Палаш
Палаш (польск.: pałasz, венг.: pallos), ручная халодная зброя, прызначаная для нанясення колючага або сякучага ўдару. Меў даўжыню простага адналязовага клінка 85 — 90 см. , на канцы завостранага з двух бакоў, і дзяржанне з ахоўнай гардай. Вядомы ў Еўропе ў XVI ст. і разам з шабляй і шашкай прызначаўся для замены мяча. Форма дзяржання, блізкая да шабельнай, з XVIII ст. меў ахоўную чашку (гард). Насілі палаш у акаваных металам скураных похвах, якія мацавалі да пасы ці да сядла з левага боку. На Беларусі шырока выкарыстоўваўся ў XVII—XVIII ст. (быў на ўзбраенні гусараў, драгунаў і іншых). У войску Вялікага княства Літоўскага ім таксама ўзбройваліся паштовыя (радавыя кавалерыі нешляхецкага паходжання); афіцэры коннай гвардыі былі ўзброены гвардзейцы. Палаш з гардай, багата аздобленай пазалотай. Пісьмовыя крыніцы гэтага часу палаш часам называлі гусарскую шаблю. У Расіі быў на ўзбраенні з канца XVII ст. да канца XIX ст.; на флоце палаш, як від абардажнай зброі, меў больш кароткі клінок. Да 1917 г. палаш — частка форменнай амуніцыі гардэмарынаў. У 1940—1958 гг. палаш насілі курсанты савецкіх вышэйшых ваенна-марскіх вучылішчаў. У Ваенна-марскім флоце Рассіі і некаторых іншых дзяржаў палаш уваходзіць у склад форменнага рыштунку для асістэнтаў пры Баявым Сцягу.
