Балдуін II дэ Куртэнэ

Балдуін II дэ Куртэнэ
Балдуін II дэ Куртэнэ
	Baudouin II de Courtenay
	1228 — 1261
Каранацыя	1231, Канстанцінопаль
Рэгент	Іаан дэ Брыен (1229 — 1237)
Папярэднік	Роберт дэ Куртэнэ
Пераемнік	Міхаіл VIII Палеалог
	У 1261 годзе Нікейская імперыя заваявала Лацінскую.
	1237 — 1256
Папярэднік	Маргарыта дэ Куртэнэ
Пераемнік	Генрых V Люксембургскі
	1261 — 1273
Папярэднік	—
Пераемнік	Філіп дэ Куртэнэ
Нараджэнне	1217/1218; Канстанцінопаль, Еўропа, Рымская імперыя;
Смерць	1273; Неапаль, Каралеўства Сіцылія;
Месца пахавання	Барлета;
Род	Дом Куртэнэ (Капетынгі)[d] і Дом Куртэнэ[d]
Бацька	П’ер II дэ Куртэнэ[d]
Маці	Іаланда дэ Эно[d]
Жонка	Марыя дэ Брыен[d]
Дзеці	Філіп дэ Куртэнэ[d]
Дзейнасць	суверэн
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Балдуін^[3] II дэ Куртэнэ (фр.: Baudouin II de Courtenay, 1217/1218, Канстанцінопаль — 1273, Неапаль, Італія) — сеньёр дэ Куртэнэ і дэ Мантаржы, апошні імператар Лацінскай імперыі 1228—1261, маркграф Намюра 1237—1256, сын П’ера II дэ Куртэнэ і Іяланты.

Біяграфія правіць

Імператар Балдуін II дае наказ Нікала Пола перад яго падарожжам

Калі ў 1228 годзе памёр імператар Рабер дэ Куртэнэ, старэйшы брат Балдуіна, яму было ўсяго 11 гадоў. Пажыццёвым рэгентам і кіраўніком імперыі бароны імперыі выбралі Жана (Іаана) дэ Брыен, былога караля Іерусалімскага каралеўства. Пры гэтым для таго, каб змацаваць гэты саюз, Балдуіна ажанілі з дачкой Жана, Марыяй. Шлюбны кантракт быў заключаны ў 1229 годзе, а цырымонія адбылася ўжо ў 1234 годзе. У 1231 годзе Балдуін быў каранаваны ў Канстанцінопалі імператарскай каронай, але рэальная ўлада заставалася ў Жана дэ Брыен.

Самастойна Балдуін пачаў кіраваць толькі пасля смерці цесця ў 1237 годзе. Аднак тэрыторыя Лацінскай імперыі да гэтага часу паменшылася амаль да сцен Канстанцінопаля, акрамя таго імператару ўвесь час бракавала грошай з-за цяжкай фінансавай сітуацыі. З-за гэтага падчас свайго кіравання Балдуін галоўным чынам займаўся тым, што спрабаваў атрымаць дапамогу ў еўрапейскіх кіраўнікоў, каб вярнуць захопленыя імператарамі Нікейскай імперыі ўладанні.

Акрамя таго ён спрабаваў знайсці грошы, для чаго заклаў каралю Францыі не толькі ўсе свае ўладанні ў Францыі, але і візантыйскія рэліквіі, а Венецыі ў заклад пакінуў нават свайго ўласнага сына Філіпа (пазней яго выкупіў кароль Кастыліі Альфонса X). Аднак асаблівых поспехаў ён не дасягнуў. А ў ліпені 1261 года Міхаіл VIII Палеалог, імператар Нікейскай імперыі, заспеў Балдуіна знянацку і авалодаў Канстанцінопалем. У выніку гэтага Лацінская імперыя спыніла сваё існаванне, а Міхаіл адрадзіў Візантыйскую імперыю.

