Славянскія мовы
Славянскія мовы — група роднасных моў індаеўрапейскай сям'і; распаўсюджаныя на тэрыторыі Еўропы і Азіі. Агульны лік носьбітаў каля 400 млн чалавек[1]. Адрозніваюцца вялікай ступенню блізкасці адна да адной, гэта праяўляецца ў структуры слова, ужыванні граматычных катэгорый, структуры сказа, семантыцы, сістэме рэгулярных гукавых адпаведнікаў, марфаналагічных чаргаваннях. Такая блізкасць тлумачыцца адзінствам паходжання славянскіх моў і іх працяглымі і інтэнсіўнымі кантактамі паміж сабой на ўзроўні літаратурных моў і дыялектаў.
З іншых індаеўрапейскіх моў да славянскіх бліжэй за ўсё балтыйскія мовы. Іаган Ботвідус сцвярджаў, што «Славянская мова — супольная для харватаў, далматаў, палякаў, літоўцаў, маскавітаў і русінаў»[2].
Славянскія мовы па ступені іх блізкасці адна да адной прынята дзяліць на 3 групы: усходнеславянскія, заходнеславянскія і паўднёваславянскія.
Для запісу сучасных славянскіх моў выкарыстоўваюцца кірыліца і лацініца. Раней выкарыстоўваліся таксама глаголіца і арабскае пісьмо.
Лічыцца, што ўсе славянскія мовы пайшлі ад гіпатэтычнай праславянскай мовы.
Спіс славянскіх моў правіць
Выдзяляецца амаль 2 дзясяткі славянскіх моў[3].
Гістарычныя †
Гісторыя правіць
Раздзел артыкула яшчэ не напісаны. |
Зноскі
- ↑ Omniglot
- ↑ Botvidi, J. Theses de quaestione: utrum Muschovitae sint Christiani? / Johannes Botvidi. — Holmiae, 1620. — P. 3.
- ↑ Indo-European, Slavic (англ.)
Літаратура правіць
- Багдзевіч А. І. Уводзіны ў славянскую філалогію: дапаможнік / А. І. Багдзевіч, С. Г. Ляскевіч. — Гродна: ГрДУ, 2011. — 274 с. ISBN 978-985-515-417-5
- Зінкевіч А. В. Славянскія мовы // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 14: Рэле — Слаявіна / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 2002. — Т. 14. — С. 504—505. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0238-5 (т. 14).