Марына Фальер

Марына Фальера, або Марыан Фальер (італ.: Marino Faliero, ці, у адпаведнасці з нормамі венецыянскага дыялекту, Marino Falier; 1274—1355) — 55-ы венецыянскі дож. Пачаў кіраваць 11 верасня 1354 года.

Марына Фальер
італ.: Marino Faliero
Венецыянскі дож 1354—1355
Нараджэнне	1274 Венецыя, Венецыянская рэспубліка
Смерць	17 красавіка 1355[…] Венецыя, Венецыянская рэспубліка
Месца пахавання	Сабор Санці-Джавані э Паола
Дзейнасць	дыпламат, ваенны
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Апошнія хвіліны дожа Марына Фальера, Франчэска Аец.

Біяграфія

Належаў да старадаўняй патрыцыянскай сям'і. Быў военачальнікам, дыпламатам і членам Савета дзесяці.

Герб дожа

На працягу жыцця камандаваў венецыянскімі войскамі пры аблозе Зары, перамог 80-тысячную армію венгерскага караля. Камандуючы флотам, узяў Капа д’Істрыя, быў падэстам на мацерыку. У якасці пасла ў Генуі і Рыме прадстаўляў інтарэсы Венецыі. Дожам быў абраны ў 80-гадовым узросце завочна, знаходзячыся пры гэтым у Рыме з дыпламатычнай місіяй.

У 1355 годзе спрабаваў здзейсніць дзяржаўны пераварот, з мэтай манапалізацыі ўлады. Пераварот не ўдаўся, таму што члены Савета дзесяці былі пра яго добра ведалі; таксама пераварот не меў дастатковай падтрымкі ні ў народа, ні ў знаці.

Дож і яго паплечнікі былі схоплены і адданы суду спецыяльнай камісіі. Фальера прызнаў высунутае абвінавачванне ў здрадзе. 17 красавіка яму вынеслі смяротны прысуд, а 18 красавіка адбылося пакаранне: Фальера адсеклі галаву, а цела знявечылі. Яшчэ 10 паплечнікаў былі павешаны ў Палацы дожаў.

У 1365 годзе быў выдадзены ўказ, паводле якога імя Фальера было сцёрта з фрыза ў зале Вялікага савета, дзе выбіты імёны ўсіх дожаў, і заменена надпісам: «На гэтым месцы было імя Марына Фальера, абезгалоўленага за здзесненыя злачынствы».

У культуры

Гісторыя Фальера шмат разоў прыцягвала ўвагу літаратараў: у 1820 годзе сюжэт быў апісаны ў драме Джорджа Гордана Байрана «Марына Фальера, дож венецыянскі»; Э. Т. А. Гофман распавёў пра лёс Фальера ў навеле «Дож і дагарэса» (1819—1821); Суінбёрн у сваёй драме «Марына Фальера» (1885) таксама закрануў гісторыю Фальера.

Даніцэці напісаў у 1835 оперу (італ.: Marin Faliero) па драме Казіміра Дэлавіня «Марына Фальера» (1829).

Эжэн Дэлакруа стварыў у 1827 мастацкае палатно «Пакаранне смерцю дожа Марына Фальера» (у шаблоне). Італьянскі жывапісец Франчэска Аец звярнуўся да гэтай тэмы ў 1867 годзе.

Спасылкі

• Фалиери, Марино // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах (82 т. и 4 доп.) (руск.). — СПб., 1890—1907.