Асветніцтва

(Пасля перасылкі з Асветнік)

Эпоха Асветніцтва — адна з ключавых эпох у гісторыі еўрапейскай культуры, звязаная з развіццём навуковай, філасофскай і грамадскай думкі. У аснове гэтага інтэлектуальнага руху ляжалі рацыяналізм і вальнадумства.

Пачаўшыся ў Англіі пад уплывам навуковай рэвалюцыі XVII стагоддзя, гэты рух распаўсюдзіўся на Францыю, Германію, Расію і ахапіў іншыя краіны Еўропы. Асабліва уплывовымі былі французскія асветнікі, якія сталі «ўладарамі дум». Прынцыпы Асветніцтва былі пакладзены ў аснову амерыканскай Дэкларацыі незалежнасці і французскай Дэкларацыі правоў чалавека і грамадзяніна.

Інтэлектуальны рух гэтай эпохі аказаў вялікі ўплыў на якія рушылі змены ў этыцы і сацыяльным жыцці Еўропы і Амерыкі, барацьбу за нацыянальную незалежнасць амерыканскіх калоній еўрапейскіх краін, адмену рабства, фармуляванне правоў чалавека. Акрамя таго, яно пахіснула аўтарытэт арыстакратыі і ўплыў царквы на сацыяльнае, інтэлектуальнае і культурнае жыццё.

Адносна датыроўкі дадзенай светапогляднай эпохі адзінага меркавання не існуе. Адны гісторыкі адносяць яе пачатак да канца XVII стагоддзя, іншыя — да сярэдзіны XVIII стагоддзя[1]. У XVII стагоддзі асновы рацыяналізму закладваў Дэкарт ў сваёй працы «Развага аб метадзе» (1637). Канец эпохі Асветніцтва нярэдка звязваюць са смерцю Вальтэра (1778) або з пачаткам Напалеонаўскіх войнаў (1800—1815)[2]. У той жа час ёсць меркаванне аб прывязцы межаў эпохі Асветніцтва да дхвюх рэвалюцый: «Слаўнай рэвалюцыі» ў Англіі (1688) і Вялікай французскай рэвалюцыі (1789).

Сутнасць

правіць

У эпоху Асветніцтва адбывалася адмова ад рэлігійнага светаразумення і зварот да розуму як да адзінага крытэрыю пазнання чалавека і грамадства. Упершыню ў гісторыі было пастаўлена пытанне аб практычным выкарыстанні дасягненняў навукі ў інтарэсах грамадскага развіцця.

Навукоўцы новага тыпу імкнуліся распаўсюджваць веданне, папулярызаваць яго. Веданне не павінна быць больш выключным валоданнем некаторых прысвечаных і прывілеяваных, а павінна быць даступна ўсім і мець практычную карысць. Яно становіцца прадметам грамадскай камунікацыі, грамадскіх дыскусій. У іх цяпер маглі прымаць удзел нават тыя, хто традыцыйна быў выключаны з вучобы — жанчыны. З’явіліся нават спецыяльныя выданні, разлічаныя на іх, напрыклад, у 1737 годзе кніга «Ньютаніянізм для дам» аўтара Франчэска Альгароці.

