Арман, сапраўднае імя — Арман П’ер Фернандэс (фр. Arman, Armand Pierre Fernandez; 17 лістапада 1928, Ніца — 22 кастрычніка 2005, Нью-Ёрк) — французскі і амерыканскі мастак, калекцыянер, адзін з заснавальнікаў новага рэалізму.

Арман
фр.: Armand
Фатаграфія
Дата нараджэння 17 лістапада 1928(1928-11-17)[1][2][…]
Месца нараджэння
Дата смерці 22 кастрычніка 2005(2005-10-22)[5][1][…] (76 гадоў)
Месца смерці
Месца пахавання
Грамадзянства
Жонка Éliane Radigue[d]
Дзеці Yves Arman[d]
Род дзейнасці мастак, скульптар, дзеяч выяўленчага мастацтва, дызайнер упрыгожванняў, ілюстратар, рысавальнік, перформер
Жанр сучаснае мастацтва[d][7]
Вучоба
Мастацкі кірунак Nouveau réalisme[d][8]
Член у
Узнагароды
Officer of the National Order of Merit
Сайт armanstudio.com (англ.)
Подпіс Выява аўтографа
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Арман вывучае да 1949 года ў Ніцы філасофію, матэматыку і дэкаратыўнае мастацтва. У 1947 годзе знаёміцца ​​з Івам Кляйнам. Пад уплывам апошняга захапляецца будызмам, астралогіяй і вучэннем розенкрэйцэраў. У 1949—1951 гадах вывучае ў Парыжы археалогію і ўсходнія культуры. У гэты ж час пачынае займацца жывапісам, піша карціны ў сюррэалістычнай манеры.

У 1953 годзе, пасля заканчэння ваеннай службы ў Індакітаі, вяртаецца ў Ніцу, жэніцца з Эліян Радзіг (кампазітар; развяліся ў 1971) і працягвае маляваць, пры гэтым схіляючыся ўсё больш да абстракцыянізму. У гэты час знаходзіцца пад моцным уплывам творчасці Сержа Палякова, Джэксана Полака і Курта Швітэрса. У 1956 годзе адбылася першая выстава прац Армана, у Парыжы. У 1957—1958 гады мастак падарожнічае па Турцыі, Афганістане і Іране.

З 1959 года Арман пакідае жывапіс амаль на 30 гадоў.

У 1971 годзе Арман стварае аб’екты з поліэстэру і плексігласа, у 1975 годзе наведвае Егіпет, у 1978 годзе ўстанаўлівае буйнафарматныя скульптуры ў Дыжоне і Дзірбарне (штат Мічыган, ЗША). У 1979 годзе здзяйсняе паездкі ў КНР і СССР.

У 1988 годзе Арман вяртаецца да жывапісу і стварае 13 палотнаў — ілюстрацый да паэзіі Арцюра Рэмбо (знаходзяцца ў парыжскім цэнтры Жоржа Пампіду). У яго творчасці гэтага часу злучаюцца абстрактны экспрэсіянізм і «новы рэалізм». У 1991 годзе ствараецца серыя партрэтаў вялікіх кампазітараў — ад Баха да Бартака, выкананая з музычных інструментаў, найбольш тыповых для кожнага кампазітара.

Зноскі