Балдуін змог бегчы ў Італію на венецыянскай галеры. Усё астатняе жыццё ён спрабаваў набраць армію для адваявання сваіх уладанняў. У Францыі ён дапамогі атрымаць не змог. Адзіным кіраўніком, здольным дапамагчы ў вяртанні страчанай імперыі, Балдуін лічыў караля Сіцыліі Манфрэда.

Пасля яго смерці Балдуін пры пасродніцтве Папы Рымскага ў маі 1267 года памірыўся з былым праціўнікам Манфрэда, Карлам I Анжуйскім, які захапіў Сіцылійскае каралеўства. Карл зрабіў адной са сваіх мэт адваяванне Канстанцінопаля і аднаўленне Лацінскай імперыі. Дагавор быў змацаваны заручынамі сына Балдуіна, Філіпа, і дачкі Карла Беатрысы, прычым у выпадку бяздзетнасці Філіпа ўсе правы на імперыю павінны былі адысці да Карла. Балдуін, які перабраўся да двара Карла, перадаў яму сюзерэнітэт над Ахейскім княствам і сюзерэнітэт над большасцю астравоў Эгейскага мора. Аднак розныя акалічнасці перашкодзілі Карлу ажыццявіць гэтыя планы.

Балдуін памёр у 1273 годзе і быў пахаваны ў кафедральным саборы Барлеты.

Шлюб і дзеці правіць

Жонка: з 19 красавіка 1229 (кантракт) / 1234 (асабіста) Марыя дэ Брыен (каля 1225 — пасля 5 мая 1275), дачка Жана дэ Брыен, караля Іерусаліма і імператара Лацінскай імперыі, і Берэнгарыі Кастыльскай. Дзеці:

Філіп (1243 — 15 снежня 1283), тытулярны Імператар Лацінскай імперыі з 1273
сын (каля 1244 — у мален.)

Зноскі

↑ https://www.biografiasyvidas.com/biografia/b/balduino_ii.htm
↑ (unspecified title) Праверана 7 жніўня 2020.
↑ У беларускай традыцыі, перанятай з нямецкай мовы, крыжакоў з падобным імем прынята называць Балдуін, хоць па-французску правільна — Бадуэн.

Літаратура правіць

Рансимен С. Сицилийская вечерня: История Средиземноморья в XIII веке / Пер. с англ. С. В. Нейсмарк. — СПб.: Евразия, 2007. — 384 с. — 1000 экз. — ISBN 978-5-8071-0175-8.
Васильев А. А. История Византийской империи. — Т. 2.
И. Н. Попов. БАЛДУИН II // Православная энциклопедия. — М.: Церковно-научный центр «Православная энциклопедия», 2002. — Т. IV. — С. 287. — 752 с. — 39 000 экз. — ISBN 5-89572-009-9.

Спасылкі правіць

На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Балдуін II дэ Куртэнэ
LATIN EMPERORS of CONSTANTINOPLE (SEIGNEURS de COURTENAY) (англ.). Foundation for Medieval Genealogy. Архівавана з першакрыніцы 22 лютага 2012. Праверана 17 студзеня 2010.
БАЛДУИН (нявызн.). Кругосвет. Архівавана з першакрыніцы 22 лютага 2012. Праверана 17 студзеня 2010.
Балдуин II (Бодуэн II) (нявызн.). Византийский толковый словарь. Архівавана з першакрыніцы 22 лютага 2012. Праверана 17 студзеня 2010.

[_b84eab28b2ce4346-1] ttps://www.biografiasyvidas.com/biografia/b/balduino_ii.htm

[_795575f5d3c2cc3f-2] (unspecified title) Праверана 7 жніўня 2020.

[3] У беларускай традыцыі, перанятай з нямецкай мовы, крыжакоў з падобным імем прынята называць Балдуін, хоць па-французску правільна — Бадуэн.

[3]

[1]

[2]