Кульмінацыяй гэтага імкнення папулярызаваць веды стала выданне Дзідро і інш. «Энцыклапедыі» (1751—1780) у 35 тамах. Гэта быў самы паспяховы і значны «праект» стагоддзя[3]. Гэта праца сабрала разам усё назапашанае чалавецтвам да таго часу веданне. У ім даступна тлумачыліся ўсе бакі свету, жыцця, грамадства, навук, рамёствы і тэхнікі, паўсядзённых рэчаў. І гэтая энцыклапедыя была не адзінай у сваім родзе. Ёй папярэднічалі іншыя, але толькі французская стала такой знакамітай. Так, у Англіі Ефраім Чэмберс ў 1728 годзе апублікаваў двухтомную «Цыклапедыю» (па-грэчаску «кругавое навучанне», словы «-педыя» і «педагогіка» — аднакарэнныя). У Германіі ў 1731—1754 гадах Ёхан Цэдлер выдаў «Вялікі універсальны лексікон» (Großes Universal-Lexicon) у 68 тамах. Гэта была самая вялікая энцыклапедыя XVIII стагоддзя. У ёй было 284 000 ключавых слоў. Да параўнання: у французскай «Энцыклапедыі» іх было 70 000. Але, па-першае, яна стала больш знакамітай, і ўжо сярод сучаснікаў, таму што яе пісалі знакамітыя людзі свайго часу, і гэта было ўсім вядома, у той час як над нямецкім лексіконам працавала мноства нікому невядомых аўтараў. Па-другое: яе артыкулы былі больш спрэчнымі, палемічнымі, адкрытымі духу часу, часткова рэвалюцыйнымі; іх выкрэслівала цэнзура, былі ганенні. Па-трэцяе: у той час міжнароднай навуковай мовай была ўжо французская, а не нямецкая.

Адначасова з агульнымі энцыклапедыямі з’яўляюцца і спецыяльныя, і для розных асобных навук, якія тады перараслі ў асобны жанр літаратуры.

Латынь перастала быць навуковай мовай. На яе месца прыходзіць французская мова. Звычайная ж літаратура, ненавуковая, пісалася на нацыянальных мовах. Сярод навукоўцаў разгарэлася тады вялікая спрэчка аб мовах: ці могуць сучасныя мовы выцесніць латынь. На гэтую тэму, ды і наогул пра пытанне перавагі паміж антычнасцю і сучаснасцю, Джонатан Свіфт, знакаміты асветнік і аўтар «Вандраванняў Гулівера», напісаў, напрыклад, сатырычны аповед «Бітва кніг» (The Battle of the books), апублікаваны у 1704 годзе. У прыпавесці пра павука і пчалу, якая змяшчаецца ў гэтым аповедзе, ён выдатна і дасціпна выказаў сутнасць спрэчкі паміж прыхільнікамі антычнай і сучаснай літаратуры.

Асноўным імкненнем эпохі было знайсці шляхам дзейнасці чалавечага розуму натуральныя прынцыпы чалавечага жыцця (натуральная рэлігія, натуральнае права, натуральны парадак эканамічнага жыцця фізіякратаў і т. п.). З пункту гледжання такіх разумных і натуральных пачалі падвяргаліся крытыцы ўсе формы і адносіны, якія гістарычна склаліся і фактычна існавалі (станоўчая рэлігія, станоўчае права і т. п.).

Перыядызацыя па Г. Мэю

правіць

У поглядах мысляроў гэтай эпохі шмат супярэчнасцей. Амерыканскі гісторык Генры Мэй (Henry F. May) вылучаў у развіцці філасофіі гэтага перыяду чатыры фазы, кожная з якіх у нейкай ступені адмаўляла папярэднюю.

