Саха́ра (араб. الصحراء الكبرى‎‎ — «Найвялікшая пустыня») — найбуйнейшая гарачая пустыня і другая, пасля Антарктычнай, пустыня на Зямлі, размешчаная на поўначы Афрыканскага кантынента. Выцягнута прыкладна на 4800 км з захаду на ўсход і ад 800 да 1200 км з поўначы на поўдзень; мае плошча каля 8,6 млн км² (каля 30 % плошчы Афрыкі, нешматлікім больш плошчы Бразіліі). З захаду Сахара абмываецца Атлантычным акіянам, з поўначы абмежавана горамі Атлас і Міжземным морам, а з усходу — Чырвоным морам. Паўднёвая мяжа пустыні вызначаецца зонай маларухомых старажытных пясчаных выдмаў на 16° з.ш., да поўдня ад якой мясцуецца Сахель — пераходны рэгіён да Суданскай саване[1].

Сахара
ар. الصحراء الكبرى
Спадарожнікавы здымак Сахары
Спадарожнікавы здымак Сахары
23° пн. ш. 12°36′ у. д.HGЯO
Размяшчэнне Алжыр
 Егіпет
 Заходняя Сахара
 Лівія
 Маўрытанія
 Малі
 Марока
 Нігер
 Судан
 Туніс
 Чад 
Даўжыня4 800 км
Шырыня1 800 км
Плошча9 400 000 км²
Рэкі[[Ніл, Нігер|Ніл, Нігер]]
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Сахара часткова захоплівае тэрыторыю больш дзесяці дзяржаў — Алжыра, Егіпта, Заходняй Сахары, Лівіі, Маўрытаніі, Малі, Марока, Нігера, Судана, Туніса і Чада. Шырокія прасторы Сахары не заселены, аселы лад жыцця абмежаваны раёнамі аазісаў, далінамі рэк Ніл і Нігер.

Сахара не паддаецца катэгарызацыі ў рамках аднаго тыпу пустыні, хоць пераважным з'яўляецца пясчана-камяністы тып. У складзе пустэльні адрозніваюць мноства рэгіёнаў: Тэнерэ, Вялікі Усходні Эрг, Вялікі Заходні Эрг, Танезруфт, Эль-Хара, Ігіды, Эрг-Фіга, Аравійскую, Алжырскую, Лівійскую, Нубійскую пустыню, пустыню Талак.

Сахара ўвесь час павялічваецца — кожны год пустыня пашыраецца да поўдня на 6÷10 км[2].

Назва правіць

Назва «Сахара» згадваецца з I стагоддзя н.э.[3]. Паходзіць ад слова араб. صَحراء‎‎ (ṣaḥrāʾ), якое ў перакладзе азначае «пустыня», і яго множнага ліку ṣaḥārā. Апроч таго, ёсць сувязь з прыметнікам aṣḥar, які мае значэнне «пустэльны» з канатацыяй чырванаватага колеру пазбытых расліннасці раўнін ці, згодна іншым крыніцам, старажытнаарабскім сахра — «чырвона-карычневая»[4].

Назвы некаторых раёнаў Сахары, такія як Танезруфт (паўднёвы захад Алжыра) ці Тэнерэ (цэнтр Нігера), часта маюць берберскае паходжанне[1].

Геаграфічныя характарыстыкі правіць

Плошча правіць

Розныя крыніцы па-рознаму вызначаюць мяжы Сахары, з-за чаго ацэнкі яе плошчы вагаюцца. Выкарыстоўваюцца ізагіеты 100 і 200 мм, індэксы арыднасці, мяжа плоданашэння фінікавых пальмаў і вырастанні травы эспарта на поўначы, а таксама іншыя батанічныя прыкметы на поўдні. У некаторых крыніцах усходняя мяжа Сахары праведзена па даліне Нілу (не ўлучаюцца Аравійская і Нубійская пустыні). У БСЭ прыводзіцца дыяпазон ад 6 да 8 млн км²[5]. Згодна энцыклапедыі Брытаніка Сахара займае плошчу каля 8,6 млн км², што складае каля 30 % плошчы Афрыкі[1]. WWF прыводзіць лічбу 9,1 млн км², апісваючы плошчу «вялікай Сахары»[6].

