Нарвежская літаратура
Нарвежская літаратура — літаратура на нарвежскай мове, альбо напісаная нарвежскімі аўтарамі (на букмале і нованарвежскай мовах).
Гісторыя нарвежскай літаратуры ўзыходзіць да часоў паганскай эдычнай і скальдычнай паэзіі IX—X стагоддзяў. Да найбольш значных помнікаў дахрысціянскай нарвежскай літаратуры і пісьменнасці адносяцца рунічныя надпісы на камянёх, напісаныя на старажытнаскандынаўскай мове і якія выкарыстоўваліся ў паганскіх набажэнствах. Найстаражытнейшыя скандынаўскія літаратурныя помнікі «Малодшая Эда» і «Старэйшая Эда» ў роўнай ступені маюць дачыненне да гісторыі нарвежскай, ісландскай і дацкай літаратуры[1].
У перыяд з XIV па XIX стагоддзі ў літаратуры Нарвегіі быў гэтак званы цёмны перыяд. Народжаныя ў Нарвегіі пісьменнікі, як Людвіг Хольберг і Даратэя Энгельбрэтсдатэр, зрабілі ўнёсак у літаратуру Даніі і іншых сумежных краін. З праявай нацыяналізму і барацьбы за незалежнасць у пачатку XIX стагоддзя ў нарвежскай літаратуры абазначыўся новы перыяд. Драматург Генрык Вергелан з'яўляўся найбольш значнай фігурай гэтага этапу, а працы Генрыка Ібсена дазволілі літаратуры Нарвегіі заняць годнае месца ў заходнееўрапейскай літаратуры. У XX стагоддзі найбольш значнымі прадстаўнікамі літаратуры Нарвегіі былі два нобелеўскіх лаўрэаты — Кнут Гамсун і Сігрыд Унсет.
Зноскі
- ↑ Крымова Н. И. Норвежская литература // Краткая литературная энциклопедия / А. А. Сурков. — М: Советская энциклопеди", 1968. — Т. 5. — С. 330—338. — 975 с.
Спасылкі правіць
На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Нарвежская літаратура- Нарвежская літаратура. Nordic FAQ