Першай была фаза ўмеранага або рацыянальнага Асветніцтва, яна асацыявалася з уплывам Ньютана і Лока. Для яе характэрны рэлігійны кампраміс і ўспрыманне Сусвету як упарадкаванай і ураўнаважанай структуры. Гэтая фаза Асветніцтва з’яўляецца натуральным працягам гуманізму XIV—XV стагоддзяў як чыста свецкага культурнага напрамку, які характарызуецца прытым індывідуалізмам і крытычным стаўленнем да традыцый. Але эпоха Асветніцтва аддзеленая ад эпохі гуманізму перыядам рэлігійнай рэфармацыі і каталіцкай рэакцыі, калі ў жыцці Заходняй Еўропы зноў ўзялі перавагу тэалагічныя і царкоўныя пачаткі. Асветніцтва з’яўляецца працягам традыцый не толькі гуманізму, але і перадавога пратэстантызму і рацыяналістычнага сектанцтва XVI і XVII стагоддзяў, ад якіх ён атрымаў у спадчыну ідэі палітычнай волі і свабоды сумлення. Падобна гуманізму і пратэстантызму, Асветніцтва ў розных краінах атрымлівала мясцовы і нацыянальны характар. З найбольшай выгодай пераход ад ідэй рэфармацыйнай эпохі да ідэй эпохі Асветніцтва назіраецца ў Англіі канца XVII і пачатку XVIII стагоддзяў, калі атрымаў сваё развіццё дэізм, які быў у вядомай ступені завяршэннем рэлігійнай эвалюцыі рэфармацыйнай эпохі і пачаткам так званай «натуральнай рэлігіі», якую прапаведавалі асветнікі XVIII ст. Існавала адчуванне Бога як Вялікага Архітэктара, спачылага ад сваіх прац у сёмы дзень. Людзям ён дараваў дзве кнігі — Біблію і кнігу прыроды. Такім чынам, разам з кастай святароў вылучаецца каста навукоўцаў.

Паралелізм духоўнай і свецкай культуры ў Францыі паступова прывёў да дыскрэдытацыі першай за ханжаства і фанатызм. Гэтую фазу Асветніцтва называюць скептычнай і звязваюць з імёнамі Вальтэра, Гольбаха і Юма. Для іх адзінай крыніцай нашага пазнання з’яўляецца непрадузяты розум. У сувязі з гэтым тэрмінам стаяць іншыя: асветнікі, асветная літаратура, адукаваны (або асветніцкі) абсалютызм. Як сінонім гэтай фазы Асветніцтва ўжываецца выраз «філасофія XVIII стагоддзя».

За скептычнай была рэвалюцыйная фаза, у Францыі асацыяваная з імем Русо, а ў Амерыцы — Пейна і Джэферсана. Характэрнымі прадстаўнікамі апошняй фазы Асветніцтва, якая атрымала распаўсюджванне ў XIX ст., з’яўляюцца такія філосафы як Томас Рыд і Фрэнсіс Хатчэсан, што вярнуліся да умераных поглядаў, павазе да маральнасці, законнасці і парадку. Гэтую фазу называюць дыдактычнай[4].

Рэлігія і мараль

правіць

Характэрнай асветніцкай ідэяй з’яўляецца адмаўленне усякага боскага адкрыцця, асабліва гэта кранула хрысціянства, якое лічыцца першакрыніцай памылак і забабонаў. З прычыны чаго выбар упаў на дэізм (Бог ёсць, але ён толькі стварыў Свет, а далей ні ў што не ўмешваецца), як натуральную рэлігію атаясненне з мараллю. Не прымаючы да ўвагі матэрыялістычныя і атэістычныя перакананні некаторых мысляроў дадзенай эпохі, такіх як Дзідро, большасць асветнікаў былі паслядоўнікамі менавіта дэізма, якія з дапамогай навуковых аргументаў спрабавалі даказаць існаванне Бога і стварэнне ім сусвету.

У эпоху Асветніцтва сусвет разглядаўся як дзіўная машына, якая з’яўляецца дзеючай прычынай, а не канчатковай. Бог жа, пасля стварэння сусвету, не ўмешваецца ў яе далейшае развіццё і сусветную гісторыю, а чалавек у канцы шляху не будзе ні асуджаны, ні узнагароджаны ім за свае дзеі. Кіраўніцтвам для людзей у іх маральных паводзінах становіцца лаіцызм, ператварэнне рэлігіі ў натуральную мараль, запаведзі якой з’яўляюцца аднолькавымі для ўсіх. Новая канцэпцыя талерантнасці не выключае магчымасць вызнаваць іншыя рэлігіі толькі ў прыватным жыцці, а не грамадскім.