Геалогія і карысныя выкапні правіць

Сахара мясцуецца на Сахарскай пліце — паўночна-заходняй часткі старажытнай Афрыканскай платформы. Уздоўж цэнтральнай часткі пліты з захаду на ўсход працягваецца Цэнтральна-Сахарская зона ўзняццяў, дзе на паверхню выходзіць дакембрыйскі крышталічны падмурак: Регибатский масіў на захадзе адлучаны Танезруфтским прагінам ад сугор'я Ахагар, які складаецца з горстаў і грабенаў. Далей да ўсходу распасціраюцца масівы Цібесці, Эль-Увайнат, Эль-Эглаб, а таксама заходні выступ Нубійска-Аравійскага шчыта (хрыбет Этбай)[7]

Да поўначы і поўдня ад зоны ўзняццяў знаходзяцца Паўночна-Сахарская і Паўднёва-Сахарская зоны апусканняў — прагіны платформы, запоўненыя фанеразойскімі асадкавымі пародамі. Да сярэдзіны мелу у гэтых зонах запасілася кантынентальная тоўшча, якая пазней (пад канец мелу — пачатку палеагену) была перакрыта марскімі асадкамі (прытым у паўднёвай частцы зоны апусканняў марскія асадкі менш магутныя). З эпохі алігацэна мора адступіла, а старажытныя масівы (асабліва Ахаггар і Цібесці) выпрабавалі моцнае ўзняцце. У Паўднёва-Сахарскай зоне апусканняў таксама мясцуюцца плоская сінекліза Таадэні, грабен Геа, Малі-Нігерская сінкліза і сінекліза Чад[7].

Дзякуючы стабільнасці платформы фармацыі эры палеазоя засталіся гарызантальнымі і мала змяніліся. У большасці раёнаў Сахары дадзеныя ўтварэнні былі пакрыты мезазойскімі адкладамі, з якімі злучаны многія важныя ваданосныя гарызонты. У паўночнай частцы пустыні дадзеныя ўтварэнні таксама асацыююцца з выцягнутымі западзінамі і басейнамі: ад аазісаў заходняга Егіпта да шотаў Алжыра. Прагін платформы ў паўднёвай частцы пустыні стварыў буйныя басейны, занятыя кайназойнымі азёрамі (прыкладам, мега-возерам Чад і групай азёр Уніянга)[1].

На тэрыторыі Сахары ёсць багатыя радовішчы нафты і газу (Сахарскі нафтагазаносны басейн, улучаючы радовішча Хасі-Месауд), жалезных (Іджыль) і медзяных (Акжужт) руд. радовішчы золата, вальфрама, урану і рэдкіх металаў злучаны з дакембрыйскім падмуркам[3][5].

Рэльеф правіць

 
Тапаграфічная карта Сахары.

Ландшафт Сахары вельмі размаіты. Большую частку яе тэрыторыі (да 70 %[3]) займаюць раўнінныя гліністыя сериры, галькавыя рэгі і камяністыя плато (хамада) вышынёй ніжэй 500 м, якія апускаюцца да 200 м ва ўзбярэжных раёнах. Горныя выступы найболей высокія ў Цэнтральнай Сахары — сугор'і Цібесці (найвысокі пік на тэрыторыі Сахары — вулкан Эмі-Кусі, 3415 м) і Ахагар (гара Тахт, 3003 м). Гэтыя раёны нясуць сляды актыўнага вулканізму часоў неагену і антрапагена і рассечаны глыбокімі далінамі (шырыня да 30 км, даўжыня да 400 км) з сухімі рэчышчамі старажытных рэк. Вакол сугор'яў працягваюцца куставыя грады вышынёй да 1000 м і ступеністыя плато Адрар-Іфорас (да 728 м), Аір (да 1900 м), Энэдзі (да 1310 м), Тадэмаіт і іншыя[5]. Заўважнай асаблівасцю раўнінных раёнаў з'яўляецца пустынны загарферамарганцавая чорная плёнка, што пакрывае горныя пароды. Сахарскія плато галоўным чынам складаюцца з выветраных парод, як, прыкладам алжырскае плато Тадэмаіт[1][5].

