Леў Данілавіч
Леў Данілавіч (каля 1228 — каля 1301) — князь перамышльскі (1240—1301), белзскі (1245—1269), холмскі і галіцкі (1264— каля 1301, да 1269 разам з братамі Шварнам і Мсціславам), князь уладзімірскі (пасля 1292).
| Леў Данілавіч | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Леў Данілавіч на фоне сваёй сталіцы Львова (карціна XVII ст.) | |||||||
 | |||||||
|
|||||||
| Папярэднік | Даніла Раманавіч | ||||||
| Пераемнік | Юрый Львовіч | ||||||
|
|||||||
| Папярэднік | Мсціслаў Данілавіч | ||||||
| Пераемнік | Юрый Львовіч | ||||||
| Нараджэнне | 1228 | ||||||
| Смерць | 1301 | ||||||
| Род | Раманавічы[d] | ||||||
| Бацька | Даніла Раманавіч | ||||||
| Маці | Ганна Мсціслаўна[d] | ||||||
| Жонка | Канстанцыя[d] | ||||||
| Дзеці | Юрый Львовіч, Настасся Львоўна[d][1] і мерк. Agrippina[d][2] | ||||||
| Дзейнасць | арыстакрат | ||||||
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |||||||
Біяграфія правіць
Другі сын галіцкага князя і рускага караля Данілы Раманавіча. Быў стрыечным братам вял.кн. уладзімірскага Аляксандра Яраславіча (іх маці былі сёстрамі, дочкамі кн. Мсціслава Удатнага) і бранскага кн. Рамана Міхайлавіча (цётка Льва па бацьку — маці Рамана).
У заходніх крыніцах кн. Леў Данілавіч двойчы названы «каралём галіцкім», хаця, у адрозненне ад бацькі і сына, не каранаваўся. Паводле «Сінопсіса Кіеўскага», кн. Леў пасля смерці бацькі таксама тытулаваўся вялікім князем кіеўскім, аднак, трыманне тым часам Кіева галіцкімі князямі дыскусійнае.
У 1269 годзе кн. Леў няўдала спрабаваў стаць вялікім князем літоўскім замест свайго брата кн. Шварна.
Пасля кн. Леў падтрымліваў свае данніцкія адносіны з Залатой Ардой.
У 1274 годзе у адказ на наезд вял.кн. Трайдзеня на Драгічын-Надбужскі, здзейсніў паход на Гародню. У канфлікт князёў Льва і Трайдзеня былі ўцягнуты амаль усе суседнія княствы. Галіцкі князь звярнуўся па дапамогай да хана Менгу-Цімура, «прося себе помочи у него на Литвоу». Даўшы кн. Льву войска пад камандаваннем Ягурчына, хан таксама загадаў ісці на Літву залежным бранскаму і смаленскаму князям, павінны былі далучыцца князі пінскія і тураўскія. Руска-мангольскі паход 1274 года быў цяжкім ударам, але не дасягнуў канечнай мэты з-за разладу сярод удзельнікаў.
У 1272 годзе кн. Леў перанёс сталіцу сваіх уладанняў ва Львоў.
Падтрымліваў дыпламатычныя сувязі з Чэхіяй, Венгрыяй, Вялікім княствам Літоўскім, Тэўтонскім ордэнам.
Пасля смерці кракаўскага князя Баляслава V Сарамлівага (1279) у саюзе з чэшскім каралём Вацлавам II спрабаваў захапіць Кракаў. Падтрымліваў у барацьбе за кракаўскі сталец Баляслава Мазавецкага (сына сваёй сястры Прадславы), вёў працяглую вайну з князем Лешкам Чорным.
Далучыў да сваіх уладанняў частку Закарпацця з Мукачавым (каля 1280) і Люблінскую зямлю (каля 1292).
Памёр кн. Леў каля 1301 года. Спадкаемцам быў старэйшы сын кн. Юрый.
Сям’я правіць
Жанаты з Канстанцыяй, дачкой венгерскага караля Белы IV, шлюб адбыўся ў канцы 1246 — 1-й палове 1247 года[3]. Дзеці Льва і Канстанцыі:
Зноскі
- ↑ Lundy D. R. The Peerage
- ↑ Anton Gorsky
- ↑ а б Горский А. А. О династических связях первых московских князей // Древняя Русь: вопросы медиевистики. № 4, 2018. — С. 43-44.