Роспуск Таварыства Ісуса

правіць

Стаўленне Асветнітцва да хрысціянскай рэлігіі і да яе сувязі з грамадзянскай уладай былі не ўсюды аднолькавыя. Калі ў Англіі барацьба супраць абсалютнай манархіі была ўжо часткова вырашана дзякуючы акту «Біль аб правах» 1689 года, які афіцыйна паклаў канец рэлігійным пераследаванням і адсунуў веру ў сферу суб’ектыўна-індывідуальную, то ў кантынентальнай Еўропе Асветніцтва захавала жорсткую непрыязнасць да каталіцкай царквы. Дзяржавы пачалі займаць пазіцыю незалежнасці ўнутранай палітыкі ад ўплыву папства, а таксама ўсё большага абмежавання аўтаноміі курыі ў царкоўных пытаннях.

Езуіты, непрымірымыя абаронцы папскага аўтарытэту, на фоне росту канфлікту паміж царквой і дзяржавай, а таксама грамадскай думкі, якая заклікала да знішчэння ордэна, былі выгнаныя амаль з усіх еўрапейскіх краін. У 1759 годзе яны былі выцесненыя з Партугаліі, далей была Францыя (1762) і Іспанія (1769). У 1773 годзе Папа Клімент XIV апублікаваў булу Dominus ac Redemptor, у якой пастанавіў распусціць Таварыства Езуса. Уся маёмасць ордэна была канфіскавана і, у большай яго частцы, накіравана на стварэнне грамадскіх месцаў кантраляваных дзяржавай. Аднак езуіты цалкам не зніклі з Еўропы, так як у Расіі Кацярына Вялікая, хоць і была вельмі блізкая да ідэі Асветніцтва, адмовілася публікаваць папскае бярвенне аб роспуску.

Гістарычны нарыс

правіць

Асветніцтва ўзнікла ў заходнееўрапейскіх краінах (Англія, Францыя і інш.). Асветнікі выказваліся за ўстанаўленне «царства розуму», заснаванага на прынцыпах свабоды, братэрства і роўнасці ўсіх людзей, арыентаваліся на прынцып «натуральнага права», паводле якога кожны чалавек мае права на асабістую свабоду і поўнае выяўленне сваіх здольнасцей, поглядаў. Яны выкарыстоўвалі навуковыя адкрыцці і дасягненні ў галіне прыродазнаўства, гуманітарных ведаў у барацьбе супраць феадальна-царкоўнай ідэалогіі, абсалютысцкіх рэжымаў, схаластычных метадаў адукацыі і выхавання, дагматычнага мыслення.

XVIII стагоддзе ўвайшло ў гісторыю як «эпоха Асветніцтва», падчас якой сфармавалася адмысловая культура Асветніцтва, для якой было характэрна ўзмацненне свецкіх пачаткаў, большая вытанчанасць, лёгкасць і меншая ўзвышанасць, глыбіня (у параўнанні з папярэднім перыядам), своеасаблівая цяга да геданізму, пачуццёвага задавальнення, заангажаванасць у працэсы грамадска-палітычнага жыцця. Сярод усіх відаў культуры на першыя месцы выйшлі філасофія, музыка і тэатр, якія нават адцяснілі на другі план выяўленчае мастацтва. Хутка пачала развівацца навука, якая разам з філасофіяй лічылася найлепшым увасабленнем магчымасцей чалавечага розуму. Асноўнымі стылямі мастацкай культуры па-ранейшаму заставаліся барока і класіцызм, аднак узніклі і новыя стылі — ракако і сентыменталізм.

Найбольш яркімі творцамі эпохі Асветніцтва былі: у філасофіі — Вальтэр, Ж.-Ж. Русо, Д. Дзідро, І. Гердэр; у літаратуры — І. В. Гётэ, Ф. Шылер, Дж. Свіфт, Д. Дэфо; у музыцы — І. С. Бах, В. А. Моцарт, Г. Гендэль, І. Гайдн; у выяўленчым мастацтве — Ж. А. Фраганар, Ж. Л. Давід, Ф. Бушэ, А. Вато і інш. У эпоху Асветніцтва ідэалам чалавека лічылася адукаваная, высокакультурная асоба, якая схільная да прагрэсіўных новаўвядзенняў, вызначаецца рацыяналістычным мысленнем, скептычнымі адносінамі да рэлігійных догмаў.

