Эмілі Хёгквіст
Эмілі Сафі Хёгквіст (швед. Sophie Emilie Högqvist; 29 красавіка 1812 — 18 снежня 1846) — шведская тэатральная актрыса. Яна была зоркай Каралеўскага драматычнага тэатра і называлася першай знакамітасцю ў шведскай драматургіі, а таксама вядома як шведская «Аспасія» як за мастацкія здольнасці, так і за літаратурны салон, які яна трымала. У гісторыі яна таксама вядома, як палюбоўніца шведскага караля Оскара I.
| Эмілі Хёгквіст | |
|---|---|
 | |
| Дата нараджэння | 29 красавіка 1812[1][2] |
| Месца нараджэння | |
| Дата смерці | 18 снежня 1846[1] (34 гады) |
| Месца смерці |
|
| Грамадзянства | |
| Дзеці | Hjalmar Högqvist[d] і Max Högqvist[d] |
| Прафесія | гаспадыня літаратурнага салону, акцёрка, тэатральная актрыса |
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |
Біяграфія правіць
Эмілі Хёгкіст была дачкой Андэрса Хёгкіста, дварэцкага графа Карла Дэ Гіра, і Ганны Беаты Гедваль. Яна была сястрой акцёраў Жана Хёгквіста і Ганны Хёгквіст.
Ранні перыяд жыцця правіць
У 1821 годзе яе маці паступіла ў балетную школу Каралеўскай школы драматычнага тэатра. У школе яна была вучаніцай Караліны Бок. Падчас свайго знаходжання ў якасці студэнткі, яна ўдзельнічала ў «Selinderska Barntheatern», дзіцячым тэатры пад кіраваннем Андэрса Селіндэра.
Эмілі Хёгкіст у пачатку жыцця займалася прастытуцыяй. Прафесія бацькі падвяргала яе зацікаўленасці прадстаўнікоў вышэйшага саслоўя мужчын, а маці, як вядома, ладзіла балі, на якія яна запрашала студэнтаў акцёрскай школы, у тым ліку дачку, і знаёміла з багатымі мужчынамі. Акрамя таго, у Каралеўскім драматычным тэатры таксама праходзілі балі, у якіх мужчыны маглі плаціць за прывілей танцаваць са студэнткай Каралеўскай школы драматычнага тэатра.[3] І балі, якія праводзіла яе маці, і тэатральныя балі ўспрымаліся з пэўнай падазронасцю, бо сітуацыя, у якой багатыя мужчыны былі прадстаўлены бедным студэнткам-акцёркам, лічылася магчымасцю заняцца прастытуцыяй. Вядома, што гэта адбывалася ў пэўных выпадках, а ў выпадку з Эмілі Хёгкіст, як вядома, яна была прастытуткай з-за маці, якая знаёміла яе з багатымі пажылымі мужчынамі-заступнікамі ў 1826 годзе, пасля заканчэння семестра ў школе ва ўзросце 14 гадоў.
Аўгуст Бланш аднойчы заўважыў пра маці Эмілі Хёгкіст: «Божа, ратуй кожнае дзіця ад такой маці!»[4]
У перыяд з 1826 па 1828 год яна гастралявала ў Швецыі ў якасці члена вандроўнай тэатральнай кампаніі Андэрса Петэра Бергрэна. Пасля вяртання ў сталіцу ў 1828 годзе яна была заручана ў Каралеўскім драматычным тэатры ў Стакгольме.
Кар’ера правіць
У 1828 годзе Эмілі Хёгкіст дэбютавала ў Каралеўскім драматычным тэатры ў спектаклі «Qväkaren», у 1831 годзе атрымала кантракт.
У першыя гады кар’еры яе крытыкавалі за слабы і пранізлівы голас і называлі няўпэўненай у сваіх рухах на сцэне.[4] Аднак у 1834 годзе яна здзейсніла паездку ў Парыж, дзе вывучыла сучасныя французскія метады акцёрскага майстэрства, пасля чаго, як кажуць, палепшылася, навучылася дзейнічаць на сцэне з большай упэўненасцю ў сабе, як апранацца з большым майстэрствам у адпаведнасці з яе ролямі, і набыла лепшы кантроль над яе голасам. Пасля яе вяртання была прадастаўлена важная магчымасць прадэманстраваць сябе, калі зорная актрыса Сара Торслаў, вядомая як вядучая «сентыментальная актрыса» і камедыйная актрыса Каралеўскага драматычнага тэатра, сышла пасля забастоўкі акцёраў 1834 года, пасля чаго давялося замяніць яе, выявілася, што Хёгкіст выконвала ролі, якія звычайна адводзіліся Торслаў, пасля таго, як зорная актрыса Шарлота Эрыксан не змагла выканаць іх задавальняюча, бо яны не былі ў яе жанры. Эмілі Хёгвіст атрымала шанец і з такім поспехам, што, як паведамляецца, яна заваявала не толькі старых прыхільнікаў Торслаў, але і набыла шырокае кола сваіх прыхільнікаў, і з гэтага года яе лічылі адной з самых вядомых актрыс Каралеўскага драматычнага тэатра.