Апроч раўнін, плато і гор на тэрыторыі Сахары вылучаюць шматлікія неглыбокія саланчаковыя бяссцёкавыя басейны (себхі, шоты і дайі) і буйныя западзіны, у якіх сустракаюцца аазісы. Найболей нізказмесцаваныя вобласці — Катара (?133 м, самая нізкая кропка Сахары), Эль-Фаюм, Мельгір (?26 м) і Бодэле[1].

Прымеркаваныя да дэпрэсій і буйным вадзі, пясчаныя пустыні (эргі) і выдмы займаюць каля 25 % паверхні пустыні[1] ці каля 2,2 млн км²[5]. Найбуйнейшыя скупнасці пяскоў — Ігідзі, Эрг-Фіга, Вялікі Заходні Эрг, Вялікі Усходні Эрг, Эрг-Шэбі і інш. Грады пераважна змацаваны слабой ксерафітнай расліннасцю, таксама сустракаюцца круглыя, зоркападобныя, папярочныя выдмы і серпаватыя барханы; пірамідавістыя выдмы дасягаюць вышыні 150 м, сустракаюцца грады вышынёй да 200—300 м. На поўдні паўночнай і паўночна-усходняй частак (Аубары, Ідзехан-Марук, Тэнэрэ, Лівійская пустыня) сустракаюцца рухомыя пяскі. У некаторых месцах назіраецца феномен спяваючых пяскоў[1][5]

     
. Горы Тадрарт-Акакус, Лівія Гельта ў раёне Энэдзі, Чад

Водныя рэсурсы правіць

Некалькі рэк, зараджаючыся за межамі Сахары, папаўняюць павярхоўныя і падземныя воды пустыні. Ніл з'яўляецца адзінай ракой са сталым транзітыўным вадацёкам[5]. Яго асноўныя прытокі — Блакітны і Белы Ніл — зліваюцца на паўднёвым усходзе Сахары, і па ўсходняй ускраіне пустыні рака нясе свае воды да Міжземнага мора. На Ніле ў 1964—1968 гадах створана буйнае вадасховішча Насер, якое пры разводдзі ўтварыла азёры Тошка, раён якіх урад Егіпта плануе ператварыць у аазіс. На поўдні Сахары некалькі рэк пускаюцца ў возера Чад, адкуль значная колькасць вады працягвае цечу на паўночны ўсход і папаўняе мясцовыя ваданосныя пласты. Па паўднёва-заходняй ускраіне Сахары працякае рака Нігер, ва ўнутранай дэльты якой мясцуюцца азёры Фагібин, Гару, Ніангай і інш.[1].

У паўночныя раёны пустэльні ваду прыносяць ручаі і вадзі (сухія вадацёкі, што запаўняюцца вадой пасля моцных дажджоў), якія сцякаюць з Антыатласа, Атласа, гор Орэс і іншых узбярэжных узвышшаў Лівіі, Туніса, Алжыра і Марока. Найбуйныя з такіх рэк — Драа, Саура, Зіз. Многія меншыя па памеры водзі сцякаюць у шоты, як, прыкладам, Джэдзе ў Мельгір.