Сучасная еўрапейская філасофская і палітычная думка, напрыклад, лібералізм, шмат у чым бярэ свае падставы з эпохі Асветніцтва. Філосафы нашых дзён лічаць асноўнымі цнотамі Асветніцтва строгі геаметрычны парадак мыслення, рэдукцыянізму і рацыяналізму, супрацьпастаўляючы іх эмацыйнасці і ірацыяналізму. У гэтых адносінах лібералізм абавязаны Асветніцтву сваёй філасофскай базай і крытычным стаўленнем да нецярпімасці і забабонаў. Сярод вядомых філосафаў, якія прытрымліваюцца падобных поглядаў — Берлін і Хабермас.

Ідэі Асветніцтва ляжаць таксама ў аснове палітычных свабод і дэмакратыі як базавых каштоўнасцей сучаснага грамадства, а таксама арганізацыі дзяржавы як самакіравальнай рэспублікі, рэлігійнай талерантнасці, рынкавых механізмаў, капіталізму, навуковага метаду. Пачынаючы з эпохі Асветніцтва, мысляры настойваюць на сваім праве шукаць ісціну, якой бы яна ні была і чым бы яна ні пагражала грамадскім асновам, не падвяргаючыся пры гэтым пагрозам быць пакаранымі «за Праўду».

Пасля Другой сусветнай вайны разам з нараджэннем постмадэрнізму некаторыя асаблівасці сучаснай філасофіі і навукі сталі разглядацца як недахопы: празмерная спецыялізацыя, няўвага да традыцыі, непрадказальнасць і небяспека непрадбачаных наступстваў, а таксама нерэалістычная ацэнка і рамантызацыя дзеячаў Асветніцтва. Макс Хоркхаймер і Тэадор Адарно нават лічаць, што Асветніцтва ўскосна спарадзіла таталітарызм.

Асветніцтва ў філасофіі

правіць

Важную ролю грала Асветніцтва ў філасофіі, куды прыйшлі рацыяналізм і этыка, як вынік патрабаванне абароны правоў чалавека і змаганне супраць дэспатызму.

Ідэальным прадстаўніком Асветы стаў філосаф, адукаваны чалавек, які выконвае сваю функцыю ў вобласці навукі і грамадства. Адпраўной кропкай яго духоўнага жыцця з’яўляецца розум. Яго галоўная задача складалася ў тым, каб усебакова развіваць свой розум (як гэта выказаў Вальтэр[5] — «клапаціцеся аб вашым садзе») і ім асветнічаць жыццё іншых людзей.

Краіны

правіць

Галандыя

правіць

Пачатак Асветніцтва праявіўся ў Галандыі (17 ст.; Б. Спіноза і інш. дабіваліся пазбаўлення навукі кантроля царквы).

Англія

правіць

У Англіі асветнікі сяр. 17 — 18 ст. (Ф. Бэкан і інш.) выступалі за развіццё ведаў. У 18 ст. Дж. Свіфт, Г. Філдынг і іншыя шырока зацікавіліся народным побытам і звычаямі. Д. Дэфо, стварыўшы вобраз Рабінзона Круза, яскрава праілюстраваў, што разумны чалавек можа застацца чалавекам, выжыць у самых складаных умовах.

Францыя

правіць

У Францыі 18 ст. Вальтэр выступаў за скасаванне саслоўных прывілеяў, ускладаў надзеі на манарха-асветніка; Ж.-Ж. Русо абгрунтаваў права народа на праяўленне свайго волевыяўлення, абвясціў прыватную ўласнасць прычынай грамадскай няроўнасці. Д. Дзідро проціпаставіў рэлігіі і ідэалізму матэрыялізм.

