Плінфа (ад грэч. plínthos — цэгла) — шырокая і плоская абпаленая цэгла, якую выкарыстоўвалі ў будаўніцтве ў Візантыі і Усходняй Еўропе.

Плінфа мела самую разнастайную форму і даволі вялікія памеры (да 300 х 350 х 25 мм). Такія цагліны лёгка фармаваліся, сушыліся і абпальваліся. Будавалі з плінфы з дапамогай тоўстага слою раствору, часцяком роўнага па таўшчыне самой плінфе, з-за чаго сцяна будынка станавілася «паласатай». Часам праз некалькі радоў плінф укладвалі рад прыроднага каменю. У Візантыі сцены з плінфы амаль ніколі не тынкаваліся.

Да мангольскай навалы на тэрыторыі Усходняй Еўропы плінфа была аснаўным матэрыялам для ўзвядзення канструктыўных элементаў будынкаў і выкарыстоўвалася ў старажытнарускам храмавам дойлідстве X — пачатку XIII стагоддзя, у прыватнасці:

Спасылкі правіць

Власов В. Г. Новый энциклопедический словарь изобразительного искусства: В 10 т. — Спб.: Азбука-классика, 2004—2009. (руск.)