Усярэдзіне самай Сахары ад Ахагара, Тасілін-Аджара і Цібесці разыходзіцца шырокая старажытная рачная сетка — вадзі Ігаргар, Тафасасет, Таманрасет і інш. Некаторыя з гэтых вадзі сфармаваліся ў далёкім мінулым, калі клімат рэгіёна быў больш вільготным, іншыя з'яўляюцца вынікам уплыву водных струменяў ад раптоўных праяў стыхіі, такіх як паводка 1922 года, якая знішчыла алжырскі горад Таманрасет. Пясчаныя выдмы Сахары захоўваюць значныя запасы дажджавой вады, якая праточваецца і выходзіць крыніцамі на пустэльных схілах. Дажджы таксама напаўняюць гельты, з якіх некаторыя не перасыхаюць (Аршэй, Земур і інш.) На ўскраінах Сахары, а таксама ў цэнтральных горных масівах захаваліся рэліктавыя азёры, часткова забагненыя і нярэдка моцна мінералізаваныя, прыкладам возера Ёа з групы азёр Уніянга[1][5].

Пад пяскамі Сахары мясцуюцца буйныя басейны падземных вод, улучаючы артэзіянскія. Гэтыя басейны галоўным чынам прымеркаваны да кантынентальных ніжнемелавым пясчанікам і забяспечваюць вадой аазісы. Дзякуючы большаму аб'ёму падземнага сцёку паўночная частка Сахары багатая грунтовымі водамі; у паўднёвай частцы воды менш багатыя, а ваданосныя гарызонты ляжаць глыбей. Падземныя воды таксама выкарыстоўваюцца для ірыгацыі (гл. лівійскі праект Вялікая рукатворная рака)

     
Рака Зіз, якая сцякае ў пустыню Сахара з гор Высокага Атласа Аазіс, сугор'е Ахаггар Вярблюды ў крыніцы вады ў гельце Аршэй, Чад

Глебы правіць

Глебы большай часткі Сахары характэрныя для трапічных пустыняў і паўпустыняў (друзаватыя, галькавыя, пясчаныя). Маюць нізкае ўтрыманне арганічных рэчываў, глебавыя пласты вылучаны слаба. У некаторых абласцях ёсць азотфіксавальныя бактэрыі, аднак галоўным чынам глебы біялагічна неактыўныя. Па краях пустыні глебы ўтрымваюць вялікія канцэнтрацыі арганікі; у западзінах глебы часта засолены. Наяўнасць незвязанага карбанату паказвае на нізкую ступень вылугавання.

Пераважна ў паўночна-заходняй частцы пустэльні пашыраны шчыльныя вапнавае-гіпсавыя пласты (кары) магутнасцю ад некалькіх см да 1—2 м, якія асацыяваны з вапнавымі карэннымі падсцілаючымі пародамі. Размеркаванне дробнадысперсных, у тым ліку дыятомавых кампанентаў абмежавана бяссцёкавымі зніжэннямі і западзінамі.

У выніку грэблівага дачынення да расліннасці і ўзворвання лёгкіх пясчаных глеб рухомыя пяскі настаюць на аазісы. У 1974 годзе ў Алжыры пачата ажыццяўленне праекта «зялёнай сцяны», падчас якога на працягу 1500 км былі пасаджаны загараджальныя лініі эўкаліптаў і іншых дрэў[1][5].

Клімат правіць

Кліматычна Сахара ператварылася ў пустыню прыкладна 5 млн гадоў назад, у пачатку пліяцэна, пасля чаго вільготнасць клімату выпрабоўвала каротка- і сярэднетэрміновыя ваганні; у прыватнасці, у перыяд неалітычнага субплювіяла Сахара ў апошні раз была саванай. Сучасны арыдны клімат доўжыцца каля 10 тыс. гадоў[5]. антрапагенавы фактар зрабіў свой унёсак, павялічыў адбівальную здольнасць паверхні і зменшыў сумарнае выпарэнне. Мусібыць, паша буйнай рагатай скаціны на працягу 7 тыс. гадоў на тэрыторыі пустыні і яе межах замацаваў дадзеныя ўмовы, і клімат Сахары за апошнія 2 тыс. гадоў амаль не змяніўся. Значнае адхіленне ўмоў ад нармальных назіралі з XVI па XVII павекаў, калі ў Еўропе доўжыўся так званы Малы ледавіковы перыяд. У гэты час значна павялічыліся асадкі ўздоўж трапічнай мяжы, у самай пустыні і, магчыма, у яе паўночных раёнах. У XIX стагоддзі кліматычныя ўмовы вярнуліся да тых, якія падобныя на бягучыя[1].

