Тэнар
Тэнар (італ.: tenore ад лац.: tenere — трымаць) 1) высокі мужчынскі пеўчы голас. Працоўны дыяпазон: до малой — до другой актавы; пераходныя (умоўна) ноты: мі бемоль—фа # першай актавы; 2) назва голасу ў поліфанічнай фактуры; ў эпоху Сярэдніх вякоў і Адраджэння тэнар лічыўся функцыянальна вызначальным (адсюль назва), у тым ліку, ідэнтыфікатарам шматгалоснага ладу; 3) дамінуючы тон, або «тон паўтарэння» у псалмодыі, а таксама аналагічная мадальная функцыя (таксама званая рэперкусай) у грыгарыянскім хорале.
| Асноўныя вакальныя дыяпазоны |
      |
Разнавіднасці правіць
- Тэнар-альтына
- Лірычны тэнар (di grazia)
- Лірыка-драматычны тэнар
- Характарны ці мецца-характарны тэнар (spinto)
- Драматычны тэнар (di forza)
Тэнар-альтына валодае звонкімі высокімі нотамі, здольны дасягаць мі-соль другой актавы. Гучыць празрыста, лёгка. Звычайна гэты голас не бывае асабліва моцным.
Лірычны тэнар — мяккі па тэмбры, пяшчотны, дзявочы.
Лірыка-драматычны тэнар выконвае партыі шырокага дыяпазону як лірычныя, так і драматычныя. Аднак па сіле гуку і драматызму саступае чыста драматычнаму голасу.
Драматычны тэнар — моцны голас, які мае вялікі дынамічны размах, закліканы выказваць самыя моцныя драматычныя сітуацыі.
Характарны тэнар — голас своеасаблівага тэмбру, прызначаны для выканання невялікіх «спецыфічных» партый, якія змяшчаюць шэраг востравыразных, «характэрных» штрыхоў.
Часам кажуць таксама аб гераічным (вагнераўскім) тэнары (ням.: Heldentenor), маючы на ўвазе голас, які валодае большай сілай гуку, чым драматычны і неабходны для выканання гераічных партый у операх Вагнера. Але чыста вагнераўскі тэнар адрозніваецца ад гераічнага каласальнай цягавітасцю, здольнасцю вытрымліваць пастаяннае гераічнае гучанне голасу на працягу ўсёй оперы, а ў Вагнера гэта можа займаць некалькі гадзін бесперапыннага спеваў. Такія спевакі, як правіла, не спяваюць іншы рэпертуар, акрамя вагнераўскага.
Класічныя оперныя партыі правіць
- Зігмунд (Рыхард Вагнер «Валькірыя»)
- Лаэнгрын (Рыхард Вагнер «Лаэнгрын»)
- Дон Хазэ (Жорж Бізэ «Кармэн»)
- Герман (Пётр Ільіч Чайкоўскі «Пікавая дама»)
- Ленскі (Пётр Ільіч Чайкоўскі «Яўген Анегін»)
- Фаўст (Шарль Гуно «Фаўст»)
- Каварадосі (Джакама Пучыні «Журба»)
- Граф Альмавіва (Джаакіна Расіні «Севільскі цырульнік»)
- Альфрэд (Джузэпэ Вердзі «Травіята»)
- Уладзімір Ігаравіч (Аляксандр Парфіравіч Барадзін «Князь Ігар»)
- Герцаг (Джузэпэ Вердзі «Рыгалета»)
- Манрыка (Джузэпэ Вердзі «Трубадур»)
- Прынц (Сяргей Пракоф’еў «Любоў да трох апельсінаў»)
- Прынц Калафа (Джакама Пучыні «Турандот»)
- Каніа (Руджера Леанкавала «Паяцы»)
Партыі ў аперэтах і мюзіклах правіць
- Фрэдзі («Мая выдатная лэдзі»), Прывід оперы і Раўль («Прывід оперы» Лойд Уэбера).