Багдан Сямёнавіч Сапега
Багдан Сямёнавіч Сапега (да 1450 — пасля 1512) — пісар гаспадарскі (1471—1488), акольнічы смаленскі (?), намеснік і дзяржаўца мцэнскі і любуцкі (1494—1500), намеснік высокадворскі (1503—1512), выконваў дыпламатычную службу.
| Багдан Сямёнавіч Сапега | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
.jpg) | |||||||
|
|||||||
|
|||||||
| Папярэднік | Вацлаў Неміровіч[d] | ||||||
| Нараджэнне | не пазней за 1449 | ||||||
| Смерць | не раней за 1512 | ||||||
| Род | Сапегі | ||||||
| Бацька | Сямён Сапега[1][2] | ||||||
| Маці | Настасся Паўшанка[d][1][2] | ||||||
| Жонка | Фядора з Друцкіх-Канопляў[d][2][3] | ||||||
| Дзеці | Іван Багданавіч Сапега[4], Януш Багданавіч Сапега[4][5], Фёдар Багданавіч Сапега[d][4], Ганна Багданаўна Сапега[d][6][4] і Багдана Багданаўна Сапега[d][4] | ||||||
_(3).jpg)
Біяграфія
правіцьСтарэйшы сын Сямёна Сапегі, заснавальнік чарэйска-ружанскай лініі Сапегаў.
Праз шлюб у 1475 годзе з княжной Фядорай з Бабіч-Друцкіх-Сакалінскіх атрымаў маёнткі Чарэю, Белую, Тухачова, Лемніцу, Сар’ю, Грэзань, а таксама права апекі над Чарэйскім манастыром з вёскай Клубынічы. Шлюб паспрыяў кар’еры, бо жонка па маці была ў сваяцтве з Альгердавічамі, а цешча — княгіня Марыя Друцкая-Сакалінская з Чарэйскіх, была пляменніцай ўплывовага смаленскага епіскапа Місаіла[7]. Добра ўплывала на кар’еру Багдана дзейнасць роднага брата Івашкі (заснавальніка кодэньскай лініі Сапегаў), канцлера вялікай княгіні Алены Іванаўны, маршалка гаспадарскага, ваяводы віцебскага і падляшскага[7].
Таксама Багдан Сямёнавіч купіў шмат маёнткаў за ўласныя грошы, па абмене з братам Івашкам атрымаў Ельню — склаўшы гэтымі набыткамі ядро сапегаўскіх латыфундый. На дыпламатычнай службе быў у складзе пасольстваў у Маскву (1504, 1507), дзе ў 1507 годзе яго затрымалі і зняволілі (1507—1508) як закладніка за сям’ю Міхаіла Глінскага.
Сям’я
правіцьУ шлюбе з княжной Фядорай Друцкай-Сакалінскай меў трох сыноў — Івана, Януша і Фёдара; і двух дачок — Багдану і Ганну[7].
Зноскі
- ↑ а б Pas L. v. Genealogics — 2003.
- ↑ а б в Гісторыя Сапегаў : жыццяпісы, маёнткі, фундацыі — Мн.: Віктар Хурсік, 2017. — С. 47. — 586 с. — ISBN 978-985-7025-75-6
- ↑ Kniaziowie litewsko-ruscy od końca czternastego wieku / пад рэд. J. Wolff — Warszawa: 1895. — С. 169.
- ↑ а б в г д Гісторыя Сапегаў : жыццяпісы, маёнткі, фундацыі — Мн.: Віктар Хурсік, 2017. — С. 48. — 586 с. — ISBN 978-985-7025-75-6
- ↑ Сліж Н. У. Маёмасныя справы Мар’і Канстанцінаўны Крошынскай у святле яе тастаменту // Studia Historica Europae Orientalis / пад рэд. А. В. Мартынюк — Мн.: Рэспубліканскі інстытут вышэйшай школы, 2021. — вып. 14. — С. 154. — ISSN 2079-1488
- ↑ Рыбчонак С. Паходжанне і радавод Валовічаў XV — пачатку XVII ст. // Unus pro omnibus: Валовічы ў гісторыі Вялікага княства Літоўскага XV—XVIII стст. / пад рэд. А. М. Янушкевіч — Мн.: 2014. — С. 60. — 508 с. — ISBN 978-985-7085-36-1
- ↑ а б в Семянчук Г. М. Чарлёна — двор Сапегаў над Нёманам у XVI—XVII стст. // Магнацкі двор і сацыяльнае ўзаемадзеянне (XV—XVIII стст.) : зборнік навуковых прац / Установа "Музей «Замкавы комплекс „Мір“»"; пад рэд. А. М. Янушкевіча. — Мінск : Медысонт, 2014 .- С. 372—394. — С. 375.
Літаратура
правіць- Сапеги // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах (82 т. и 4 доп.) (руск.). — СПб., 1890—1907.
- Грыцкевіч А. Сапегі // Вялікае княства Літоўскае: Энцыклапедыя. У 3 т. / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў (гал. рэд.) і інш.; маст. З. Э. Герасімовіч. — Мн.: Беларуская Энцыклапедыя, 2005. — Т. 2: Кадэцкі корпус — Яцкевіч. — С. 545—550. — 792 с. — ISBN 985-11-0378-0 (т. 2), ISBN 985-11-0315-2.
- Сапегі Архівавана 21 красавіка 2021. // Энцыклапедыя гісторыі Беларусі, т. 6. — Мн., 2001, С. 222—228.
- Насевіч В. У складзе Вялікага княства Літоўскага // Памяць: Гіст.-дакум. хроніка Крупскага р-на. — Мн., 1999. С. 70-73.