Германія

правіць

У Германіі Асветніцтва ўзнікла ў 2-й пал. 18 ст. ва ўмовах эканамічнай і палітычнай адсталасці краіны; Г. Лесінг, Ф. Шылер, І. Гётэ выступалі ў абарону нацыянальнага адзінства, сцвярджалі, што сродкамі мастацтва можна перавыхаваць чалавека.

У ЗША Асветніцтва праявілася ідэалогіяй барацьбы супраць англійскага абсалютызму (Ф. Франклін, Ф. Джэферсан).

Балгарыя, Сербія, Славакія, Славенія, Чарнагорыя, Чэхія, Харватыя

правіць

Эпоха Асветніцтва ў Балгарыі, Сербіі, Славакіі, Славеніі, Чарнагорыі, Чэхіі, Харватыі і інш. краінах, якія знаходзіліся пад уладай Асманскай або Аўстрыйскай імперый, праявілася як нацыянальнае Адраджэнне — працэс станаўлення нацыянальнай самасвядомасці (кан. 18 — пач. 19 ст.). Народы якія знаходзіліся пад кантролем Асманскай імперыі выступалі супраць яе панавання, а народы, якія залежалі ад Аўстра-Венгрыі выступалі супраць аўстрыйскага абсалютызму.

Развіццё Асветніцтва ў розных краінах мела агульныя рысы і асаблівасці. Агульнай рысай працэсу былі: змаганне за стварэнне або ўзнаўленне нацыянальнай мовы (чэшскай, славацкай, сербскай, славенскай і інш.), развіццё нацыянальнай літаратуры, з’яўленне даследчыкаў нацыянальных фальклораў, распаўсюджванне кнігі на роднай мове і інш.

У гэты перыяд утварыліся першыя рускія ўніверсітэты, бібліятэкі, тэатры, публічныя музеі і адносна незалежная прэса. Хоць у Расійскай імперыі, як і ў іншых еўрапейскіх краінах, у гэтую эпоху адбыліся істотныя змены, адрозненне рускай ад заходняй Асветы складаецца ў тым, што тут не толькі не адбылося зруху грамадскай думкі ў бок развіцця ліберальных ідэй, але наадварот, яны былі сустрэтыя вельмі насцярожана. Асабліва рускае дваранства супрацівілася нападкам на прыгон. Тым не менш, паўстанне Пугачова і Вялікая французская рэвалюцыя і ў Расіі спарадзілі ілюзіі будучых палітычных змен і аказалі значны ўплыў на інтэлектуальнае развіццё грамадства. Асветніцтва ў асобе М. Ламаносава, А. Радзішчава, Д. Фанвізіна і М. Новікава мела антыпрыгонніцкі і рэвалюцыйна-дэмакратычны кірункі; М. Чарнышэўскі і М. Дабралюбаў дапоўнілі іх ідэямі утапічнага камунізму.

Рэч Паспалітая

правіць

Пачатак эпохі Асветніцтва ў Рэчы Паспалітай звязваюць з зараджэннем сацыяльна-палітычнай ідэалогіі ў Польшчы. З-за шматнацыянальнасці краіны Асветніцтва развівалася ў розных кірунках і пераследавала розныя мэты.

Польшча

правіць

Ідэі Асветніцтва ў Польшчы былі распрацаваныя пазней чым у Заходняй Еўропе, паколькі польская буржуазія была вельмі слабая, палітычная сістэма была ў глыбокім крызісе. Перыяд польскага Асветніцтва пачаўся ў 1730-я/1740-я гады, дасягнуўшы піку падчас панавання апошніх каралёў, заканчваецца з трэцім падзелам Рэчы Паспалітай у 1795 годзе, і канчаткова скончаны ў 1822 годзе з прыходам новай эпохі — Рамантызма. Некаторыя вядомыя дзеячы польскага Асветніцтва: Войцех Багуслаўскі, Ян Снядэцкі, Станіслаў Канарскі, Станіслаў Сташыц і інш.

