Эрык I (кароль Даніі)

Эрык I Добры, або Велікадушны (дацк.: Erik 1. Ejegod; 1070? — 10 ліпеня 1103) — кароль Даніі. Адзін з сыноў караля Свена II Эстрыдсена, быў абраны каралём пасля смерці свайго брата Олафа.

Эрык I
манарх Даніі 1095 — 1103
Папярэднік	Олаф I, кароль Даніі
Пераемнік	Нільс
Нараджэнне	каля 1056[…] Слангеруп[d], камуна Слангеруп[d], амт Фрэдэрыксборг[d], Данія, Каралеўства Данія
Смерць	10 ліпеня 1103 Пафас[d], раён Пафас[d], Кіпр
Месца пахавання	Пафас[d]
Род	Эстрыдсены
Бацька	Свен II Эстрыдсен
Жонка	Бодыль Тургатсдатэр[d]
Дзеці	Кнуд Лавард, Харальд Дзіда[d], Эрык II Памятлівы і Рагнхільда Эрыксдацір[d]
Веравызнанне	хрысціянства
Дзейнасць	манарх
Медыяфайлы на Вікісховішчы

У часы Кнуда IV Эрык падтрымліваў яго, быў прызначаны ярлам Зеландыі. Падчас сялянскага паўстання, якое прывяло да гібелі Кнуда, бег у Швецыю. Вярнуўся ў 1095, у тым жа годзе быў абраны каралём.

Эрыку атрымалася аднавіць аўтарытэт каралеўскай улады ў народзе, змяніўшы падаткі, акрамя таго, неўрадлівыя гады ў Паўночнай Еўропе падышлі да канца. Вайна з вендамі, якія выцясняюцца германцамі, таксама была ўдалай — датчанам атрымалася захапіць важны для налётаў вендаў востраў Руген.

У 1098 Эрык падарожнічаў да Святога прастола ў Рым, дзе дамогся кананізацыі Кнуда (1101) і незалежнасці ад архібіскупа Гамбурга-Брэмена (у 1103 было заснавана архібіскупства ў Лундзе — першае архібіскупства ў Скандынавіі). У 1103 Эрык адправіўся ў паломніцтва ў Іерусалім, незадоўга да гэтага адбіты крыжакамі ў мусульман. Па дарозе Эрык пабываў у Ноўгарадзе, быў прыняты імператарам Аляксеем I Камнінам у Канстанцінопалі, аднак сваёй мэты не дасягнуў, з прычыны таго, што памёр у Пафасе на Кіпры.

Спасылкі

• Min Verdenshistorien — Middelalderen 1087—1499 Архівавана 14 лютага 2004. af Søren Sørensen