Андрэй Уладзіміравіч

(пам. 1450-я) князь лагойскі

Андрэй Уладзіміравіч (каля 1390—1457?) — князь, адзін з найбуйнейшых праваслаўных магнатаў Вялікага Княства Літоўскага.

Андрэй Уладзіміравіч
Нараджэнне 1390
Смерць не раней за 1455 і не пазней за 1459
Род Гедзімінавічы і Альгердавічы[1]
Бацька Уладзімір Альгердавіч[2]
Жонка Марыя[d][3]
Дзеці Аўдоцця Андрэеўна[d][1] і Глеб Андрэевіч[d][2]
Веравызнанне праваслаўе

Біяграфія

правіць

Малодшы сын кіеўскага князя Уладзіміра Альгердавіча, брат Алелькі (Аляксандра) і Івана Бельскага. Пасля смерці бацькі Андрэй Уладзіміравіч, у адрозненне ад братоў удзельнага княства не атрымаў, а быў служылым князем, але займаў высокае становішча. Паходжанне забяспечвала яму месца ў гаспадарскай радзе. Ад вялікага князя літоўскага атрымаў уладанні ў розных краях ВКЛ, валодаў Лагойскам, Гайнай і Камянцом на поўнач ад Менска, Палонна ў Віцебскай зямлі, Славянскам і Магільна ў вярхоўях Нёмана, сялом Белым (на месцы цяперашняга Лепеля).

Сям’я

правіць

Жанаты быў з Марыяй Іванаўнай з «паноў Чарэйскіх»[4]. Сваіх дзяцей Глеба і Еўдакію перажыў.

Пасля смерці Андрэя Уладзіміравіча адна частка маёнткаў вярнулася да вял. князя, другая адышла ўнучцы — Фядоры Рагацінскай, жонцы кн. Івана Кобрынскага, трэцяя, сяло Белае (сучасны Лепель) — родзічам жонкі, панам Чарэйскім.

Зноскі

правіць
  1. а б Kniaziowie litewsko-ruscy od końca czternastego wieku / пад рэд. J. WolffWarszawa: 1895. — С. 337–338.
  2. а б Kniaziowie litewsko-ruscy od końca czternastego wieku / пад рэд. J. WolffWarszawa: 1895. — С. 337.
  3. Kniaziowie litewsko-ruscy od końca czternastego wieku / пад рэд. J. WolffWarszawa: 1895. — С. 169, 337–338, 670.
  4. Маецца на ўвазе баярын Іван Чарэйскі і 5 яго сыноў, братоў Марыі. Місаіл — праваслаўны смаленскі епіскап, заснаваў у сваёй частцы Чарэйскага маёнтка, на возеры Галаўлі, манастыр у імя св. Троіцы, паводле тастаменту Місаіла права апекі над Чарэйскім манастыром атрымаў Багдан Сапега; Міхаіл Пструх — ахвяраваў у 1454 на карысць Чарэйскага манастыра св. Троіцы землі каля азёр Галаўля і Чарэя; Дашка — яго сыны (Іван, Васіль, Алехна і Сенька) каля 1475 падаравалі Чарэйскаму манастыру ўрочышча Клубінічы (зараз — вёска на поўначы Крупскага раёна). Адзін з сыноў Дашкі — Сенька Дашкавіч, меў сына Васька Сенькавіч (узг. да 1524); Сенька — меў дачку Марыю, жонку Фёдара Фёдаравіча Друцкага-Саколінскага; Мікіта — меў сына Ждана і ўнука Льва Жданавіча (узг. 1602).

Літаратура

правіць