Беларусь

правіць

На Беларусі ідэі Асветніцтва распаўсюдзіліся ў другой палове 17 — пачатку 19 ст. і былі цесна звязаныя як з усходнеславянскім, так і з заходнееўрапейскім Асветніцтвам. Яны знайшлі адлюстраванне ў філасофіі, сацыялогіі, літаратуры і мастацтве, вызначаліся паказам бытавых і этнічных умоў жыцця класаў і сацыяльных груп, праблем аўтаномнасці і адносін да Рэчы Паспалітай і Расійскай імперыі, успрыняцця духоўнай спадчыны мінулага, суіснавання розных пластоў у нацыянальнай культуры. Ідэйныя вытокі Асветніцтва на Беларусі ідуць ад творчасці і дзейнасці прагрэсіўных мысляроў канцы 17 — пачатку 18 ст. К. Лышчынскага, С. Полацкага, І. Капіевіча.

Украіна

правіць

На Украіне Асветніцтва звязана з дзейнасцю Р. Скаварады. Уласныя традыцыі — гэта гуманістычныя ідэі дзеячаў брацтваў і Кіева-Магілянскай акадэміі. Выпускнікі акадэміі сталі ва Украіне першымі носьбітамі ідэй Асветніцтва. Своеасаблівасць украінскага Асветніцтва ў тым, што тут яшчэ не было сярэдняга класа-носьбітаў ідэй Асветніцтва, як у Еўропе, таму ўкраінскія асветнікі — гэта ліберальна-разначынная інтэлігенцыя, аб’яднаная верай у сілу адукацыі.

Літоўскія асветнікі выступалі супраць прыгону сялян, мадэрнізацыю грамадства і выражалі надзею на існаванне ВКЛ, як самастойнай адзінкі. Вядомыя дзеячы Асветніцтва — К. Данелайціс, Купрыян Лукаўскі.

Выбітныя дзеячы эпохі Асветніцтва

правіць
Аўстрыя
правіць
Нідэрланды
правіць
Германія
правіць
Іспанія
правіць
Францыя
правіць
Вялікабрытанія
правіць
Італія
правіць
Рэч Паспалітая
правіць
Швецыя
правіць

Гл. таксама

правіць

Зноскі

  1. Hooker, Richard. The European Enlightenment(недаступная спасылка) (3 кастрычніка 1996). Архівавана з першакрыніцы 29 жніўня 2006. Праверана 14 лютага 2015.
  2. Frost, Martin. The age of Enlightenment(недаступная спасылка) (3 кастрычніка 2008). Архівавана з першакрыніцы 10 кастрычніка 2007. Праверана 18 студзеня 2008.
  3. Stollberg-Rilinger (2010), стр. 187.
  4. Цитируется по: G.Gunn. Early American Writing. Introduction. Penguin Books USA Inc., New York, 1994. Pp.xxxvii-xxxviii.
  5. Раман Candide

Літаратура

правіць
  • Im Hof, Ulrich: Evropa a osvícenství. Nakladatelství Lidové Noviny, Praha 2001. ISBN 80-7106-394-0.
  • История Южных и Западных Славян. Том 1. Средние Века и Новое Время / Г. Ф. Матвеев, З. С. Ненашева. М., издательство МГУ, 1998.
  • Герасіменя В. Асветніцтва // Малая краязнаўчая энцыклапедыя / Ганцавіцкі раённы краязнаўча-інфармацыйны партал — Эл.рэсурс gants-region.info
  • Кізіма С. А., Лянцэвіч В. М., Самахвалаў Дз. С. Гісторыя Беларусі: Курс лекцый. — Мн.: Выд-ва МІК, 2003. — 91 с.
  • Культуралогія: Энцыкл. даведнік / Уклад. Э. Дубянецкі. — Мн.: БелЭн, 2003. ISBN 985-11-0277-6.