важную ролю выконвала конніца, былі размешчаныя ўздоўж паўднёвай мяжы і ў партах. Вайсковую службу неслі толькі вандалы і аланы, акрамя маўраў у дапаможных атрадах.
Захоп Рыма і узбуйненне Вандальскага каралеўства правіць
Калі ў Рыме быў забіты імператар Валентыніян ІІІ, Гейзерых скарыстаўся гэтым, каб разарваць мірную дамову з імперыяй 422 года. Дадатковай падставай стала тое, што новы імператар Петроній Максім выдаў за свайго сына дачку Валентыніяна, Еўдоксію, якую яшчэ ў 446 годзе заручылі з Хунерыхам, сынам Гейзерыха. Гейзерых сам узначаліў флот і ў апошнія дні траўня 455 года высадзіўся ў вусці Тыбра. У Рыме пачалася паніка, у час якой быў забіты Петроній Максім.
Пасля 14-дзённага разрабавання Рыма Гейзерых пакінуў горад, узяўшы з сабою ўдаву Валентыяна і яго дачок Еўдоксію і Галу Плацыдзію.
Зноскі
- ↑ Прокопий Кесарийский, «Война с вандалами», кн. 1.3
Спасылкі правіць
- Foundation for Medieval Genealogy. Гейзерых
- Ісідор Севільскі. Гісторыя Вандалаў
- Іардан. Аб паходжанні і дзеяннах гетаў
- Пракопій Кесарыйскі. Вайна ў вандаламі
- Западная Европа. // Правители Мира. Хронологическо-генеалогические таблицы по всемирной истории в 4 тт. / Автор-составитель В. В. Эрлихман. — Т. 2. (руск.)