Элефанціна
Элефанціна (араб. إلفنتين) — востраў на рацэ Ніл на поўдні сучаснага Егіпта. Вядомы археалагічнымі славутасцямі. У нашы дні з'яўляецца часткай горада Асуан. Агульная плошча — 0,53 км².
| Элефанціна | |
|---|---|
| ар. إلفنتين | |
 Паўднёвы бераг | |
| Характарыстыкі | |
| Плошча | 0,53 км² |
| Размяшчэнне | |
| 24°05′12,70″ пн. ш. 32°53′09,20″ у. д.HGЯO | |
| Акваторыя | Ніл |
| Краіна | |
 | |
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |
Геаграфія правіць
Элефанціна — адзін з астравоў Ніла, што месціцца крыху ніжэй за першы парог на захад ад горада Асуана, аддзелены ад яго рукавом ракі ў самай вузкай частцы каля 98 м. Абрысы вострава нагадваюць бівень слана, адкуль і паходзіць яго назва (ад грэч. Ελέφαντας «слон»). У сярэдняй частцы вострава знаходзяцца сталыя паселішчы мясцовых жыхароў-нубійцаў.
Гісторыя правіць
Востраў Элефанціна пачаў насяляцца на мяжы 3 тысячагоддзя да н. э. і 2 тысячагоддзя да н. э. З сярэдзіны 2 тысячагоддзя да н. э. на востраве ўзводзіліся памежныя ўмацаванні паміж старажытнаегіпецкай і нубійскай дзяржавамі. Акрамя таго, востраў лічыўся святым месцам і быў звязаны з культам бога Хнума. У гады кіравання Тутмоса III і Аменхатэпа III на Элефанціне вялося будаўніцтва храмаў. Тут дзейнічалі збудаванні для вымярэння ўздыму вады ў Ніле падчас штогадовых паводак.
У XIX ст. стала вядома калекцыя са 150 элефанцінскіх папірусаў — дакументаў V — IV стст. да н. э., якія сведчаць пра прысутнасць на востраве ваенных наёмнікаў—іўдзеяў. Мяркуецца, што яны перасяліліся на поўдзень Егіпта пасля захопу Ерусаліма вавіланянамі або нават раней. На Элефанціне існаваў храм Яхвэ, але мясцовыя іўдэі былі політэістамі і шанавалі таксама іншых багоў.
Гістарычная спадчына вострава моцна пацярпела ў XIX ст., калі некаторыя старажытныя пабудовы былі зруйнаваны падчас ваеннай кампаніі Мухамеда Алі. У другой палове XIX ст. пачаліся навуковыя даследаванні.
У нашы дні на востраве працуе Асуанскі музей, развіваецца турызм. З 2008 г. археалагічныя аб'екты Элефанціны ўваходзяць у спіс сусветнай спадчыны ЮНЕСКА ў складзе зоны «Помнікі Нубіі ад Абу-Сімбел да Філаў».