Яна зрабіла другую навучальную паездку ў Парыж летам 1837 года, падчас якой брала ўрокі ў мадмуазэлі Марс, якой яна захаплялася як узорам для пераймання, пасля чаго, як кажуць, яе прыроджаны талент цалкам расквітнеў, і гледачы яе прынялі з энтузіязмам па вяртанні ў Стакгольм у сезон 1837-38 гадоў.[4] Яе заробак можа паказаць рост кар’еры: у 1835 годзе Эмілі Хёгкіст дасягнула заработнай платы ў 1200, а мінімальны заробак сярэдняй актрысы складаў 200, а прымадона Каралеўскай шведскай оперы Генрыетта Відэрберг атрымалівала 1600.
Эмілі Хёгкіст у першую чаргу адзначылася ролямі ў модным тады жанры французскіх салонных камедый, якія часта граў Яўген Скрайб, і «пераўзышла грацыёзным какецтвам і любімай духоўнасцю» — лічыцца, што яна дасягнула найлепшага поспеху ў камедыі, дзе яе «мяккая індывідуальнасць і нетрадыцыйная акцёрская гульня адзначылі трыумф».[4] Яе не толькі паважалі як актрысу, але яе прыгажосць таксама прыцягвала вялікую ўвагу, і Фрыц фон Дардэль апісаў яе: «Гэтая актрыса, магчыма, яшчэ больш славілася сваёй прыгажосцю і мілатой, чым талентам. Яна была вельмі высокая і худая, са скурай ружы і лілеі, выдатнымі рысамі твару і прыгожымі светлымі валасамі, а таксама была добрай духам і прыемнай». Сярод яе найбольш вядомых роляў былі «Qväkaren och dansaren» (Квакер і танцор) Яўгена Скрайба, «Shakspears Kär» (Каханне Шэкспіра), Жанна д’Арк у «Jungfrun av Orleans» (Дзева Латарынгіі) Фрыдрыха Шылера, галоўная роля ў «Мэры Сцюарт» і Афеліі ў «Гамлеце». Улетку 1839 года яна зрабіла трэцюю вучэбную паездку ў Парыж, і пасля яе вяртання, яна прынесла з сабой камедыю «Richelieus Första vapenbragd» (Першы баявы Рышэлье) па Баярду і Дзюмануару, якую яна пераклала на шведскую і ў якой была высока ацэнена роля маладога герцага дэ Рышэлье (1842). Як адзначаецца, яна выканала 125 роляў у тэатры за сваю кар’еру ў перыяд 1828-45 гадоў, а таксама яна гастралявала ў Фінляндыі.
Апошні выступ яна зрабіла 7 снежня 1845 года. У тэатры яе змяніла Зэльма Хедзін. Хёгкіст была адной з трох вядомых шведскіх артыстак, якіх афіцыйна адзначылі ў мемарыяле вядомых шведскіх акцёраў у 1847 годзе.
Асабістае жыццё правіць
У 1831-33 у Эмілі Хёгкіст быў раман з брытанскім дыпламатам Джонам Блумфілдам, другім баронам Блумфілда, які размясціў яе ў апартаментах. З ім у яе нарадзілася дачка Тэкла ў кастрычніку 1833 года.[4]
Паведамляецца, што кароль Швецыі Карл XIV Юхан прафінансаваў навучальную паездку Эмілі Хёгкіст летам 1834 года ў Парыж, бо яго сын, кронпрынц Оскар, палюбіў яе, і кароль пажадаў пазбавіцца ад яе.[4] Аднак пасля яе вяртання ў Стакгольм Оскар і Эмілі сталі закаханымі, і восенню 1836 года Оскар заплаціў Эмілі Хёгкіст для пераезду ў «пышны будан» у Густава Адольфсторга 18, які быў вядомы сваім «Азіяцкай раскошай». Як вядома наследны прынц Оскар чаргаваў ночы са сваёй «перашай сям’ёй» у Стакгольмскім палацы і сваю «другую сям’ю» паблізу ад Густафа Адольфсторга 18. У Эмілі і Оскара было двое сыноў: Яльмар і Макс. Макс быў названы ў гонар Максіміліяна дэ Багарна, шурына Оскара. Двух хлопчыкаў неафіцыйна называлі «князямі Лапландыі».[5] Макс вырас купцом у Кітаі, дзе і памёр у 1872 годзе. Яльмар памёр у 1874 годзе у Лондане.