На клімат большай часткі Сахары цягам усяго года аказвае моцны ўплыў паўночна-усходні пасат. Адносная вільготнасць складае 30—50 %, велізарны дэфіцыт вільготнасці і высокая выпаральнасць (патэнцыйнае выпарэнне 2500—6000 мм) тыповыя для ўсёй тэрыторыі пустыні, з выняткам вузкіх узбярэжных палос[5]. Вылучаюцца два асноўныя кліматычныя рэжымы: сухі субтрапічны на поўначы і сухі трапічны на поўдні. Паўночныя раёны характарызуюцца незвычайна вялікімі гадавымі і суткавымі ваганнямі тэмпературы з халаднаватымі і нават халоднымі зімамі і гарачым летам. Колькасць ападкаў мае два гадавых максімуму. У паўднёвых абласцях лета гарачае, а зімы мяккія і сухія. Пасля гарачага і сухога сезона ідуць летнія дажджы. Больш халаднаваты клімат вузкай узбярэжнай палосы на захадзе тлумачыцца ўплывам халоднага Канарскага цячэння[1].

     
Спадарожнікавы здымак эрга Ісаўан, Алжыр. Соль паміж выдмаў (бела-блакітныя пляцоўкі) — ад якая выпарылася дажджавой вады. Рышат — геалагічная фармацыя на захадзе Сахары Пясок, што выдзімаецца ветрам шэргі з Сахары ўбок Канарскіх астравоў

Паўночная частка правіць

 
Незвычайныя аблокі над гарамі Тадрарт-Акакус.

Сухі субтрапічны клімат паўночнай Сахары абумоўлены стабільнымі ячэйкамі высокага ціску, якія размяшчаюцца над Паўночным тропікам. Гадавая розніца сярэднясутачных тэмператур складае прыкладна 20 °C. Зімы адносна халодныя на поўначы і халаднаватыя ў цэнтральных раёнах. Сярэднямесячная зімовая тэмпература паўночнай часткі пустыні складае +13 °C[1], сярэдняя месячная тэмпература паветра ў ліпені дасягае +37,2 °C (Адрар), а сярэднясутачныя тэмпературы могуць дасягаць +40 °C і больш. Суткавыя ваганні тэмпературы значныя і зімой і летам. Зімой ноччу глеба прамярзае, а ў цэнтральных горных масівах зарэгістраваны начныя тэмпературы да -18 °C. Лета гарачае, максімальная зафіксаваная тэмпература +57,8 °C (Эль-Азізія, Лівія); паверхня зямлі можа выгравацца да +70…+80 °C[5].

Колькасць ападкаў моцна вар'іруецца, сярэднегадовае значэнне складае 76 мм. Галоўным чынам дажджы назіраюцца са снежня па сакавік, а з мая па чэрвень ападкаў мала. Другі максімум даводзіцца на жнівень і суправаджаецца навальніцамі, якія выклікаюць наймоцныя кароткачасовыя паводкі[1].

Унутраныя раёны могуць не атрымваць ападкаў некалькі гадоў запар; на паўночных плато (Ахаггар і Цібесці) амаль штогод кароткачасова вывальваецца снег. На большай частцы пустыні характэрна выпадзенне багатай росы па раніцах, якая спрыяе ўтварэнню павярхоўных пылаватых кор[5].

