Калегія пантыфікаў

Калегія пантыфікаў (лац.: Collegium Pontificum) — у Старажытным Рыме — вышэйшы жрэцкі інстытут царскага і рэспубліканскага перыяду, узначальваўся Вялікім пантыфікам, які да III ст. да н.э. выбіраўся з яе членаў. Калегія падтрымлівала веданне і захоўванне сакральнага права (ius pontificium), выпрацоўваліся правілы яго тлумачэння (commentarii pontificum), вяліся запісы юрыдычных прэцэдэнтаў і даваліся кампетэнтныя юрыдычныя саветы.

Першапачаткова ў Калегіі было 5 пантыфікаў, пасля закона Агульнія 300/299 да н.э. — 9, пасля Сулы — 15, пасля Цэзара — 16. Агульным абавязкам пантыфікаў было захаванне рэлігійнага балансу (pax deorum), гэта значыць надання роўнай ступені шанавання кожнаму богу. Да закона Агульнія ўсе пантыфікі былі патрыцыямі. Было таксама 3 малодшыя пантыфікі (pontifices minores), але іх роля недастаткова вывучана.

Літаратура

• Боровков П.С. 2010: Коллегия понтификов в политико-правовой структуре римской civitas (от Царского периода до конца Классической республики): Авт. дисс… к.и.н. М.