Сімфонія № 9 (Бетховен)

Сімфонія № 9
Сімфонія № 9
Кампазітар	Людвіг ван Бетховен;
Танальнасць	D minor[d]
Форма	музычны твор/кампазіцыя[d]
Час і месца сачынення	1824
Першае выкананне	7 мая 1824
Першая публікацыя	1826
Прысвячэнне	Фрыдрых Вільгельм III
Інструменты
	сімфанічны аркестр і хор
Часткі	I. Allegro ma non troppo, un poco maestoso[d]; II. Scherzo. Molto vivace – Presto[d]; III. Adagio molto e cantabile[d]; IV. Finale[d];
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Сімфонія № 9 Рэ мінор, Op. 125 — апошняя сімфонія Людвіга ван Бетховена (1824). Яна ўключае ў сябе частку Ode an die Freude («Оды да радасці»), паэмы Фрыдрыха Шылера, тэкст якой выконваецца салістамі і хорам у апошняй частцы. Гэта першы ўзор, калі буйны кампазітар выкарыстаў у сімфоніі чалавечы голас у адным шэрагу з інструментамі.

Чацвёртая частка сімфоніі — «Ода да радасці» — выкарыстоўваецца як Гімн Еўрасаюза (аранжыроўка Герберта фон Караян).

Упершыню сімфонія была апублікаваная з назвай, якая гучыць на нямецкай мове як Sinfonie mit Schlusschor über Schillers Ode «An die Freude» für großes Orchester, 4 Solo und 4 Chorstimmen componiert und seiner Majestät dem König von Preußen Friedrich Wilhelm III in tiefster Ehrfurcht zugeeignet von Ludwig van Beethoven, 125tes Werk; аднак, яе больш агульная, афіцыйная назва гэта Сімфонія No.. 9 у D minor, Op. 125. Таксама сімфонію называюць «Харальнай».

Дзявятая сімфонія — адзін з найбольш выдатных твораў у гісторыі сусветнай музычнай культуры. Па ідэі велічы і глыбіні яе этычнага зместу, па шыраце задумы і магутнай дынаміцы музычных вобразаў Дзявятая сімфонія пераўзыходзіць усё створанае самім жа Бетховенам.

Твор адыгрывае прыкметную ролю і ў сучасным грамадстве.

Гісторыя стварэння правіць

Бетховен пачаў працу над творам у 1822 годзе і праз 2 гады скончыў яго. Зрэшты, тэма другой частцы была напісана яшчэ ў 1815 годзе. Прэм’ера сімфоніі адбылася неўзабаве пасля яе завяршэння ў Вене^[3]

Склад аркестра правіць

Драўляныя духавыя: Флейта пікала; 2 флейты; 2 габоя; 2 кларнета (B); 2 фагота; Контрафагот (толькі ў чацвёртай частцы)

Медныя духавыя: 4 валторны (D, B-basso, B, Es); 2 трубы (D, B); 3 трамбона

Ударныя: Літаўры; Трохкутнік; Талеркі; Вялікі барабан

Струнныя: I і II скрыпкі; Альты; Віяланчэлі; Кантрабасы

Вакальныя партыі: Сапрана (сола); Кантральта (сола); Тэнар (сола); Барытон (сола); Змешаны хор

Часткі правіць

Allegro ma non troppo, un poco maestoso
Molto vivace
Adagio molto e cantabile
Presto (з хорам)

Музычныя фрагменты правіць

Увага! Музычныя фрагменты ў фармаце MIDI

Гл. таксама правіць

Праклён дзевятай сімфоніі

Зноскі

↑ ^а ^б Archivio Storico Ricordi — 1808. Праверана 20 кастрычніка 2021.
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q3621644"></a>
↑ ^а ^б Grove Music Online — OUP. — ISBN 978-1-56159-263-0 — doi:10.1093/GMO/9781561592630.ARTICLE.40026 Праверана 13 студзеня 2019.
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q30532476"></a><a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q217595"></a>
↑ Журнал «Великие композиторы». — 2011. — Выпуск «Бетховен».

Спасылкі правіць

На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Сімфонія № 9 (Бетховен)

[_c49ad71149bb00ce-1] а ^б Archivio Storico Ricordi — 1808. Праверана 20 кастрычніка 2021.
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q3621644"></a>

[_2ad627c3714a423d-2] а ^б Grove Music Online — OUP. — ISBN 978-1-56159-263-0 — doi:10.1093/GMO/9781561592630.ARTICLE.40026 Праверана 13 студзеня 2019.
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q30532476"></a><a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q217595"></a>

[3] Журнал «Великие композиторы». — 2011. — Выпуск «Бетховен».

[1]

[2]

[3]

Сімфонія № 9

Кампазітар	Людвіг ван Бетховен^[1]
Танальнасць	D minor^[d]
Форма	музычны твор/кампазіцыя^[d]
Час і месца сачынення	1824^[2]
Першае выкананне	7 мая 1824^[1]
Першая публікацыя	1826^[2]
Прысвячэнне	Фрыдрых Вільгельм III
Інструменты
сімфанічны аркестр і хор
Часткі	I. Allegro ma non troppo, un poco maestoso^[d] II. Scherzo. Molto vivace – Presto^[d] III. Adagio molto e cantabile^[d] IV. Finale^[d]
Медыяфайлы на Вікісховішчы