Сухія субтропікі таксама характарызуюцца гарачымі паўднёвымі вятрамі, якія выносяць пыл з унутраных раёнаў, выклікаючы шматдзённыя пылавыя буры (хуткасць ветру часам дасягае больш 50 м/сек[5]). Зазвычай, яны назіраюцца вясной, але магчымыя і ў іншыя поры года. У Егіпце гэтыя вятры вядомыя як «хамсін» і «самум», у Лівіі — як «гіблі», у Тунісе — як «чылі». Суданскі вецер хабуб мае меншую працягласць, назіраецца летам і, зазвычай, суправаджае моцныя дажджы[1].

Паўднёвая частка правіць

На сухі трапічны клімат поўдня пустыні, апроч тых жа ячэек высокага ціску, таксама рэгулярна ўплывае сезоннае ўзаемадзеянне стабільных субтрапічных кантынентальных і нестабільных марскіх паветраных мас, што знаходзяцца паўднёвей. Гадавая розніца сярэднясутачных тэмператур сухіх трапічных абласцей Сахары складае каля 17,5 °C. Сярэднія тэмпературы самых халодных месяцаў прыкладна такія ж, як і ў паўночнай частцы пустыні, але суткавыя ваганні менш. У вышынных раёнах тэмпература часам валіцца ніжэй нуля — абсалютны мінімум, зафіксаваны ў горах Цібесці, складае -15 °C. Канец вясны і пачатак лета гарачыя, паветра нярэдка выграваецца да 50 °C[1]. Ападкі ў горных раёнах сухіх тропікаў невялікія і размеркаваны па ўсёй працягласці года, дажджы ў нізінных абласцях ідуць пераважна летам. Як і на поўначы, многія дажджы суправаджаюцца навальніцамі. Сярэднегадовая норма ападкаў складае каля 130 мм, на цэнтральных горных масівах зрэдку вывальваецца снег. Тэмпература заходняй мяжы пустыні мякчэе халаднаватай Канарскай плынню, з-за чаго колькасць канвекцыйных ападкаў змяншаецца, затое павялічваецца вільготнасць і часам назіраюцца туманы. Зіма ў паўднёвай Сахары — гэта перыяд харматана, сухога паўночна-усходняга ветру, што нясе пыл і пясок[1].

Расліннасць правіць

 
Фінікавая пальма ў Эрг-Шэбі.
 
Пальмы ў аазісе Убары.

Сахарская расліннасць бедная, складаецца з невялікіх супольнасцей траў, хмызнякоў і дрэў, што растуць у аазісах, вышынных раёнах, і ўздоўж водзі. У западзінах сустракаюцца ўстойлівыя да солі расліны-галафіты. На менш забяспечаных вадой раўнінах і плато растуць выгляды траў, невялікіх кустоў і дрэў, устойлівых да засух і спякоты[1]. У многіх абласцях (рэгі, хамады, часткова скупнасці пяскоў і г.д.) расліннае покрыва зусім адсутнічае. Моцны ўплыў на расліннасць амаль усіх абласцей зрабіла дзейнасць чалавека (паша скаціны, збор карысных раслін, нарыхтоўка паліва і да т.п.)[5].

Флора Сахары асабліва добра прыстасавана да нерэгулярнасці ападкаў. Гэта адлюстроўваецца ў вялікай разнастайнасці фізіялагічных адаптацый, перавагах месца рассялення, стварэнні залежных і родных супольнасцяў і стратэгій узнаўлення. Шматгадовыя засухаўстойлівыя травы і хмызнякі маюць шырокую і глыбокую (да 15—21 м) каранёвую сістэму. Многія з травяных раслін — эфемеры, якія могуць вырабляць насенне за тры дні пасля дастатковага звільгатнення і высейваць іх на працягу 10—15 дзён пасля гэтага[1].