Эмілі Хёгкіст была інтэлектуалам і кожны чацвер праводзіла літаратурны салон для шведскага мастацкага свету мастакоў і пісьменнікаў. Характэрна, што большасць гасцей у яе салонах былі мужчыны, бо жанчыны баяліся мець зносіны з ёй прыватна з-за яе рэпутацыі куртызанкі. Былі адзначаны некаторыя выключэнні, такія як Мала Хёк і Эліз Фрэслінд.[3] Яна праводзіла лета ў Фрамнес на Юргордэне. Нягледзячы на тое, што яна моцна загразла ў даўгах, падтрымка наследнага прынца Оскара пазбавіла яе ад фінансавых праблем, і яна актыўна займалася дабрачыннасцю [4] Адзначаецца, што яна выступала заступніцай брата Жана (Ёхана Ісака) Хёгквіста (1814 – 1850), які некаторы час быў папулярным акцёрам, але не займаўся кар’ерай з-за алкагалізму: Эмілі Хёгкіст аплаціла яго паездку у Злучаныя Штаты, але ён вярнуўся ў год яе смерці, якая, як кажуць, моцна закранула яго, і ён памёр усяго праз тры гады. Таксама адзначаецца, што яна падтрымлівала былую оперную спявачку Генрыетту Відэрберг, якая жыла ў глыбокай галечы пасля заканчэння кар’еры.
З 1842 года Эмілі Хёгкіст пакутавала на праблемы са здароўем, выкліканых прагрэсавальным туберкулёзам, і правяла лета ў Рыме, дзе яе адзначыла шведская калонія мастацтва.[4] Здароўе паправілася, і пасля вяртання яна наведала дачку і сыноў у Гамбургу, пазнаёмілася з Эмілем Кі, які быў на 10 гадоў маладзейшы за яе, і стаў яе апошнім каханым.
Улетку 1845 года яна здзейсніла падарожжа па здароўі ў Карлсбад, але хвароба прагрэсавала да такой ступені, што яна ўжо не змагла аднавіцца ў дастатковай ступені, каб займацца працай, і яе апошні сезон 1845-46 быў няўдалым; пасля апошняга выступу ў снежні 1845 года яна была прыкавана да ложка да мая 1846 года.[4] У ліпені 1846 года яна пакінула Швецыю, спрабуючы знайсці лекі для спажывання ў шэрагу санаторыяў Германіі і Швейцарыі, перш чым адправіцца ў Італію. Яна памерла ў Турыне 18 снежня 1846 года.
У мастацкай літаратуры правіць
Адносіны паміж Эмілі Хёгкіст і Оскарам I былі паказаны ў фільме Эмілі Хёгкіст ў галоўнах ролях зняліся Сігнэ Хаса і Георг Райдберг (1939), адзін з самых дарагіх зробленых ў Швецыі фільмаў у 1930 годзе.
Галерэя правіць
-
Літаграфія, зробленая Ёханам Кардонам па малюнку Марыі Рэль -
Эмілі Хёгквіст у ролі Тэбэ ў «Анджэла Маліперы». Літаграфія Вільгельма Вольфарта. 1846 год -
Эмілі Хёгквіст у ролі Джорджыны
Зноскі
- ↑ а б S Emilie Högqvist — 1917.
- ↑ а б Jakob och Johannes kyrkoarkiv, Födelse- och dopböcker, SE/SSA/0008/C I a/20 (1807-1827), bildid: C0054706_00091 — С. 109. Праверана 16 красавіка 2018.
- ↑ а б Nordin Hennek, Ingeborg: Mod och försakelser. Livs- och yrkesbetingelser för Konglig Theaterns skådespelerskor 1813—1863. Gidlunds. Södertälje (1997)
- ↑ а б в г д е ё ж з S Emilie Högqvist, urn:sbl:14018, Svenskt biografiskt lexikon (art av Erik Wikland), hämtad 2018-06-11.
- ↑ Söderhjelm & Palmstierna in Oscar I, Bonniers, Stockholm 1944, p. 279
Літаратура правіць
- Anteckningar om svenska qvinnor (па-шведску)
- Nordisk familjebok / Uggleupplagan. 8. Feiss — Fruktmögel (па-шведску)
- Österberg, Carin, Lewenhaupt, Inga & Wahlberg, Anna Greta, Svenska kvinnor: föregångare nyskapare, Signum, Lund, 1990 1990 (па-шведску)
- Nordensvan, Georg, Svensk teater och svenska skådespelare från Gustav III till våra dagar. Förra delen, 1772—1842, Bonnier, Stockholm, 1917 [’Swedish theatre and Swedish actors from Gustav III to our days. First Book 1772—1842’] (па-шведску)
- Nordensvan, Georg, Svensk teater och svenska skådespelare från Gustav III till våra dagar. Senare delen, 1842—1918, Bonnier, Stockholm, 1918 [’Swedish theatre and Swedish actors from Gustav III to our days. Second Book 1842—1918’] (па-шведску)