Србуі Сцяпанаўна Лісіцыян

Србуі Сцяпанаўна Лісіцыян (арм.: Սրբուհի Լիսիցյան; 15 (27) чэрвеня 1893, Тыфліс — 1979, Ерэван) — савецкі навуковец, мастацтвазнаўца, даследчык танцавальнага і тэатральнага фальклору. Доктар гістарычных навук (1961).

Србуі Сцяпанаўна Лісіцыян
арм.: Սրբուհի Ստեփանի Լիսիցիան
Дата нараджэння 15 (27) чэрвеня 1893[1] ці 16 (28) чэрвеня 1893[2]
Месца нараджэння
Дата смерці 28 жніўня 1979(1979-08-28)[2] (86 гадоў)
Месца смерці
Месца пахавання
Грамадзянства
Бацька Сцяпан Данілавіч Лісіцыян[d]
Род дзейнасці этнограф, мастацтвазнаўца, выкладчык
Навуковая сфера гісторыя танца[d][1] і Armenian folk dance[d][1]
Месца працы
Навуковая ступень доктар гістарычных навук (1961)
Альма-матар
Узнагароды
Ордэн «Знак Пашаны»
Заслужаны дзеяч навукі Армянскай ССР

Біяграфія правіць

Нарадзілася 27 чэрвеня 1893 года ў Тыфлісе ў сям’і вядомага расійскага і савецкага навуковага Сцяпана Лісіцыяна. З 1911 па 1917 год вучылася на вышэйшых жаночых курсах Гер’е і ў студыі танца пад кіраўніцтвам І. С. Чарнецкай у Маскве. Вярнуўшыся ў Тыфліс, стварыла студыю рытму і пластыкі, надалей ператвораную ў інстытут. У 1930 годзе пераехала ў Ерэван, дзе заснавала і стала першым дырэктарам харэаграфічнай вучэльні. У якасці рэжысёра балетмайстра супольна з кампазітарам Саркісам Бархударанам была адным з аўтараў балета «Нарынэ» (1936).

 

З 1945 года працавала ў Ерэванскім мастацка-тэатральным інстытуце, потам — старэйшым навуковым супрацоўнікам у Інстытуце археалогіі і этнаграфіі Акадэміі навук Армянскай ССР. Займалася даследаваннем этнічнай харэаграфіі, гісторыяй армянскага танцавальнага мастацтва, стала аўтарам шэрага манаграфій на гэтыя тэмы. Створаная ёю сістэма запісу танцавальных рухаў (кінетаграфія) дазволіла з матэматычнай дакладнасцю фіксаваць становішча цела ў прасторы, праводзіць аналіз рухаў і мізансцэн танцаў і тэатральных уяўленняў. Србуі Лісіцыян таксама вядомая сваімі перакладамі твораў класікаў армянскай літаратуры на рускую мову.

Зноскі

Літаратура правіць

Спасылкі правіць

Србуи Лисициан в Театральной энциклопедии Архівавана 5 сакавіка 2016.