Жывёльны свет правіць

Фаўна Сахары адносіцца да Галарктычнай і Эфіёпскай зоагеаграфічным абласцей, агульны лік відаў складае каля 4 тысяч (большасць — нехрыбтовыя). Каля 40 % усіх відаў з'яўляюцца афрыканскімі эндэмікамі, хоць на тэрыторыі Сахары эндэмізм складае не больш 10—12 %. Вобласці пасялення тыповых сахарскіх жывёл абмяжоўваюцца цэнтральнымі сугор'ямі. У найболей засушлівых раёнах краявідны склад вельмі бедны, а біямаса жывёл змяншаецца да 2 кг/га і менш. Большасць жывёльных вядуць начны лад жыцця[5].

Сысуны (усяго каля 60 відаў[5]): падсямейства песчанковые, сямейства тушканчыкавыя, капскі заяц, эфіёпскі вожык, грываты баран, антылопа шаблярогая, газель-доркас, муфлон, дзікі нубійскі асёл, павіян анубіс (у Аеры і Цібесці); плямістая гіена, звычайны шакал, гепард, пясчаная лісіца, лісіца фенек, Ictonyx libycus і мангуставыя (егіпецкі мангуст і інш.) Апошнюю антылопу аддакс у Паўночнай Сахары забілі напачатку 1920-х гадоў, на поўдні пустыні і ў цэнтральных горных масівах яе папуляцыя значна скарацілася. Паўночнаафрыканскі слон змёр яшчэ ў часы Старажытнага Рыма; леў, страус і іншыя выгляды сустракаліся на паўночных межах пустыні яшчэ ў 1830 годзе[1][5].

Калі ўлічваць пералётных птушак (больш 50 % краявіднай разнастайнасці[5]), той лік відаў, што насяляюць Сахару, перавышае 300. Узбярэжныя зоны і ўнутраныя вадацёкі прыцягваюць шмат відаў вадаплаўных птушак. Ва ўнутраных раёнах сустракаюцца страусы, розныя драпежныя птушкі, птушка-сакратар, цацарка, Neotis nuba, афрыканскі пугач і сіпуха; Calandrella raytal, Ptyonoprogne obsoleta, пустэльны і трубаты крумкачы[1].

Яшчаркі, вараны, хамелеоны, сцынкі, рагатыя гадзюкі і кобры жывуць у камяністых і пясчаных раёнах. Розныя выгляды смаўжоў служаць важнай крыніцай ежы для птушак і іншых жывёл. Пустынныя смаўжы могуць пускацца ў летняе спаннё і заставацца ў такім стане некалькі гадоў да выхаду з яго ў выніку ападкаў. Жывёльны свет азёр Сахары складаецца з жаб, жаб, дробных кракадзілаў, арцеміі і іншых ракаватых. Рэліктавая трапічная фаўна паўночнай Сахары складаецца з трапічных відаз сомападобных і этраплюсаў, якія жывуць у Біскры (Алжыр) і ў ізаляваных аазісах[1].

     
Антылопа адакс, насялялая ў выдаленых раёнах Сахары, знаходзіцца пад пагрозай вымірання Мініяцюрная лісіца Фенек — звычайны насельнік Сахары Газель-доркас, знаходзіцца пад пагрозай вымірання з прычыны скарачэння арэала і некантралюемага адстрэлу

Гл. таксама правіць


Зноскі

  1. а б в г д е ё ж з і к л м н о п р с т у ф х ц Sahara — Britannica Online Encyclopedia (англ.)
  2. Голодный год: поток мигрантов увеличивается
  3. а б в Словарь современных географических названий / Рус. геогр. о-во. Моск. центр; Под общ. ред. акад. В. М. Котлякова. Институт географии РАН. — Екатеринбург: У-Фактория, 2006. (руск.)
  4. Словарь современных географических названий. — Екатеринбург: У-Фактория. Под общей редакцией акад. В. М. Котлякова. 2006.
  5. а б в г д е ё ж з і к л м н о п р с т Сахара — артыкул з БСЭ
  6. Northern Africa (англ.). WWF. Праверана 23 красавіка 2014.
  7. а б Сахарская плита — артыкул з БСЭ

Літаратура правіць